In een tekst over Integratie en Cultuurconflicten, stoort het mij vooral dat de auteur John Croughs een puur theoretische uiteenzetting houdt zonder rekening te houden met de werkelijkheid en haar dagelijkse feiten. Het geschetste theoretische kader is voor zij die dagelijks geconfronteerd worden met ‘cultuurconflicten’ dan ook uiterst irrelevant.

De olifant in onze samenleving is de islam – niemand maakt zich druk over integratie – en moeilijkheden bij andere minderheidsgroepen. Of aan de eisen die zij desgevallend zouden stellen aan de maatschappij.

Wat de integratie praktisch bemoeilijkt zijn de gevolgen van een fanatieke religieuze beleving.

Fundamentalisme

Professor sociologie Mark Elchardus houdt het bij 30 tot 40 procent van de moslims in ons land die er een fundamentalistische visie op hun religie op nahouden. ‘Dat zorgt voor een probleem: de manier waarop ze hun geloof belijden is onverenigbaar met onze seculiere staat en de democratie.’

Loopt u even door de grote steden in dit land: mannen in djellaba, vele vrouwen zijn gesluierd, in theehuizen zitten uitsluitend mannen. U vindt salafistische boekenwinkels in de Gentsesteenweg in Molenbeek, in de Lemonnierlaan of in de Abdijstraat in Antwerpen.

Door een tsunami aan fundamentalistische propaganda via satellietschotels, radicale predikers of simpel via internet, wint de conservatie islam alleen nog aan invloed: het is een verzuchting van radicaliseringsexpert El Farri in De Tijd.

Radicalisering? John Croughs staat er niet bij stil.

Integratie? Hoezo? Cultuurconflict? Uiteraard!

Migratiebeleid

Het politiek correcte denken heeft ervoor gezorgd dat ‘integratie’ een lelijk woord was. ‘Alsof we nieuwkomers spruitjes zouden leren eten of worst zouden leren bakken’, zegt Elchardus. We betalen nu de prijs voor die onbezonnenheid. Door niet in te zetten op inburgering heeft de overheid mensen met een radicale islamitische visie vrij spel gegeven.

De alarmsignalen van bijvoorbeeld de burgemeester van Molenbeek, Françoise Schepmans, die al langer de samenlevingsproblemen wou aankaarten, werd makkelijkheidshalve weggezet en ‘geframed’ als politiek incorrect. Daar ligt het falen van het migratiebeleid: de angst om extreemrechts genoemd te worden.

Omgekeerde assimilatie

De stelling van Croughs is dan ook onzinnig wanneer hij het heeft over geloofsdiscriminatie. Na het lezen van dit citaat, stond ik even perplex: ‘Hoewel de gemiddelde Vlaming niet meer gelovig is of het geloof niet praktiseert, is de hele samenleving doordrongen van het christendom. Voor de Vlaming is het godsdienstige gedeelte niet meer relevant, maar is dit alles een gewoonte of een traditie geworden. De vraag is of dit al dan niet in vraag gesteld mag en kan worden, want door alles te laten zoals het is, is een goede integratie van een andersgelovige per definitie niet mogelijk vanwege de geloofsdiscriminatie.’

Ik noem dat de omgekeerde assimilatie. En onzinnig per definitie. Tenzij het de bedoeling is om onze cultuur stilletjes te laten uitdoven en eventuele bestaande religieuze feestdagen te vervangen door islamitische. Kwestie van ons niet te bezondigen aan ‘geloofsdiscriminatie’?

Het is bevreemdend vast te stellen dat de auteur geen oog heeft voor het seculiere in onze samenleving. Om politieke daadkracht te herwinnen is het noodzakelijk het openbare leven te her-seculariseren. Dat ‘terugdraaien’ van de religie was ook de conclusie vorig jaar in de Verklaring van Parijs (een gezamenlijke visie op Europa door een internationaal collectief van intellectuelen).

Realiteit

Tegelijk blijkt de auteur utopisch (dat is: ‘van alle werkelijkheid ontdaan’) in zijn gedachtegang. Bijvoorbeeld wanneer hij zegt: ‘gastvrijheid is de opname van de nieuwkomers in de arbeidsmarkt en vooral in de openbare sector. Enkel wanneer de nieuwkomers een zichtbare plaats krijgen in de tewerkstelling van de openbare sector, zal men zich als immigrerende cultuur opgenomen voelen.’

Onderzoekster Sarah Teich (International Institute for Counter-Terrorism) wijst op het zwakke opleidingsniveau: slechts 12 procent van Belgische moslims heeft een hoger diploma, het aantal zónder diploma ligt erg hoog. Dat heeft dus verder niets met de wensdroom ‘gastvrijheid’ te maken, maar alles met realiteit.

Massa-migratie leidt tot kolonisering

Wanneer religie geen puur religieuze beleving is, maar een maatschappijvisie (de islam is tegelijk geloof, wet en recht) die haaks staat op onze waarden en normen, wordt integratie een onmogelijke opdracht. Dat leidt onvermijdelijk tot een mislukking van het multiculturele project, zoals ook de Verklaring van Parijs dat concludeert. ‘Het komt erop neer dat wij de kolonisering van onze thuislanden en het uitdoven van onze cultuur zouden moeten omarmen als een grote Europese verwezenlijking, een gemeenschappelijke daad van zelfopoffering?’

‘Het najagen van een groots project van multiculturaliteit, waarbij assimilatie met onze zeden en gewoonten in het politiek correcte denken als “onrechtvaardig” wordt beschouwd, de valse retoriek van het inclusief zijn, zullen niet echt het actief burgerschap en sociale cohesie doen herleven. Het gepraat over diversiteit, inclusie, multiculturaliteit is compleet inhoudsloos.’

Er zou met andere woorden beter respect en erkenning zijn van de werkelijkheid die tot uiting komt in de dagelijkse feiten.

De tekst van John Croughs moedigt geen cultuur van vrijheid aan, hij promoot een cultuur van politiek afgedwongen conformisme.

Cherif El Farri

Integratie? Hoezo? Cultuurconflict? Uiteraard!