We kennen het uit Amerika: politici die video’s van hun in opgewonden staat verkerende geslachtsdeel naar vrouwen sturen. Meestal niet hun eigen vrouw.

Nu ook in Frankrijk. Ik zag de video donderdag, een lid van de Assemblée nationale, het Franse Parlement, maakte het publiek erop attent via Twitter. Inmiddels is het bericht al weer verwijderd.

Pathologische behoefte aan aandacht

Wat je zag was een hand in de weer met een erectie, van een formaat waar geen man verlegen over hoeft te zijn. Er stond bij wie het was: Benjamin Griveaux, kandidaat van La République en Marche (LREM), de partij van president Macron, voor de burgemeestersverkiezingen van Parijs over een maand.

Dat soort berichten leg je naast je neer: er staat geen gezicht bij, het kan iedereen wel zijn. Een vrouw op Twitter merkte op dat Griveaux precies zo’n moedervlek op zijn rechterhand had, maar dat was me te vaag. Bovendien, de politicus die deze beelden onder de aandacht bracht, staat bekend om zijn pathologische behoefte aan aandacht. Het gaat om Joachim Son-Forget, geboren in Seoul en geadopteerd door een Frans gezin. Hij werd voor LREM in de Assemblée gekozen, maar zit daar sinds enige tijd als onafhankelijke. Recent kondigde hij in een showprogramma op tv aan mee te zullen doen aan de volgende presidentsverkiezingen.

Duidelijk niks geleerd

Wie schetst mijn verbazing toen Griveaux zich de volgende ochtend terugtrok uit de strijd om het burgemeesterschap van Parijs. Blijkbaar had Son-Forget het toch bij het juiste eind. Griveaux had natuurlijk kunnen ontkennen, maar dan kunnen er binnen de kortste keren vrouwen worden opgespoord die van dichtbij met zijn geslacht kennis hebben gemaakt. Bovendien werd mei vorig jaar ten huize Griveaux een derde kind geboren. Er zal daar na het bekend raken van dit filmpje vast servies door het pand zijn gevlogen.

De mislukte kandidaat leek zeer aangedaan tijdens zijn persconferentie, maar hij had duidelijk niks geleerd: iedereen kreeg de schuld behalve hijzelf.

Griveaux is begin 40 en van goede komaf. Hij leek aan het begin te staan van een briljante carrière, als lid van de Assemblée en woordvoerder van de regering Macron. Vorig jaar werd hij naar voren geschoven als kandidaat voor het burgemeesterschap van Parijs, een van de meest prestigieuze politieke functies van Frankrijk.

Een rampzalige hand van kiezen

Er is Macron en zijn ‘beweging’ — zoals zijn partij doorgaans wordt genoemd — veel aan gelegen die post binnen te halen, als deel van zijn campagne om op alle niveaus de macht naar zich toe te trekken. In dat kader riep hij al eerder andere politici op zich aan te sluiten bij zijn partij, om zo ‘het belang van het land boven de politiek te stellen’.

Keer op keer blijkt dat de president een rampzalige hand van kiezen heeft als het om belangrijke posten gaat, ook nu weer. Griveaux kreeg al kritiek omdat hij een zogeheten ‘député fantôme’ is: officieel zetelt hij nog altijd in het parlement, waar hij al anderhalf jaar zijn gezicht niet heeft laten zien, terwijl hij maandelijks een flink bedrag toucheert. Ook blijkt hij ondanks zijn keurige achtergrond — vader notaris, moeder advocaat — regelmatig nogal grof in de mond te zijn. Een collega-politicus noemde hij een hoerenzoon en over de andere kandidaten voor Parijs merkte hij op: ‘er is iedere dag wel een sukkel die burgemeester van Parijs wil worden.’

Een tweede termijn voor Hidalgo?

Dat laatste ging over één bepaalde kandidaat, Cédric Villani, zo ongeveer de laatste man van Frankrijk om een sukkel te noemen. Villani is behalve een alleraardigste en flamboyante man ook een bekende wiskundige, die in 2010 de Fields Medal kreeg, een soort Nobelprijs voor wiskundigen. Hij zat voor LREM in de Assemblée, maar toen hij liet weten belangstelling te hebben om burgemeester van Parijs te worden, is hem kennelijk door de partij duidelijk gemaakt dat hij zijn kop moest houden en Griveaux moest steunen. Waarna hij is opgestapt, om als onafhankelijke kandidaat mee te doen. ‘Hij heeft de ballen niet om in dit soort campagnes succes te boeken,’ zei Griveaux over Villani. ‘Hij ziet de kogels niet aankomen, hij wordt ingemaakt.’

Wellicht zal huidig burgemeester, de socialist Anne Hidalgo, nu de verkiezingen winnen en een tweede termijn in de wacht slepen. Of de centrumrechtse kandidaat Rachida Dati zou voor een verrassing moeten zorgen. Deze politica, met een Algerijnse moeder en een Marokkaanse metselaar als vader, had zich onder president Sarkozy opgewerkt tot minister van justitie en is inmiddels al een tijd burgemeester van het 7^e arrondissement in Parijs — waar de Eiffeltoren staat. Mochten de stemmen voor Griveaux haar kant opgaan, dan heeft ze een kans.

Pjotr Pavlenski

Blijft de vraag waar dat filmpje vandaan kwam. We weten inmiddels wie het op internet heeft gezet: Pjotr Pavlenski, een Russische performance kunstenaar die in 2017 politiek asiel kreeg in Frankrijk. De identiteit van de femme fatale waarvoor Benjamin Griveaux zijn politieke carrière te grabbel heeft gegooid is inmiddels bekend. Ze heet Alexandra de Taddeo en is een ravissante studente van 29 jaar oud, vloeiend in vijf talen, waaronder Russisch. Op dit moment is ze de vriendin van Pjotr Pavlenski.

In eigen land raakte Pavlenski bekend door een reeks spectaculaire conceptuele acties tegen het bewind van Vladimir Poetin. Hij had onder andere de deuren van het hoofdkantoor van de voormalige KGB in brand gestoken. En op de Russische ‘Dag van de Politie’ had hij naakt op de grond zittend zijn scrotum aan het plaveisel van het Rode Plein vastgespijkerd — met een spijker tussen twee tegels, als ik het goed begrijp. Dat was uit protest tegen de politiestaat. In 2012 was hij met dichtgenaaide lippen aanwezig bij het proces tegen popgroep Pussy Riot. U weet wel, de vrouwenband die stiekem een videoclip opnam in een Russisch Orthodoxe kerk en daarvoor zwaar werd gestraft. Kortom, Pavlenski mocht in zijn vaderland vrezen voor zijn leven.

Geëngageerde kunstuitingen

Eenmaal in Frankrijk ging hij door met zijn geëngageerde kunstuitingen: in 2017 stak hij de gevel van de Parijse vestiging van de Banque de France in brand, omdat deze bank volgens hem ‘de plaats van de Bastille had ingenomen’, en bankiers meer in het algemeen ‘de plaats van alleenheersers hadden ingenomen’. Pavlenski kende misschien de vrouw voor wie Griveaux het filmpje had gemaakt: een lover die op wraak zinde, en nu ruimschoots aan haar trekken is gekomen.

De Rus blijkt een bloedhekel aan Griveaux te hebben, en belde het dagblad Libération om uit te leggen waarom:

‘C’est quelqu’un qui s’appuie en permanence sur les valeurs familiales, qui dit qu’il veut être le maire des familles et cite toujours en exemple sa femme et ses enfants. Mais il fait tout le contraire. Ça ne me dérange pas que les gens aient la sexualité qu’ils veulent, ils peuvent même baiser des animaux, pas de problème, mais ils doivent être honnêtes. Mais lui veut être le chef de la ville et il ment aux électeurs. Je vis désormais en France, je suis parisien, c’est important pour moi.’

(‘Hij is iemand die voortdurend leunt op familiewaarden, die zegt dat hij burgemeester van gezinnen wil zijn en zijn vrouw en kinderen altijd als voorbeeld noemt. Maar hij doet precies het tegenovergestelde. Ik vind het niet erg dat mensen de seksualiteit hebben die ze willen, ze kunnen zelfs dieren kussen, geen probleem, maar ze moeten eerlijk zijn. Maar hij wil het hoofd van de stad zijn en hij liegt tegen de kiezers. Ik woon nu in Frankrijk, ik ben Parijzenaar, dat is belangrijk voor mij.’)

Zonder impulscontrole

Samengevat: hij vindt Griveaux een hypocriet die altijd maar over familiewaarden zeurt maar zelf aan één stuk door de kat knijpt in het donker. Als Parijzenaar wil deze Russische immigrant geen leugenaar als burgemeester.

Zijn advocaat liet weten dat Pavlenski begrijpt welke straffen hem boven het hoofd hangen voor het openbaar maken van de beelden: 60.000 euro boete en maximaal twee jaar gevangenis. Fransen zijn het erover eens dat het not done is iemands privéleven te schenden, maar een interessantere vraag is of zo’n video consequenties moet hebben, buiten de huiselijke kring. Voor een politicus wel, voor een ander beroep niet, zou ik zeggen. Griveaux was minister op het moment dat hij dit deed… Je wilt geen burgemeester van Parijs zonder impulscontrole, of een minister die zich voor een camera aftrekt en vervolgens de beelden rondstuurt.

Serge July, een nestor van de Franse journalistiek en een van de oprichters van Libération, formuleerde het zo op televisie: ‘Ik heb er geen enkel moreel probleem mee wanneer iemand zoiets doet. Het is niet mijn ding, je afrukken voor een camera en dat rondsturen, maar iedereen moet dat zelf weten. Maar Griveaux vindt het kennelijk geen probleem terwijl hij minister is, daarom is hij een idioot. Al helemaal met die sociale media, die zijn niet vandaag uitgevonden. Griveaux est un con, voilà.’

Internet te vrijgevochten

Pavlenski en de Taddeo zitten intussen allebei achter slot en grendel: de machthebbers van La République en Marche lieten er geen gras over groeien. Flink wat politieke vazallen van de president hebben publiekelijk al laten weten dat het internet veel te vrijgevochten is, en iedereen maar de gelegenheid geeft de glazen van onschuldige politici in te gooien. Die eerst masturbeerden voor de camera en dat hebben rondgestuurd, dat dan weer wel…

Cédric Villani

Franse gemeenteraadsverkiezingen in de schaduw van het coronavirus

Revenge porn, nu ook in Frankrijk