‘Israël is het enige gevaar voor democratie in het Midden-Oosten’ schreef een zekere Mia Khalifa aan haar 4 miljoen volgers op Twitter. Daarmee zit ze op één lijn met een bont gezelschap: enkele vrouwelijke leden van het Amerikaanse Congres, voormalig Labourleider Jeremy Corbyn, de Turkse president Reçep Erdogan, de psychopathische dictator van Tsjetsjenië Ramzan Kadyrov en god weet wie nog meer.

De woke pornoster

Wellicht is mevrouw Khalifa ‘woke’: Israël is immers met voorsprong de grootste pispaal in het woke handboek. Dat heeft niet zozeer met het land zelf te maken, noch met de Palestijnen, maar met het feit dat de bevolking grotendeels joods is. Een groep die onderaan bungelt in de woke hiërarchie van minderheden.

Mia Khalifa is een wereldwijd bekende pornoster. Ze maakte tussen 2014 en 2017 maar liefst 28 hardcore films. Haar tweets over Israël zijn waarschijnlijk bedoeld als klantenbinding voor haar miljoenen fans op Twitter en Instagram waarvan er veel komen uit islamitische landen. De fans zouden moeten weten dat Israël ironisch genoeg de enige plek is in het Midden-Oosten waar porno vrijelijk mag worden gestreamd.

Intussen regende het raketten op Israël. Niet voor het eerst, maar het waren er wel veel meer dan anders: bijna vierduizend. Afgeschoten vanuit Gaza door Hamas en de Palestijnse Islamitische Jihad, de twee lokale terroristische organisaties. Iran heeft blijkbaar flink in de bus geblazen. Misschien uit woede over het recente en onverwachte overlijden van haar ‘ministers voor terrorisme en atoombommen’. De recente vredesakkoorden die Israël sloot met verschillende islamitische landen zullen de ayatollahs ook in het verkeerde keelgat zijn geschoten.

Eén op zeven lanceringen mislukt

Of de raketten deugen niet, of de terroristen van Gaza zijn prutsers. Minstens één op de zeven lanceringen mislukte. Bijna 500 raketten kwamen terecht op Gaza zelf. Op video’s is te zien hoe mobiele lanceerinrichtingen woonwijken ingereden worden of naast hotels en op het dak van ziekenhuizen gezet, om daar raketten af te vuren. Met een beetje geluk maakt Israël burgerslachtoffers bij vergelding: dode Palestijnen leveren immers bonuspunten op bij de internationale woke gemeenschap. Hoe jonger, hoe meer punten…

De bekende satirische site The Onion kwam met een artikel waarin een Israëlische soldaat vertelt hoe hij “op heldhaftige wijze een kind van 8 maanden had doodgeschoten.” Op Twitter lieten maar liefst 80 duizend volgers weten hoe ontdaan en kwaad het hen had gemaakt. Niet omwille van de harde satire waarmee het artikel inspeelde op het kwaadaardige bloedsprookje dat joden kinderen vermoorden, maar omdat ze het bericht voor waarheid hielden.

De aanleiding van het huidige conflict was niet de dreigende uitzetting van Palestijnse huurders uit vier huizen bij Jeruzalem. Die weigeren al 40 jaar huur te betalen met een ellenlang slepende privaatrechtelijke zaak tot gevolg. De Israëlische overheid speelt hierin geen enkele rol. Sterker nog: er is nog niemand daadwerkelijk uit zijn huis gezet. Toch spreken de ‘usual suspects ‘zelfs tot in het Amerikaanse Congres al over een ‘etnische zuivering’ in het kader van ‘kolonialisme’.

Nee, de oorzaak was deze keer onenigheid tussen Hamas en de 86-jarige Mahmoud Abbas, de president van de Westbank en een oprichter van de Fatah partij. Abbas zit inmiddels in het zestiende jaar van een termijn van vijf jaar. Hij zou eindelijk eens nieuwe verkiezingen gaan houden. Maar uit vrees dat Hamas wint, heeft hij die toch weer afgeblazen…

Hamas wil Abbas buitenspel zetten

Lang verhaal kort: Hamas heeft als tegenzet die mogelijke uitzettingen flink opgeklopt én problemen geschopt rond de Al Aqsa moskee in Jeruzalem. Via sociale media, en met name via ’tiktok’, hebben ze de Palestijnen in Israël opgestookt, allemaal om een oorlog met Israël uit te lokken. We mogen rustig zeggen dat ze in hun opzet glansrijk zijn geslaagd.

Hamas heeft Abbas en zijn Palestijnse Autoriteit nagenoeg buiten spel weten te zetten. Het lijkt de enige relevante keuze te zijn geworden voor alle Palestijnen die geen vrede willen. En dat zijn er nogal wat. De facto heeft daarmee het islamisme gewonnen van nationalisme.

Het ergste is dat er etnische rellen zijn uitgebroken in Israël: wederzijdse lynchpartijen en wat niet meer. Dat is een grotere bedreiging voor het land dan alle raketten van Hamas bij elkaar.

Wat Hamas ook weer bereikte – en wat hun leiders ongetwijfeld met champagne vieren in hun peperdure optrekjes in het veilige Qatar – is dat Israël in de hele wereld weer de kwaaie pier is. De verontwaardiging van media, linkse politiek en gevarieerd woke volk is hoger opgelopen dan ooit. Sommige moslims in westerse landen denken daarmee zelfs een vrijbrief te hebben gekregen om hun jodenhaat nu ook in het openbaar te manifesteren.

Zoals in New York, waar als jood herkenbare mensen – as we speak – op straat worden aangevallen. Of in Engeland waar een stoet met Palestijnse vlaggen versierde auto’s twee volle uren door Noord-Londense wijken met veel joodse bewoners reed. Inzittenden van zichtbaar West-Aziatische afkomst schreeuwden door megafoons: ‘Dood aan de joden, we gaan hun moeders en dochters verkrachten…’

Alexandra Ocasio-Cortez

Van pornoster Khalifa naar Alexandra Ocasio-Cortez. Zij is het bij woke links immens populaire Democratische congreslid uit New York. Haar uitspraken over dit conflict zijn zo’n beetje van hetzelfde niveau als die van mevrouw Khalifa. Toch worden ze door vele miljoenen Amerikanen bejubeld als manna uit de hemel.

Zelfs toen na zeldzame kritische vragen van de pers bleek dat ze geen flauw benul heeft wat er speelt. Ze dacht onder meer dat Palestina een land is en Palestijns een taal.

‘Ach, ik ben ook geen expert in de geopolitiek van dit onderwerp.’ zei ze vervolgens om zich te excuseren. Op de vraag waarom ze de kant van Hamas kiest – zowel in Amerika als in Europa officieel een terroristische organisatie, antwoordde ze: ‘Dit gaat niet om het kiezen van een kant, dit gaat over “imbalance of power” – ongelijkheid van macht…’

Ongelijkheid van macht

Dat zou een aardige geweest zijn voor de oorlog van het Westen tegen IS, of tegen de Taliban, of tegen Servië… Toen klaagde niemand over een ‘imbalance of power’.

In 1973 werd Israël aangevallen door een overmacht van Arabische legers – met wapens en mankracht gesteund door de Sovjetunie. Het was de heiligste dag van het joodse jaar en de jonge staat werd volkomen verrast.

De Veiligheidsraad kwam bijeen maar deed niks. Amerikaanse hulp kwam grotendeels te laat. Pas toen het Israëlische leger het pleit tegen alle verwachtingen in had beslecht in zijn voordeel, kwam de Veiligheidsraad in actie. Niet om Israël te steunen maar om het Egyptische leger te redden van de totale vernedering. En plotsklaps was de hele internationale gemeenschap verontwaardigd over de ‘agressie’ van de jonge staat…

Zo is het altijd gebleven.Goedbeschouwd is Israël het enige land ter wereld waarvan wordt verwacht dat het zich laat aanvallen zonder weerstand te bieden. Of het land nu een veelvoudige overmacht weet te verhinderen om Israël van de kaart te vegen of terugslaat als terroristen haar burgers vermoorden, het wordt altijd veroordeeld. Je zou bijna denken dat die wonderbaarlijke joodse overlevingskracht zowel de Arabische als de woke wereld ziedend weet te maken.

Beiden zien het Israëlische volk als de nieuwe Nazi’s, de plegers van genocide, de moordenaars van kinderen. Dat een doorsnee Israëli niet veel anders is dan iedere andere mens, past niet in dit wereldbeeld. Dat die Israëli ook goede redenen kan hebben om voor zijn leven te vrezen, evenmin.

Bewegingsvrijheid

Toch is het ook fout om de grieven van doorsnee Palestijnen te zien als uitingen van antisemitisme. Zij hebben evengoed redenen om Israël te haten. al riep een leider van Hamas onlangs nog de Palestijnen op een mes te kopen om joodse koppen te snellen. Ook al is Hamas er naar eigen zeggen op uit om alle joden van de wereld af te maken. Je kunt dat niet alle Palestijnen aanwrijven. De Palestijnen hebben evengoed valide redenen om de pest aan Israël te hebben.

Het Israëlisch leger heeft te veel macht op de West Bank. Er is iets voor te zeggen dat die kolonisten daar beter niet kunnen zitten. De bewegingsvrijheid van de Palestijnse bewoners is bovendien te veel ingeperkt. Hoewel er natuurlijk altijd terrorisme dreigt, blijft het zeer de vraag of dat alles niet anders zou kunnen.

De confirmation bias

De perceptie van het conflict tussen Israël en de Palestijnen lijdt in ernstige mate onder confirmation bias.Een psychologisch begrip – vrij vertaald: zien wat je wilt zien.

Ik betrap mezelf daar ook voortdurend op. Wat er ook gebeurt in Israël en de Palestijnse gebieden, het bevestigt altijd vooroordelen dat één kant de booswicht is en de andere het slachtoffer. Geen conflict ter wereld kent zoveel ‘alternatieve feiten’, om met voormalig president Trump te spreken.

Als de politie van Jeruzalem de Al Aqsa moskee binnenvalt, kan dat ontheiliging zijn van een plek waar vrome moslims bidden. Of het kan zijn omdat Palestijnen die moskee gebruiken als wapenopslag. Als een menigte orthodoxe joden uitzinnig danst bij de Klaagmuur terwijl op de achtergrond genoemde moskee in brand lijkt te staan, kan dat leedvermaak zijn. Of het kan alleen maar zijn vanwege een joodse feestdag. De moskee stond overigens niet eens in brand: Palestijnen hadden met vuurwerk per ongeluk een paar bomen aangestoken…

Alexandra Ocasio-Cortez

Hamas en Israël: zien wat je wilt zien

De nationaal-conservatieve vrouw: bedreigde soort terug van weggeweest?