‘Bart De Wever had zijn macht moeten gebruiken in 2019. Hij had premier of Vlaams minister-president moeten worden. Als politicus steekt hij met kop en schouders uit boven de rest. En hij weet dat. In 2024 is het zijn laatste kans, daarna is zijn houdbaarheidsdatum voorbij. Dat geldt voor de hele N-VA. Onderhandelen met de Franstaligen zal sowieso altijd moeten, alle onafhankelijkheid moet ergens afgekocht worden. Maar is men daar wel klaar voor?’

Ze zijn een week oud, de ijzige, maar rake woorden van Jean-Marie Dedecker in het Doorbraak-weekendinterview van vorige week. Elke dag die voorbij gaat, winnen ze ook aan belang. Hoe langer het immers duurt eer een verantwoordelijke politicus opstaat in het maatschappelijke kluwen dat het jaar 2022 heet, hoe groter dat kluwen wordt. Tot we letterlijk en figuurlijk in het duister zullen tasten.

Liz Truss

Trouw moet blijken, zo wist journalist Mark Grammens. Trouw aan principes en programma. Talent moet ook blijken. Een politicus als Bart De Wever is intelligent genoeg om te beseffen dat mensen met talent en principes het moeilijk hebben in deze tijd. Maar dat te veel compromissen sluiten uiteindelijk tot chaos leidt. Een mooi voorbeeld daarvan – waar De Wever maar beter over nadenkt – zagen we deze week aan de overkant van het kanaal. De Britse eerste minister Liz Truss nam na zes weken ontslag. Zij had een ambitieus begrotingsprogramma voor haar land uitgedokterd.

Waarop de Engelse nationale bank en de financiële markten slecht reageerden. Gaandeweg trok Truss dat programma in. Uiteindelijk werd Truss zelf ingetrokken in wat voormalig politicus Nigel Farage niet ten onrechte ‘a globalist coup’ noemde, een staatsgreep van het globalistische establishment dat nog altijd de macht lijkt te hebben binnen de Britse conservatieve partij. Wie dacht dat Truss als een soeverein premier een beleid kon uitstippelen dat uitgevoerd wordt door de nationale bank, is eraan voor de moeite.

Vakje aanvinken

Wat heeft dat met talent te maken? Laat staan met trouw? Dat werd schitterend samengevat door het conservatieve Britse parlementslid Charles Walker. Walker zei over zijn partij, met een woede die voor de camera van de BBC zichtbaar toenam: ‘Ik heb het gehad met talentloze mensen die het juiste vakje aanvinken. Niet omdat het in het landsbelang is, maar vanwege hun eigen persoonlijke belang om minister te worden. Niet alleen ik zeg dat, maar honderden van mijn collega-parlementsleden. Dit krijgen we niet meer uitgelegd aan de kiezer.’

Walker is niet de enige die met lede ogen aanziet dat, wie er ook aan de macht is – Labour of de conservatieven – het uiteindelijk te vaak en te gemakkelijk op hetzelfde neerkomt. Terwijl de bevolking duidelijke keuzes vraagt.

Paarsgroen

Het is hetzelfde probleem dat ook speelt voor de N-VA. Na de verkeerd afgelopen gok in 2018. En in 2020, toen De Wever bleef geloven in een coalitie waarin de sterkhouders zijn partij en de PS zouden zijn. Met de Vivaldicoalitie kreeg Vlaanderen niet waar het voor gestemd had. Sterker nog: Vivaldi is goed op weg om een nog veel nefastere regering te zijn dan de eerste paarsgroene coalitie in 2003. De inzet is zeer hoog: de in 2003 afgesproken kernuitstap wordt nu ook doorgevoerd, tegen het nationale belang in. Wallonië is bankroet, net als de Franse gemeenschap, Brussel en… België. Een cynische observator zou daaruit kunnen afleiden dat het geen toeval is dat een rechtse meerderheid in Vlaanderen na 2024 onder zulke omstandigheden moet proberen regeren.

In de Vivaldi-regering lijkt niemand te begrijpen wat er gebeurt, en waarom. Hoe slaagt een zichzelf ecologisch noemende beweging erin om de samenleving én de politiek te gijzelen? Als er deze winter geen problemen met energiebevoorrading zijn, dan waarschijnlijk wel binnen enkele jaren. Deze winter kan de moeilijke situatie nog op Rusland worden verhaald. De winter daarna zal blijken dat ook dat maar de eerste oppervlakkige analyse was. Daaronder gaapt de leegte van twee decennia verkoop van strategische overheidsassets, schuldenopbouw, inflatoir monetair beleid, verhoogde belastingen en klimaathysterie.

Leegte die zal resulteren in fysiek koude huizen, en in honger. In maatschappelijke onvrede, sociale spanningen, sporadisch zelfs in geweld. Deze week al hanteerden agenten op de luchthaven van Charleroi de matrak om een nerveuze en steeds kwader wordende massa mensen op afstand te houden. Deze week al hoorden we op lezingen waar toevallig ook een politieke kabinetsmedewerker aanwezig was, mensen iets té luidop zeggen dat het tijd was voor de guillotine. En dat was niet in een vakbondszaal in Charleroi, maar ergens in het deftige Vlaanderen.

Grondwet

In al deze chaos is er echter hoop. Vooropgesteld dat de politicus die vanaf nu de verkiezingen wint, trouw blijft aan enkele principes. En die omzet in uitvoerbaar beleid. Eén: laat de burger werken, leven en ondernemen aan een aanvaardbaar belastingtarief, uiterlijk 50%, opgeteld. Twee: voorzie in financiële hulp voor wie het nodig heeft, maar hou de definitie van hulpbehoevend strikt. Drie: laat migratie alleen toe voor wie hier een knelpuntberoep wil uitoefenen, en dit tijdelijk. Wie wil blijven heeft enkele jaren geen recht op financiële hulp en moet ook een strenge taal- en burgerschapstest afleggen. Vier: onderhandel met Europese bondgenoten over een nieuw monetair systeem waarin schuldenopbouw geen centraal gegeven meer is. Vijf: hanteer strikt wat de overheid wél doet, en wat niet, en neem dat op in een nieuwe grondwet. Een Vlaamse, waar een Belgische confederatie eventueel mee van kan profiteren.

Het is mooi dat Bart De Wever momenteel in Vlaanderen rondtoert om te waarschuwen voor de gevaren van woke en het postmodernisme. Als dat ook betekent dat de Vlaamse regering vanaf nu alle initiatieven waar het woord ‘inclusie’ in voorkomt, niet meer subsidieert. Indien niet zal het niet lang meer duren vooraleer ook De Wever geconfronteerd zal worden met een menigte die niet meer luistert. Een menigte die zal aannemen dat het globalistische establishment alles tot in de puntjes beheerst.

Talent dient dan ook niet alleen om te speechen, maar vooral om te handelen.

Charles Walker

Over trouw en talent, en hoe een speech niet meer volstaat

Truss naar de uitgang