De nationaal-conservatieve vrouw: bedreigde soort terug van weggeweest?

Begin deze maand zag ik een leuk nieuwtje in de krant. Naar het voorbeeld van Afrika heeft Vlaanderen sinds kort zijn eigen big five. De wolf, vos, everzwijn, ree en oehoe genieten voortaan de eretitel van de vijf zogezegd belangrijkste dieren die je moet gezien hebben. Deze inheemse wilde dieren waren lange tijd verdwenen uit ons landschap, maar door een verbeterde aandacht en leefmilieu kan men ze stilaan op verschillende plekken terug spotten. In deze column wil ik het hebben over een andere soort die lang weg leek te zijn wegens bedreigd door een verziekt klimaat maar terug is van weggeweest: de Vlaamse nationaal-conservatieve vrouw.

Feminisme is niet ‘links’

Zoals Charlotte Vandecruys naar aanleiding van Internationale Vrouwendag ook schreef in haar column: wanneer het de positie van de vrouw en emancipatie betreft, gaat het blikveld van veel actoren binnen en naast het politiek speelveld veelal over links. Je als vrouwenvoorvechtster opstellen betekent voor veel feministen dat je meteen ook moet intekenen op hun waslijst aan cultuurmarxistische eisen en je jezelf vooral een slachtofferrol moet aanmeten tegen de ’toxische masculiniteit’. Vrouwvriendelijke politiek is voor vele Gutmenschen synoniem met links-liberale maatregelen en vice-versa.

Nochtans was dit vroeger wel anders. Het vrouwenkiesrecht, dat er in dit land erg laat (pas in 1948!) gekomen is, werd lange tijd tegengehouden door liberalen en socialisten. Zij vreesden namelijk dat de dames des lande vooral conservatieve huismoeders waren die loyaal meneer pastoor vanop de kansel zouden volgen en dus op de katholieke partij zouden stemmen.

Dat beeld is in de post-mei-’68-samenleving volledig omgekeerd. ‘The times they are a-changing’ zong Bob Dylan in een waas van wiet en seksuele revolutie. Linkse partijen zagen vanaf dan in de vrouw, haar rechten en haar bevrijding een mooi stemmenpotentieel. Exemplarisch hier was de legendarische verkiezingsposter van de Nederlandse Pacifistisch Socialistische Partij waar een vrouw in het gras naast een koe in volle naakte glorie te zien was. Conservatieve en/of rechts-nationalistische partijen kregen sindsdien vooral het verwijt van reactionair of seksistisch te zijn en vooral de vrouw terug aan de haard te willen. Ook mijn partij deelde in deze klappen.

The times they are a-changing… again

Echter, thans lijkt een nieuwe wind of change aan land te zijn gekomen. Steeds meer (vaak jonge) dames zien dat het gevaar van buiten de muren komt. Dat de massa-immigratie en de islamisering van de samenleving, die in de hand gewerkt wordt door de linkse opengrenzenpolitiek en de multiculturele propaganda, hun vrijheid meer bedreigt dan eender wat.

Ook plaatst het paradigma van de carrièrevrouw die per se op het werk de evenknie moet zijn van haar mannelijke collega’s veel vrouwen voor dilemma’s inzake het evenwicht tussen werk en gezin. Huismoeder zijn was lange tijd — en is — helaas in de perceptie van velen jezelf bevestigen in de rol van achtergestelde sloor. Verder stellen ook jonge meisjes zich vragen bij het ‘Alles kan, alles mag, vrijheid en blijheid’-ethos. Dat doet sommigen besluiten dat de jeugd zogezegd ‘preutser’ is dan vroeger. Bij de laatste verkiezingen hebben dan ook meer dan 380 000 vrouwen voor het Vlaams Belang gestemd. Meer dan dat er vrouwen voor enige Vivaldi-partij stemden. Niet slecht voor een zogezegd misogyne partij. Moord en brand volgens de linkse feministen, die rooddoorlopen woedend worden van dit soort verraad aan de internationale solidariteit binnen de vrouwenbeweging.

Demonisering

Vandaar dat we ook vaak zien dat nationaal-conservatieve vrouwen die hun hoofd boven het maaiveld uitsteken, gedemoniseerd worden in de media. Zeker bij de recentste Amerikaanse presidentsverkiezingen bleek dit duidelijk. Trump mag dan al gekend zijn om zijn scheve, schunnige en soms flagrant idiote uitspraken, maar de America First-politiek is een beleid waar ook veel vrouwen achter staan. Massaal meer dan voordien hebben vrouwen er Republikeins gestemd. Een recordaantal Republikeinse vrouwen werd verkozen in het Huis van Afgevaardigden. Sommigen waren dan ook cruciaal in het behalen van enkele swing seats; de Roze Golf kleurde rood, zo stelde Bridget Read.

De Republikeinse (meta)politiek kent dan ook enkele sterke vrouwen zoals Nikki Haley of Candace Owens, maar deze komen, zeker in Europa, amper aan bod in de media. En als ze in het nieuws komen, dan worden ze geframed als oerconservatief of reactionair. Zoals gebeurde met opperrechter Amy Coney Barrett, die als rechtgeaard katholiek kritisch staat ten opzichte abortus. Bepaalde media concludeerden dan ook dat ze bij haar aanstelling dus linea recta Roe vs. Wade zou opheffen.

Ook Björn Soenens had plots ontdekt dat er zich onder de Trumpaanhangers vele vrouwen bevonden, waarvan een redelijk deel ook welbespraakt en bemiddeld was. Rechtse vrouwen die hoogopgeleid en welgesteld zijn, hoe kon dit? Dat vroeg onze ‘Amerikakenner‘ zich af. In een van z’n podcasts bestempelde hij hen zelfs als ‘zusters in haat’. Aan de andere kant van het politieke spectrum gedroeg Soenens zich dan weer als een simp van the Squad (vier uiterst linkse Congresleden, nvdr) en liep in een bepaalde reportage als een schoothondje Alexandria Ocasio-Cortez achterna. Om uiteindelijk door haar afgewimpeld te worden.

Nieuwe nachtheksen

Over Kamala Harris werd tot vermoeienis toe in de media getoeterd dat ze eerste vrouwelijke vicepresident ooit was in de VS, alsof een wereldwonder geschiedde. Even een nieuwsflash voor VRTNWS: in een buurland van ons is al sinds 2005 een vrouw aan de macht, bij wie ik amper een journalist hoor over haar vrouwelijke trekken. Blijkbaar zijn er vrouwelijke en minder vrouwelijke politici voor nieuwsredacties. In een ander buurland bezuiden Vlaanderen heeft een andere vrouw bij de volgende verkiezingen een goede kans om het tot president te schoppen. Al zal er hier geen gejuich zijn wanneer Marine Le Pen in de eerste ronde als winnaar uit de bus komt.

Ook in Nederland zie ik dezelfde tendens om intellectuele nationaal-conservatieve vrouwen als de nieuwe nachtheksen te brandmerken. Vrouwen als Raisa Blommestijn, Nicki Pouw-Verweij, Kim Boon en Eva Vlaardingerbroek, die zich (althans alvorens het grote appjes-schisma) in de politieke contreien van Thierry Baudet begaven, werden ook bestempeld als marginale dom-rechtse dames en producten van de Leidse schildmaagdenfabriek. Vooral rechtsfilosofe Eva Vlaardingerbroek, wier rede over de nood ons te bevrijden van het hedendaagse feminisme ik iedereen kan aanraden, werd gehoond door zowel linkse mannen als vrouwen als ‘snoepje uit de stal van Paul Cliteur’. Wanneer linkse prominentes als D66-lijsttrekster Sigrid Kaag dus Madeleine Albright citerend zeggen dat ‘de hel een speciaal plekje gereserveerd heeft voor vrouwen die andere vrouwen niet steunen’, dan rol ik vooral met de ogen.

Ten besluite citeer ik deze woorden van publiciste Lisa Britton: ‘Feministen liggen niet wakker van vrouwen. Ze liggen enkel wakker van vrouwen die exact hetzelfde denken als zij… de vrouwen die hun agenda voorstaan. Jammer. Er zijn andere vrouwen met geweldige ideeën die zouden helpen de wereld te verbeteren. We zouden hen ook een stem moeten geven.’

Er zijn ook in Vlaanderen welbespraakte vrouwen met een rechtse en nationalistische inslag, zoals bijvoorbeeld onze federale fractieleidster Barbara Pas. Maar zij komen weinig ongecensureerd aan bod. Vandaar dat ik bij deze ook een woord van dank richt aan Doorbraak, dat het wel aandurft om een reeks sterke conservatief-georiënteerde vrouwen aan het woord te laten. Vrouwen die een ander perspectief bieden dan de pensée unique van het heersende oikofobe feminisme. Dank dat ze ondertussen ook mij al een jaar schrijfsels uit de wakkere pen laten vloeien.