Bij onomkeerbare ontwikkelingen helpen achterhoedegevechten niet

Onder de waarden die wij verdedigen vallen politieke en burgerrechten. Die verdediging moet absoluut zijn, ze verdraagt geen geschipper.

Hoe bestaat het dat de EU niet reageert bij het zien van de onderdrukking – daar gaat het immers over – waar de Catalaanse leiders nu het slachtoffer van zijn? In 2017, in een land dat zich op de democratie beroept, zet men rechtmatig verkozenen dus gevangen in een Bastille om de enkele reden dat zij hun programma hebben uitgevoerd.
Wist men dan niet, op het moment dat men hen toeliet zich kandidaat te stellen bij de verkiezingen, dat de onafhankelijkheid die zij eisten onverenigbaar was met de Spaanse grondwet?

Wettelijkheid en geweld

Feit is dat met 47,8% van de uitgebrachte stemmen de independentistische formaties over een absolute meerderheid beschikken in het regionale parlement. De naam muiterij erop kleven als deze meerderheid de onafhankelijkheid van Catalonië uitroept, is bijgevolg een flagrante schending van het Internationaal Verdrag inzake Burgerrechten en Politieke Rechten (ICCPR), dat duidelijk het zelfbeschikkingsrecht van volkeren onderstreept.

Ook kan men vragen stellen bij de geldigheid van de beslissing van het Grondwettelijk Hof in Madrid, toen het zich uitsprak tegen het organiseren van het referendum op 1 oktober, en evengoed bij het geweld dat Madrid heeft vertoond om het houden van de raadpleging te belemmeren.
Men zal zich herinneren dat Londen het Schotse onafhankelijkheidsreferendum had toegestaan. In België heeft de koning gezworen het grondgebied ongeschonden te bewaren. Dat vormde geen beletsel om de aanwezigheid van de N-VA in de regering te accepteren, terwijl nochtans artikel 1 van hun partijstatuten een Vlaamse Republiek ingebed in Europa voorstaat. En heeft Peter De Roover, hun fractieleider in de Kamer, in 2016 niet verklaard: Als N-VA en Vlaams Belang een absolute meerderheid behalen, dan eisen wij onafhankelijkheid?
En als dit zich eens voordeed? Als er een absolute meerderheid in het Vlaamse Parlement opstond om de onafhankelijkheid te verklaren? Als de docufictie van de RTBF «Bye bye Belgium» eens werkelijkheid werd?
De koning en de Belgische autoriteiten zouden dan wel moord en brand mogen schreeuwen, maar wat zouden ze kunnen ondernemen? Dat het Parket-Generaal tot arrestaties zou overgaan, kunnen we ons moeilijk voorstellen.

In de krant La Meuse van 28 april 1981, schreef de eminente constitutionalist François Perin: Wat zou de Vlamingen kunnen beletten om unilateraal hun onafhankelijkheid uit te roepen en zich als natie te beschouwen? Zij hebben alle instrumenten verworven voor hun toekomstige nationaliteit. […] Europa en de Nato, zal men ons zeggen, zullen nooit toestaan dat België uiteenspat. Maar wat zouden ze kunnen doen? De Marines sturen om ons met geweld te leren samenleven?

De Apocalyps!

Laten we de natiestaten vooral niet sacraliseren! Als speelballen van oorlogen en prinselijke huwelijken zijn ze tot stand gekomen, zonder enige consideratie voor de betrokken bevolkingen. Dat deze zich nu laten horen, en de manier laten kennen waarop ze willen leven, kan enkel toegejuicht worden!
Niets is voor eeuwig, en alles verandert. De USSR bestaat niet meer. Duitsland is herenigd. Tsjechoslowakije is gesplitst. De Joegoslavische federatie is ontmanteld. Het Verenigd Koninkrijk is uit de EU getreden. Vandaag is het Catalonië. Morgen Schotland en Vlaanderen.

Bij onomkeerbare ontwikkelingen helpen achterhoedegevechten niet. De wijsheid bestaat erin ontwikkelingen te erkennen, en te beseffen dat ze niet het einde der tijden zullen inluiden.

vertaling Marc Vanfraechem