Ondernemingen met een Vlaamse Leeuwenvlag op de fabriek zijn schaars als spruitjes in de Sahara. Het multinationale Vyncke in Harelbeke is een uitzondering. Niet alleen is er vlagvertoon, een managementwissel versterkt de groep in opbouw.

De broers Peter Vyncke (50) en Dieter Vyncke (42), tot voor kort co-CEO van Vyncke, laten die taak nu aan Stefaan Lauwers, het eerste niet-familielid als CEO van het 109 jaar oude bedrijf. Een bezoek aan de onderneming is een belevenis, niet enkel de Leeuwenvlag van 6 op 4 meter is apart.

De clan Vyncke woont op een familiecampus (met negen van de vijftien kleinkinderen) in de groene zone van de fabriek: een bos met 14.000 bomen, aangeplant op 14 hectaren door zes mindervaliden, die zo zinvol betaald werk deden, en een veld met 1000 druivenranken voor de eigen vonkelwijn.

Vyncke senior, voornaam: Dirk, verhuisde in het voorbije jaar van Brugge naar een heropgebouwde boerderij van 300 jaar oud, op de campus. Senior, kinderen en kleinkinderen vertoeven bij memorabilia – een smidse, machines, gedenkstenen, de assen van de overgrootvader – die de geschiedenis van de onderneming, begonnen in 1912, illustreren.

In 2016 was Vyncke Onderneming van het Jaar, een prestigieuze bekroning van een uitmuntend bedrijf door zakenkrant De Tijd en consultantbedrijf Ernst & Young. Vyncke groeide in een smidse met de productie van ketels voor de West-Vlaamse vlasnijverheid en produceert vandaag energiecentrales gestookt met afval en biomassa.

Groen met daden, wat een omzet van 104 miljoen euro opleverde in 2020 en 7,1 miljoen euro bedrijfswinst, behaald in twaalf vestigingen over de hele wereld. Vynckeneers is de ploegnaam van de 400 medewerkers, te beginnen met de familieleden Vyncke in het management. De vierde generatie werkt keihard en een vijfde generatie gloort.

Groep Vyncke

Peter en Dieter Vyncke, verbonden door een overeenkomst, stappen over van Vyncke naar de familieholding Prometheus. Naast Vyncke bezit de familie participaties in CallensVyncke in Waregem (warmtekracht), ForbesVyncke in India (stoomengineering), Petrobio in Zweden (bouwer van verbrandingsovens) en Transmec in Italië (industriële transportsystemen).

De broers beogen het mini-conglomeraat te vergroten en te verstevigen tot een gediversifieerde industriële holding. Peter Vyncke verhuisde vorige maand met vrouw en kinderen naar Singapore om dichtbij de exploderende Chinese markt en Korea contracten af te sluiten. Chinezen onderhandelen bij voorkeur direct met de hoogste mensen van een groep.

Dirk Vyncke geeft het goede voorbeeld door reeds jaren – op pensioenleeftijd (maar dat is voor hem theorie) – wekelijks naar de les Chinees te trekken. Dirk vormt de derde generatie in Harelbeke. Hij droomde, als licentiaat economie van de KU Leuven, om de familieonderneming uit te bouwen over de grenzen, wat hem is gelukt.

Dat combineerde hij met maatschappelijke inzet, het stimuleren door zijn contacten bij de KUL van initiatieven voor de expansie van KMO’s, stevig flamingantisme en een grote belangstelling voor religie en spiritualiteit. Dirk Vyncke ging voor enkele jaren, met bevriende ondernemers, tweemaal op pelgrimstocht naar Athos, de heilige berg van de orthodoxe christenen. Een semi-onafhankelijke monnikenrepubliek in Griekenland. Op het Vlaams-nationaal Zangfeest en de IJzerwake ontbreekt hij nooit.

Beginselen

De onderneming Vyncke heeft drie beginselen: vertrouwen, ambitie en verbondenheid. Vanaf dag 1 krijgt de nieuwe medewerker vertrouwen. Peter Vyncke, ‘Statistisch gezien zijn er meer mensen die je kan vertrouwen dan mensen die je moet wantrouwen. Een senior kijkt stilzwijgend mee naar de nieuweling en betuttelt niet. Een gevoelen van gelukzaligheid, van tevreden te zijn na een dag werken bij Vyncke, is essentieel.

Medewerkers passeren hier het grootste deel van hun daguren en dan moeten zij zich kunnen jeunen, niet in de zin van plezier maken, wel in die van mekaar als medewerkers te gunnen om zonder gevit, getreiter, gedoe samen te werken. Je realiseert niks zonder de ander. Het klinkt zwaar, echter het is zo zuiver en belangrijk, het tweede categorisch imperatief van Kant luidt, behandel de ander niet als middel, wel als doel. Zo pakken wij het aan bij Vyncke.’

Dirk Vyncke

Groen Vyncke groeit gretig

‘Oemarcheerta?’