Hooligan, ik ben een hooligan

Bart De Wever, de Chinese keizer van de Vlaamse politiek, is recent weer enkele keren vanuit het Antwerpse Gugong (beter bekend als ‘t Schoon Verdiep) nedergedaald om te orakelen en zijn volk te beleren. De zelfverklaarde heerser van het nieuwe centrumrechtse Middenrijk waarschuwde nogmaals voor de barbaren van het Vlaams Belang die zijn troon bedreigen en een gevaar zijn voor de orde in diens bewindssfeer. In een vorige column ter aanleiding van 11 juli toonde ik al aan dat dit tot 2024 zijn geliefkoosde strategie zal zijn en blijven, namelijk ons zoveel als mogelijk zwartmaken en afschilderen als de wanorde in de hoop om zijn weggelopen Vlaamsgezinde, migratiekritische kiezers weer terug te laten keren tot de partij van de orde door te appelleren op fatsoen.

Politiek hooliganisme

Dit weekend behoorden ik, mijn partijgenoten en de vermeende extreemrechtse ideeën die we zouden hebben, nog op de stortplaats van de geschiedenis. Geen idee wat die stortplaats is en waar die ergens ligt, die stortplaats der geschiedenis. Bart De Wever zal het beter weten dan ik, want waarschijnlijk is het dezelfde plek als waar het Egmontpact, hun bakken namaakgeld van Strépy-Thieu, hun verkeersborden met waarschuwing om Vlaanderen niet te laten verst(r)ikken, zijn Slimste Mens-gezelligheid, de denktank Objectief V en een oude communautaire diepvries met daarin hun programmapunt 1 gedumpt werden.

Enkele weken geleden deed hij iets gelijkaardigs door te stellen dat we met Vlaams Belang ‘politiek hooliganisme’ als huisstijl hebben. Met welk een neologisme is onze pseudo-Cicero nu weer afgekomen, dacht ik meteen. De nieuwsgierige historica in mezelf zocht meteen naar precedenten van dit taalgebruik en kwam uit op twee dingen. Ten eerste werd het rond het jaar 2000 gebruikt om antiglobalistische en/of anarchistische protesten, zoals deze contra de G8-bijeenkomsten, te betitelen. Daarnaast werd de term iets recenter gebruikt door Bart Somers in 2014 als commentaar op toenmalig Franstalig parlementslid Laurent Louis toen die mits zijn zogenaamd ongelukkige verspreking Elio di Rupo als pedofiel wilde allegeren. U ziet dus meteen waar De Wever zijn mosterd haalt.

Redeloos geweld

Maar de sfeerschepping door middel van deze term is duidelijk, het associeert ons met mensen die uit fanatisme redeloos geweld gebruiken. Het roept het absurde beeld op alsof ik en mijn collega-parlementsleden onderweg naar Brussel op de trein bagagerekken aan flarden trekken of bushokken vierendelen. Alsof we aangekomen in het gebouw, met de collega’s zitten op te scheppen over onze nieuwste tatoeages met de Vlaemsche belforten en kathedralen op en over onze kettingen gemaakt van opengebroken parkeermeters.

Alsof we onze maag vullen door in het parlementair restaurant schrijlings op een omgedraaide stoel tegenover parlementsleden van andere fracties plaats te nemen, kauwend op de binnenband van een Harley Davidson, en pestkopgewijs hen intimideren, de inhoud van hun bord op hun kop zwieren en hun lunchgeld aftroggelen. Alsof we eenmaal in het halfrond vakvullende tifo’s ontrollen, Bengaals vuurwerk ontsteken en blikjes en aanstekers naar de parlementsvoorzitter als scheidsrechter van dienst slingeren. En daarna natuurlijk terugkeren naar onze heimat en ter afsluiting van de werkdag bierpotten hijsen in café De Beest, De Klokke of De Gezelle. Ik vrees dat het vooral eigenlijk al lang geleden is dat De Wever de binnenkant van het parlement heeft gezien…

Voetbalfans

Nu, er zijn wel degelijk redelijk wat voetbalfans binnen onze fractie, maar ik zie bijvoorbeeld onze Stefaan Sintobin niet in de dranghekken hangen bij Club Brugge of Chris Janssens als Genk-fan mijn kantoor vol antikanariegraffiti spuiten in aanloop naar de Limburgse derby tegen Sint-Truiden. Het enige waar ik me iets bij kon voorstellen is bij m’n jongste collega Filip Brusselmans die een keer na een verloren degradatiematch van z’n geliefde Waasland-Beveren op beeld werd gevangen toen hij de spelers kwaad naar hun voeten gaf.

‘Hooliganisme’ zullen de politiek-correcte kosters van het N-VA-partijbestuur, de geitenwollensokken-groenen en de CD&V-bejaardenbond van Klazinaratjetoe waarschijnlijk denken, maar zulke types zoeken nu eenmaal altijd spijkers op laag water. Net zoals Filip Brusselmans vurige fan is van de club van zijn hart, zo is hij, maar ook ik en ieder Vlaams Belang-parlementslid een vurige supporter van de gewone Vlaming in de straat, diens welvaart en diens welzijn.

Passie en frustratie

En inderdaad in die zin was het kafferen van Filip Brusselmans wel symbolisch voor ons als partij omdat het twee kernelementen bevat: passie en frustratie. De passie, of met een mooi Nederlands synoniem ‘hartstocht’, die een ultra toont voor zijn club, die hebben we ook als het gaat om de toekomst van ons Vlaanderen. Met die passie zetten we ons als vertegenwoordiger van het volk elke dag in om (een bepaald aspect van) de zorgen van ons volk te vatten en aan te pakken. Maar, en dat zal De Wever als liefhebber van de klassieke oudheid wel kunnen beamen, passie komt etymologisch van het Griekse woord voor ‘lijden’ en heeft in die zin ook een erg tragische lading. Wanneer alle inzet uiteindelijk futiel blijkt door de onwil van andere partijen ten opzichte van ons, dan wordt het inderdaad ook een frustratie.

Het frustreert mijzelf dan ook enorm als ik net als een voetbalfan enkel langs de lijn kan staan en geen vat kan of mag hebben op het spelgebeuren op het veld. De frustratie van collega Filip omwille van de degradatie van zijn club, voelen wij als Vlaams Belangers iedere dag omdat onze partij en dus ook onze kiezers vanwege het cordon iedere dag gedegradeerd worden door de systeempartijen. De vele schimpingen van een De Wever en zijn stortplaats-boodschap tonen eens te meer dat hij en zijn partij niet enkel tot het Belgische systeem zijn gaan behoren, maar dat ze net een exponent zijn geworden van dat systeem dat 800.000 Vlamingen a priori medezeggenschap ontzegt.

Schuldig verzuim

Wat verwacht De Wever dan feitelijk van ons als hij zulke verwijten onze kant opzendt? Wij zijn (gedwongen) de grootste oppositiepartij van Vlaanderen. Natuurlijk dat wij ageren tegen maatregelen van de regering (hetzij het die waar N‑VA wel, hetzij die waar ze niet in zit) die nefast zijn voor ons volk en onze natie. Iets anders doen dan hetgeen wij nu doen zou een teken zijn van schuldig verzuim jegens onze kiezers en in extenso alle gewone Vlamingen die nadeel ondervinden van het gevoerde Vlaanderenonvriendelijke, asociale, multiculturele beleid. Maar eigenlijk zijn de uitlatingen van De Wever gewoon uitingen van zijn hautaine houding waarbij hij liever zou zien dat we gewoon zouden zitten en zwijgen. Sei brav und gescheit. Blijf braaf in jullie parlementaire kinderkakstoel zitten en laat de grote mensen doen. Zitti e buoni, zoals de lievelingsgroep van mijn dochters Måneskin het zingt.

Geuzennamen

Ondertussen zijn ‘politieke hooligans’ en ‘stortplaatsbeheerders’ in onze politieke en in mijn persoonlijke geschiedenis zoveelste geuzennamen die ons op de mouw gespeld worden. We zijn het ondertussen eigenlijk gewoon geworden… Op mijn twaalfde was ik volgens sommigen al een Jörg Haider-nazi vanwege de goede score die FPÖ in Oostenrijk toentertijd haalde. Als lid van Vlaams Belang ben ik door Karel De Gucht al een mestkever genoemd, door koning Filip een valse profeet en door Charles Michel een persoon die niet aan de juiste kant van de geschiedenis staat. Vanuit N-VA kwamen eerder ook al de koosnamen paljas, stront en analfabeten die niet proper op zichzelf zijn.

Het is alsof je drek over iemand smijt om dan tegen iedereen te gaan zagen dat die stinkt en men dus best uit diens buurt blijft. Dat is de electorale selffulfilling prophecy van de N-VA richting 2024. Maar dan vraag ik me vooral af: wie zijn er dan in deze de vuilgebekte politieke hooligans? De kiezer zal het in 2024 wel weten…