Onderwijs: de torpedo genaamd multicultuur

Al ruim vijftien jaar staat hij voor de klas, in een ooit zeer goed aangeschreven school in de rand van een Vlaamse centrumstad. Hij probeert daar leerlingen in de lagere cyclus van het middelbaar de beginselen van de taal van Molière bij te brengen. En die beginselen, dat mag u almaar vaker héél letterlijk nemen.

Na het tweede jaar moderne talen wekenlang het verschil tussen een lijdend voorwerp en een meewerkend voorwerp met handen en voeten te hebben uitgelegd, volgde deze week hét moment van de waarheid: een grote toets. Klasgemiddelde? 10,6/20, in een uitgesproken talenrichting dus.

Mijn vriend, doorgaans van het eerder voluntaristische type, wordt er elk jaar iets moedelozer van. ‘In het eerste middelbaar kunnen ze vandaag zelfs avoir en être niet meer vervoegen. En de lessen over de futur simple – toch zowat de allereenvoudigste tijd in het Frans – worden voortaan overgeheveld van het tweede naar het derde middelbaar. Wegens “te moeilijk”, wat had je gedacht? Hun uitspraak is een complete ramp, studeren doen ze amper of niet.’

Op mijn blijkbaar ietwat naïeve opmerking dat die leerlingen daarmee dan toch vooral zichzelf in de voet schieten, omdat hen dan binnen enkele maanden een dikke onvoldoende wacht, volgt een schamper lachje. ‘En wat dan nog? Een buis voor Frans is al lang geen reden meer om iemand tegen te houden in het tweede middelbaar. Hoogstens zal de betrokken leerling dan van richting moeten veranderen, maar overgaan zal hij. Enkel onvoldoendes op wiskunde of Nederlands maken nog echt een verschil.’

Halal

Wie die ‘sterke talenrichting’ dan zoal bevolkt, was mijn volgende vraag. ’15 leerlingen op 24 in het tweede jaar moderne talen zijn nu van allochtone origine. In de andere, wat kleinere klas, gaat het over 6 op 14. Afghanen, Turken, Marokkanen en kinderen van diverse Afrikaanse origine. In het tweede jaar STEM, een gelijkaardig beeld: 14 op 22 leerlingen zijn niet in Vlaanderen geboren, daar zitten dan ook nog wat Irakezen en Iraniërs bij.’

Moraal van het verhaal: wie een nog enigszins ambitieus schoolparcours beoogt, belandt op die ooit zo hoog aangeschreven school vandaag automatisch in de richting Latijn. De enige richting waar volgens mijn vriend nog op min of meer normale wijze les kan worden gegeven, met een aanvaardbaar gedrags- en verwachtingspatroon.

Niet getreurd evenwel: binnenkort gaat het met alle tweedejaars enkele dagen lang richting la douce France. Een trip bedoeld om hun Frans aan te scherpen, uiteraard. Ter plekke zullen de leerlingen dan in kleine groepjes bij Franse gastgezinnen verblijven. Maar wacht even: hoe zat dat nu weer precies? 37 leerlingen die uitsluitend halal willen eten, bij welke gastgezinnen kunnen zij al dan niet terecht? En wat gedaan met de drie leerlingen die volgens hun ouders homoseksueel zijn? Zij mogen absoluut niet samen met moslimleerlingen gelogeerd worden: de ouders vrezen voor hun fysieke integriteit.

Ooit keken leerkrachten er naar uit om samen met de collega’s en een groep gemotiveerde leerlingen een handvol dagen op studiereis te trekken. Vandaag is het gewoon nog een kopzorg extra geworden.

Multiculturele torpedo

Nee, ik vind ze niet uit, die verhalen. Ze werden me door de leerkracht in kwestie met almaar grotere wanhoop in de ogen verteld. En dus vraagt een mens zich af hoe groot een olifant eigenlijk moet zijn alvorens echt niemand in de kamer hem nog kan ontwijken. Wie al eens met leerkrachten praat, wéét dat er problemen zijn met de leerplannen, met de bemoeizucht van de koepels en met een overdosis aan regulitis vanuit de Vlaamse overheid.

Niemand twijfelt er anno 2024 nog aan dat de linkse pretpedagogie van de voorbije decennia een ronduit nefaste impact heeft gehad op onze onderwijskwaliteit. En stilaan rijpen overal de geesten dat het hoog tijd wordt om de smartphone uit de klaslokalen te bannen.

Maar dat ons onderwijs vandaag in de eerste plaats midscheeps wordt getroffen door een multiculturele torpedo, dat weigeren we vooralsnog wél halsstarrig onder ogen te zien. Taal- en leerachterstand bij pakweg de helft van de leeringen in een klas, een vaak hoegenaamd niet stimulerende thuisomgeving, een totaal ander cultureel en maatschappelijk kader, en daar als toetje een soms ronduit bedenkelijk vrouwbeeld bovenop. Dat alles niet zelden in combinatie met een stuitend gebrek aan respect voor de leerkracht. Ga er maar eens aan staan, et bonne chance!