495 dagen lang passeerden alle Griekse drama’s van Sophocles tot Euripides de revue. Partijvoorzitters predikten de vooruitgang, maar zetten intussen de achterdeur open. Enkel de inhoud van de cadeaus en portefeuilles primeerden… Wel, na die 495 dagen krijgen we nu een Grieks regeerakkoord. Daarin zijn de misleiding en de kartonnen dromen zo groot dat zelfs de linkse populistische Alexis Tsipras er tranen van in de ogen krijgt.

Het glazen kaartenhuisje van liberale verkiezingsbeloften

Ik wil de vorige Zweedse coalitie feliciteren. Die deed het immers kennelijk zo goed dat geen enkele van hun sociaaleconomische realisaties door paarsgroen teruggedraaid wordt. Sterker nog, men bouwt verder op de Zweedse fundamenten. Maar met een liberale bouwheer, een rode architect en een groene bouwploeg vrees ik voor een wankel glazen kaartenhuisje.

Na 20 jaar liberalen die ons blauwe bloempjes wijsmaken, ben ik rood van woede. Sinds de paleisrevolutie van Guy Verhofstadt in 1999 maakte de Open Vld onafgebroken deel uit van de federale regering. De actieve welvaartsstaat zou ons leven fundamenteel verbeteren, weet je nog, de derde weg van de socialistische Labour-ideoloog Anthony Giddens. De belastingen zouden dalen, regeltjes zouden worden afgeschaft door administratieve vereenvoudiging en criminaliteit zouden we beheersen door snelrecht en een digitalisering van justitie. De rechtse verkiezingsbeloften reikten tot aan de hemel, en de liberalen surften mee op een gunstig economisch klimaat.

Maar de derde weg bleek geen rechtse of centrumrechtse weg, maar een linkse weg van potvertier en belastingwoede. De kiezer stemde rechts maar kreeg links. 20 jaar later volgt eenzelfde liberaal bedrog. Ook nu werden de liberale kiezers door Egbert Lachaert, Vincent Van Quickenborne en Alexander De Croo bedrogen met de voorspiegeling van een rechtse federale coalitie. Maar uiteindelijk verrees het ritueel verbrande Ecolo-manifest uit de as van het paarsgroene kampvuur van Tommelein, Somers en De Clercq.

De hoogste algemene fiscale druk ooit

Laten we er even de cijfers bijhalen. De algemene fiscale druk (45,1%) is sinds 2000 nagenoeg onveranderd. We moeten op wereldniveau enkel Frankrijk en Denemarken laten voorgaan als landen die nog bedrevener zijn in het pluimen van hun hardwerkende bevolking. De liberalen in België volgen daarbij het advies van Jean-Batiste Colbert. ‘De kunst van belastingen heffen bestaat erin de gans zo te plukken dat je veel pluimen en weinig gesis krijgt’.

In 2000 haalden we het hoogste niveau dat ons land ooit heeft gekend. Een overblijfsel van de fiscale roofbouw die Dehaene en Van Rompuy pleegden om de economische crisis van de jaren tachtig van de vorige eeuw te bezweren. De prognose voor 2020 (45,2%) zou onze algemene fiscale druk doen stijgen tot een nieuw record. En toen kwam corona…

De hoogste schuldratio sinds het ontstaan van België

De schuldratio ten opzichte van het bbp bedroeg in 2000 108%. De prognoses van de Nationale Bank en het Federaal Planbureau voor 2020 is 118%, het Monitoringcomité spreekt zelfs van 122%. Volgens de OESO bestaan de belastinginkomsten in België overwegend uit socialezekerheidsbijdragen (31 procent), de personenbelasting (27 procent) en btw (15 procent). Het gemiddelde onder de OESO-leden bedroeg vorig jaar 34,3 procent.

Op 1 mei van dit jaar berekende professor André Decoster, alom bekend als adviseur van Groen, dat door de coronacrisis de schuldratio 157,4% zou bedragen. Een berekening die zelfs nog geen rekening hield met de nieuwe groene pesttaksen en belastingen van de Vivaldiregering. Dit zou de hoogste schuldratio zijn die ons land ooit gekend heeft. Het vorige record dateert van 1926 en bedroeg 140%. Toen heeft België zich gered via de verkoop van hun grootste trofee, de NMBS. De NMBS kocht obligatieaandelen terug over een periode van 70 jaar en dit via dotaties van de belastingbetaler. Het doorschuiven van schulden naar de toekomst was toen al een gekende truc. Maar onze trofeekast is vandaag zo goed als leeg. Ze werd reeds door Verhofstadt en Vande Lanotte leeggeroofd.

Wie o wie betaalt de rekening

Alexander De Croo, en samen met hem alle liberale kopstukken langs beide kanten van de taalgrens, verspreiden een nieuw belastingriedeltje: ‘We gaan geen nieuwe belastingen heffen of verhogen voor mensen die werken, sparen en ondernemen’. Tja, hoe ga je belastingen heffen op werklozen en daklozen? En hoeveel brengt dat op? Alle gekheid op een stokje, dit zijn uiteraard sarcastische vragen, maar het illustreert wel de absurditeit van hun nieuwe liberale credo. Het wordt volgens deze formule ook geen miljonairstaks want miljonairs sparen, werken en ondernemen, geen digitaks want deze techbedrijven sparen, werken en ondernemen. En beste liberale vrienden, komt er dan enkel een verhoging van taks en btw op tabak voor rokers die niet werken, sparen en ondernemen, enkel een kilometerheffing voor chauffeurs die niet werken, sparen en ondernemen of begrijp ik jullie verkeerd?

De groene klimaatzwendel

Deze regering gaat door tot 2024 aangevuld met ca. 500 dagen regeringsvorming, maar streeft naar doelstellingen tegen 2030, zoals een werkzaamheidsgraad van 80%, de gezondheidskloof verkleinen met 25%, het aantal vermijdbare sterfgevallen met 15% terugdringen en de ambitie, niet de garantie, om de broeikasgasuitstoot met 55% te verminderen. Ik noteer dat het plots niet om CO2-reductie gaat maar om broeikasgasuitstoot. De belangrijkste broeikasgassen zijn koolstofdioxide, methaan, distikstofmonoxide of lachgas, zwavelhexafluoride, ozon, en last but not least waterdamp. Vermist waterdamp het belangrijkste broeikasgas in de atmosfeer van de aarde is, verwacht ik dus voornamelijk maatregelen om te voorkomen dat waterdamp in onze atmosfeer terecht komt. Door te veralgemenen naar broeikasgassen draaien de Groenen ons een rad voor de ogen. Ze bereiden zich nu al voor op hun falen om een deftige CO2-reductie te kunnen voorleggen in 2030.

Het valse rode succes

De socialisten krijgen geen formele belofte van een netto minimumpensioen van 1500 euro. Ze mogen zegevieren met de vermelding dat het pensioen voor een volledige loopbaan evolueert richting een netto minimumpensioen van 1500 euro. Ik heb nieuws voor de Vivaldiregering en de linkse kameraden die daarmee zegevieren. Al sinds 1895 en de eerste wet op de ouderdomspensioenen evolueert het minimumpensioen richting een minimum van 1500 euro. Al 125 jaar konden ze dat vol bravoure in de regeerakkoorden geschreven hebben, het was keer op keer juist geweest. Er wordt ook al 125 jaar budget voorzien voor de stijging van de pensioenen. Niets nieuws onder de zon. Gewoon de normale gang van zaken.

Er wordt ook geen deadline vermeld. Noch het al dan niet schrappen van gelijkgestelde periodes. Er wordt jaarlijks 2,1 miljard voorzien voor diverse ingrepen binnen de sociale zekerheid. Daarvan wordt naar verluidt 1,2 miljard euro per jaar voorzien voor pensioenen. Bovendien moet die 1,2 miljard euro niet alleen dienen voor de verhoging van de minimumpensioenen, maar ook voor de gelijkschakeling van het zelfstandigenpensioen via pensioenbonussen, de verhoging van het pensioenplafond, het verhogen van de tewerkstellingsgraad en productiviteitsgroei, deeltijdse pensioenen, zachte landingsbanen, vorming en heroriëntatie en de overdracht van knowhow tussen generaties. Georges-Louis Bouchez spreekt over een voorzien bedrag van jaarlijks 760 miljoen euro.

Marjan Maes, pensioenexperte van de KU Leuven en het Federaal Planbureau spreken over een jaarlijkse kostprijs van 3,2 miljard euro voor het optrekken van de minimumpensioenen naar 1500 euro netto. Het feit dat momenteel amper 50% van de pensioengerechtigden een volledige loopbaan van 45 jaar kan voorleggen, en gelet op het beperkte budget, betekent dit dat maximaal 20% pensioengerechtigden in 2024 hun pensioen zien stijgen naar 1500 euro. De bomma van Conner mag wel als eerste in de pensioenkas grabbelen.

Het centrum van de Rode zee

Dit paarsgroene akkoord is een rood manifest met groene invloeden geschreven met blauwe inkt. Om de congresgangers van CD&V-leden over de streep te halen, verlieten de onderhandelaars van alle partijen het Egmontpaleis met de boodschap dat het een centrumakkoord was. Volgens Kristof Calvo was het een centrumakkoord met groene accenten, Conner Rousseau had het over een sociaal centrumakkoord, Egbert Lachaert sprak dan weer van een centrumakkoord met liberale inslag en last but not least kwam Servais Verherstraeten breed lachend naar buiten met de mededeling dat het een centrumakkoord is waar christendemocraten zich thuis voelen.

Zolang liberalen en christendemocraten zich thuis voelen in het centrum van de Rode Zee en tevreden zijn met het feit dat ze bovendrijven, zullen ze nooit electorale vissen vangen.

Anthony Giddens

Vlaanderen: actieve welvaartsstaat van morgen

Het glazen kaartenhuis van Vivaldi