JavaScript is required for this website to work.
Multicultuur & samenleven

De onderwerping van het Westen…

Julien Borremans5/7/2018Leestijd 4 minuten

foto © Doorbraak / An Clapdorp

Is de islam de wereld aan het veroveren? Uiteraard niet, maar de islamfixatie van de Van Rooys verengt en verziekt het bredere debat.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

In de Gentse stadsscholen komt dan toch geen algemene regel voor het dragen van een hoofddoek. Open VLD stond op de rem. Uiteindelijk is het niet meer dan uitstel van ‘executie’. In de Standaard is grondwetsspecialist Jogchum Vrielink (KU Leuven) duidelijk: ‘Wat ze in Gent doen, is zich (eindelijk) conformeren aan de rechtspraak van de Raad van State.’ Vroeg of laat zal de godsdienstvrijheid primeren en zullen hoofddoeken worden toegelaten.

Turbofictie

De familie van Rooy zal dit soort gruwel als een zoveelste bewijs beschouwen van het feit dat de islam aan een stille, maar erg succesvolle verovering van het Westen bezig is. In zijn recent boek ‘Voor vrijheid en dus tegen islamisering’ laat Sam van Rooy er geen twijfel over bestaan dat de islam Europa aan het innemen is. Daarna volgt Israël en pas dan komt Amerika. De wereldheerschappij is een kwestie van tijd.

De verovering verloopt hilarisch eenvoudig en dat komt door ‘de heersende lafheid, decadentie, politieke correctheid en zelfhaat in onze verweesde samenlevingen’. ‘Het zwakke, gefeminiseerde, narcistisch-hedonistische, verveelde, postmoderne Westen’ is een hapklare brok voor een opkomende, duistere macht… de islam. Toen ik het boek las, dacht ik dat ik een script voor een nieuwe Disneyfilm aan het lezen was. Turbofictie… het enige verschil is dat het verhaal van de familie van Rooy slecht afloopt.

‘Slacht ze voor mijn aanschijn af’

Toegegeven, in de naam van de islam worden heel veel gewelddaden gepleegd. Sinds ‘nine eleven’ zijn er volgens Wim Van Rooy maar liefst 33.000 islamterreuraanslagen gepleegd. Hij vergeet er wel bij te zeggen dat het leeuwendeel van de aanslagen in de islamwereld zelf zijn gebeurd, om geloofsgenoten – die niet helemaal op de zelfde lijn zitten – uit de weg te ruimen. Sommige waren gericht tegen de aanwezigheid van westerse troepen in Irak en Afghanistan.

De islam is inderdaad totalitair waar ‘morele heteronomie’ (Cliteur & Verhofstadt) heerst: ‘als het goddelijk bevel weerklinkt, moet men gehoorzamen en niet discussiëren.’ De ‘van Rooy’s’ hebben gelijk dat er in de Koran een overvloed aan citaten te vinden zijn die aanzetten tot expliciet geweld tegen anders- of ongelovigen. Maar ook in de Bijbel vind je dergelijke passages. Lees er Lucas (19:27) maar eens op na: ‘Alleen: mijn vijanden, die niet wilden dat ik koning over hen werd, breng die hier en slacht ze voor mijn aanschijn af!’ Dit citaat werd door Paus Urbanus II gebruikt om het excessief geweld van de eerste kruistocht te rechtvaardigen. Het huidige ‘theoterrorisme’ is momenteel heel erg islamitisch gekleurd, maar dat is vele eeuwen toch wel anders geweest. Cliteur & Verhofstadt wijzen er op dat de wortel van het geweld tegen anders- of ongelovigen in de drie ‘abrahamitische godsdiensten’ – het jodendom, het christendom en de islam – vervat zit. Een belangrijke nuance…

De islam is terminaal

De islam is amper in staat om het Westen te bedreigen. Dat wil uiteraard niet zeggen dat deze godsdienst niet voor de nodige problemen zorgt. Zeer zeker! Maar een acute bedreiging gaat er amper van uit. Hamed Abdel-Samad – politicoloog en een gewezen lid van de Moslimbroederschap – is erg duidelijk:

De islam is heel erg ziek en bevindt zich zowel cultureel als maatschappelijk op de terugtocht. Het religieus gemotiveerde geweld, de toenemende islamisering van de openbare ruimte en het krampachtig vasthouden aan de zichtbaarheid van de islamitische symbolen zijn nerveuse symptomen van deze terugtocht. De opmars van het islamisme is slechts een opgeklopte mobilisering.

Behalve woede en geweld heeft de islam amper antwoorden op tal van mondiale ontwikkelingen. Een snelgroeiende, arme, onderdrukte en slecht opgeleide bevolking, oprakende olievoorraden en drastische klimaatveranderingen bedreigen daarenboven de economische basis van de landen waar de islam overheerst en verscherpen de regionale en religieuze conflicten. Volgens de islamcriticus zit de islam in een terminaal stadium, maar zou de eindstrijd wel eens erg brutaal kunnen verlopen.

Soumission???

Bovendien is de islam een harde, masculiene, vrouwonvriendelijke godsdienst die frontaal met het verlichtingsdenken botst. De westerse normen en waarden worden steeds meer feminien ingevuld: mensen en persoonlijke verhoudingen zijn belangrijk. De zorg voor de andere neemt een prominente plaats in. Conflicten worden opgelost door compromissen en onderhandelingen… Mensen die zich in deze ontwikkeling niet weten in te schrijven worden uitgerangeerd en hebben weinig tot geen toekomst.

Het is geen toeval dat allochtone jongeren van Maghrebijns-Arabische afkomst onderaan de sociaaleconomische klasseringen staan. Bovendien is de islamitische gemeenschap hier zo verdeeld dat we van een strategisch uitgekookte en goed gecoördineerde ‘soumission’ niet echt wakker moeten liggen. In Brussel is er geen islamitische partij van betekenis, en als die er al is, wordt die door haar wereldvreemdheid weggelachen.

Islamfixatie

Met hun fixatie op de islam verzieken de ‘van Rooy’s’ het debat. We worden met een overdaad aan diversiteit geconfronteerd, waar de islam een bescheiden onderdeel van vormt. Meer niet! In een recente bijdrage ‘Het integratiedebat is inderdaad ziek’ heb ik duidelijk gemaakt dat de culturele samenhang de voorwaarde is voor een goede integratie. Wie zich hier wil vestigen, moet zich plooien naar de mainstreamcultuur. Daar moet het debat over gaan.

Niet alleen de immigratiepolitiek van de laatste jaren, maar vooral de integratie van vele nieuwkomers vormt een regelrechte mislukking. De parade aan uitgesproken identiteiten is als een collisie tussen warme, vochtige en koude, droge lucht. De klap kan hevig zijn. De storm heftig. Waarop wachten we om de discussie in alle hevigheid en in de diepte te laten ontbranden? De familie van Rooy kan een belangrijke rol spelen, maar daarvoor moet ze dringend haar lens uitzoomen.

Julien Borremans studeerde architectuur, wijsbegeerte en management. Hij is werkzaam in het onderwijs. Borremans publiceerde voor verschillende tijdschriften en kranten. Hij werkt mee aan verschillende internetfora.

Commentaren en reacties