Ode aan de best acterende wenkbrauw

Bond is back! De film Spectre heeft zijn intrede niet gemist, maar dat geldt voor elke James Bond-film. Meteen duiken her en der lijstjes op: het leukste Bondmeisje , de top tien van de beste en de slechtste films, de meest blitse gadgets ,… En dan is er dat ultieme lijstje: de beste James Bond. Daarbij staat de eerste meestal – terecht – op de eerste plaats. Sean Connery blijft de belichaming van de Britse spion. Vaak wordt er neerbuigend gedaan over de derde Bond, Roger Moore. Maar ik wil hier een lans breken voor de best acterende wenkbrauw uit de menselijke geschiedenis.

Roger Moore was de meest Britse Bond uit de reeks van de intussen alweer 24 filmtitels. Hem wordt wel verweten een lachertje te maken van de MI6-agent. Hij benaderde de echte Bond vanuit Ian Flemings boeken het minste. Hoewel, die echte Bond was gevoelloos, had geen tijd om van de vrouwen te houden – met als uitzondering Tracy, de enige waarmee hij trouwde – en was suave in zijn handelen. Een beetje als de Roger Moore-versie.

Overal herkend

Zelf wist Roger Moore zijn acteren als volgt te verklaren: ‘Voor mij zijn de Bond-situaties zo lachwekkend, zo buitengewoon. Ik bedoel, deze man is zogezegd een geheim agent en tegelijkertijd weet iedereen dat hij spion is. Elke barman ter wereld biedt hem een martini ‘shaken, not stirred’ aan. Welke serieuze geheim agent wordt overal waar hij komt herkend? Het is buitenissig. Dus moet je daar ook met een buitengewoon gevoel voor humor mee omgaan.’

Daardoor was zijn optreden als 007 origineel. Hij probeerde geen opvolger van Connery te zijn en dat werd zijn succes. George Lazenby – die dan wel het meest getrouw bleef aan het boek in zijn eenmalige optreden in On Her Majesty’s Secret Service (1969) – werd te veel vergeleken met Connery. Nefast voor zijn carrière als de geheime agent, hoewel het hoge salaris dat hij eiste ook wel de streep onder zijn rekening versnelde.

Moore ging zijn eigen weg met zeven films tot gevolg. Er zitten dan wel in die reeks films enkele van de flauwste prenten uit de collectie – met Moonraker (1979) als groot dieptepunt – je pikt het toch maar als trouwe Bondliefhebber. Je weet als kijker dat Roger Moore de film minstens even lullig vindt, maar hij amuseert zich en dat maakt het net zo sympathiek. Pierce Brosnan speelde – naar mijn mening – als Bond in Die Another Day (2002) mee in een minstens even grote draak als Moonraker, maar hij komt er niet zo gemakkelijk mee weg als zijn seventiesvoorganger Roger Moore.

Te oud voor A View to a Kill

De Union Jack-parachute, Scaramanga met zijn derde tepel en diens kleine gemenerik Nic Nac, de ijzerbek Jaws, de psychopaat Max Zorin, KGB-generaal Gogol,… het is een greep uit het seventies en eighties assortiment waarin Roger Moore met opgetrokken wenkbrauw in schitterde. Maar ik moet toegeven, de eerste Bondfilm die ik ooit zag was A View to a Kill (1985). De op dat moment al te oude blonde acteur die een flegmatische 007 neerzette in zijn laatste Bond-vertolking was mijn eerste Bond. Het verklaart veel. Mijn vader zweert bij Connery en mijn jongere neef bij Brosnan.

De op-en-top Britse Roger Moore was misschien minder James Bond dan Fleming het wilde, maar hij was mijn jeugdheld. En de echte James Bond? Dat was een ornitholoog uit Philadelphia.

Doesn’t that raise an eyebrow?

Deze tekst verscheen eerder bij De Standaard.

Foto: (c) Reporters – Roger Moore en zijn wenkbrauw als Simon Templar in ‘The Saint’, een detectiveserie uit de jaren ’60.