Het is zomer. De mens snakt naar vakantie. De mens is moe.

‘Het is de vermoeidheid van de democratische mens die nergens meer aan gebonden is’, schrijft Sietske Bergsma in haar interview met prof. Paul Cliteur.
‘Wees wie je bent -nationalisme is fout – christenen zijn stom’: ja, natie, godsdienst, gezin zijn niet meer bepalend voor een plek in de wereld en dus vluchten we in ideologisch maakbaarheidsdenken (red de planeet, iedereen recht op alles, grenzen open, fluïde geslachten)

‘Het is de vermoeidheid van de dagelijkse confrontatie met een wereld die opgedeeld wordt in racisten, seksisten, islamofoben enerzijds en slachtoffers anderzijds, – om zo de slachtoffers te kunnen “bevrijden” uit de door de Westerse cultuur bepaalde posities en de rest van de mensen het met elkaar te laten uitvechten.
Tot iedereen murw is.’
Moe dus.

Het Westen moet gezuiverd worden van koloniale schuld, man/vrouw verschillen en elke andere uiting van ongelijkheid. Ik lees op de site van One World dat ook onze taal gezuiverd moet worden (‘Met deze taal stoppen we‘): woorden moeten geweerd en vervangen door meer neutrale begrippen. ‘Onze taal is namelijk doorspekt met kolonialisme, neerbuigendheid en vooral, het witte, westerse perspectief.’
Shame on me, shame on you, shame on the world.
Vermoeiend.

Dwangwoorden
Amsterdam lanceerde vorig jaar ook al een genderneutraal ’taal-initiatief‘. Ook Gent doet er al onverdroten aan mee: geslachtsgebonden (heh? wat een raar woord!) termen als ‘zij, hij, haar, hem’ worden geweerd uit alle stadscommunicatie. We moeten immers leren om niet te discrimineren: dames en heren, echtgenoot of echtgenote.. dat is zo fout, het worden te schrappen woorden. Sommigen onder ons herkennen zich namelijk niet in de hokjes van man of vrouw.
Zucht.

Dwangwoorden.
Gezien bij geboorte: jij werd herkend als piemelloze, geen vent, neen, een voorlopig meisje. Gendersensitief is net zo lief. Want als ze een jaar of zes is, mag ze kiezen wat ze wil zijn: what’s it gonna be boy? Een meisje, een jongen, of iets tussenin? Op geboorte-aangifteformulieren krijg je daarom meerkeuze-antwoorden: Meisje – Jongen – Ander. Want binair bestaat niet langer.
De hoofdstad van Nederland* wil zo graag inclusief: Amsterdam klinkt een beetje als arme man.

Are you on?

We leven in een digitale wereld. Jij bent nul, ik ben één. Bedoel ik verder niets mee. We zijn on or off, ’t is aan of uit. Toch? We zijn een binaire code. Het obsessief genderneutrale dwangidee is een ontkenning van onze realiteit.
Jij een man, ik een vrouw: kan het nog leuker?

Sage
Eind vorig jaar was er heisa rond een moeder (Sara Hall) die een ban wou op het sprookje Doornroosje, want ‘die ongevraagde kus van een prins is seksueel misbruik’. De school van haar zoontje werd gevraagd om dit sprookje niet langer voor te lezen. Iemand wakker kussen, zonder toestemming, is geen goed voorbeeld voor kinderen. Oeps, ben ik al jaren verkeerd bezig!

En Sneeuwwitje die bij zeven kabouters slaapt: wat moeten kinderen daar van denken!
Of Roodkapje: ‘De wolf dacht bij zichzelf, dat jonge malse ding is een heerlijk hapje, die zal beter smaken dan die oude grootmoeder. Als ik slim ben, kan ik ze allebei pakken.’
Perverse geesten, die sprookjesschrijvers!
Kinderen niet toegelaten!

We moeten dus veel. We moeten ons zuiveren van kolonialisme, we moeten leren de juiste begrippen en termen te hanteren. We moeten leren onze tradities, sagen, overleveringen in de juiste context te zien, in de tijdsgeest van toen. Traditie-relativisme! Als we hele culturen kunnen relativeren, moet dat ook kunnen met onze volksverhaaltjes..

Hallo
‘Wat wij, witte mensen, ook moeten leren, is omgaan met onze fragiliteit tussen de steeds mondiger wordende niet-witte mensen. En niet-witte mensen moeten leren omgaan met de defensieve houding van witte mensen zodra hun witte privilege ter discussie wordt gesteld.’ Ja, het staat er echt: het is een fragment uit de handleiding ‘Hoe te leren leven in een Witte Wereld‘.
I’m dreaming of a white Xmas wanneer ik dat lees — het is een fout van mijn opvoeding — maar het gaat hier om het boek van Anousha Nzume, Hallo witte mensen!
Het past ook wel mooi bij het narratief van de ‘boze zwarte vrouw’,Dalilla Hermans, die het niet kon hebben dat zwarten… als zwarten afgeschilderd werden. In een stripverhaaltje. Zo eentje dat dateert van meer dan 50 jaar geleden. (Dalilla! Ik weet dat je niet altijd boos bent — het is een grapje! Ik schrijf het er voor alle zekerheid bij: misschien vindt ze wel dat ik haar stigmatiseer!)

Nieuwspraak
Durven nadenken hoe we de dingen voortaan benoemen, ánders noemen. Dat mag. Het is een gave die duidelijkheid schept. Ik vind bijvoorbeeld dat kleine, zelfstandige winkeliers een bordje aan de deur moeten hangen met de tekst: ‘Alle Dagen Hopen‘. Dat zegt zoveel meer waar het in wezen om gaat.
Ook George Orwell was zoveel lyrische en idyllischer met zijn ministerie van Waarheid (media&onderwijs), zijn ministerie van Liefde (ordehandhaving) of zijn ministerie van Welvaart (economie). Vooruitgang is niet te stoppen. Heerlijk toch, zo’n nieuw klinkende wereld. Oorlog is Vrede! Vrijheid is slavernij! Onwetendheid is Kracht! Onderdrukking is Liefde: dat kan er ook nog wel bij.

Nieuwspraak. Dunktaal. Eufemismentaal.

Ik ga mijmerend wat in de zon liggen, denk ik.
Prettige vakantie iedereen!

Anousha Nzume

We Zijn Moe!