Als een vriend ontslagen wordt, dan is dat even schrikken, nooit leuk. Als die ontslagen wordt omdat je samenwerkt aan een project waarin je gelooft is dat schrikken. Als dat breed in de media uitgesmeerd wordt, als je ziet dat een vriend een trending topic wordt op Twitter, voelt dat ongemakkelijk en als er daarna wordt afgerekend ben je gedegouteerd. Onze redactie stond deze week in het oog van de mediastorm.

Karl Drabbe is een gerespecteerd medewerker bij Doorbraak. Was, moet ik in feite zeggen. Iemand die de lat hoog legt, voor zichzelf en voor ons. Iemand die doorspreekt op de evaluaties en daarbij zichzelf niet spaart. De man met de langste staat van dienst, altijd op zoek naar verhalen, naar medewerkers. Het was schrikken toen hij aankondigde een stap terug te zetten. Het was schrikken toen hij wat later aankondigde geen deel meer uit te maken van de kernredactie, van de eindredactie en later van de raad van bestuur van de vzw. We hebben zijn afwezigheid gevoeld. Die stappen terug zette hij telkens met dezelfde uitleg: ‘Ik word erop aangesproken op de uitgeverij’, ‘Er is mij gevraagd afstand te nemen.’

De eerste mediareacties en -berichten gingen ook in die richting. Karl Drabbe was ontslagen om politieke redenen, hij was op zijn eentje verantwoordelijk voor het imago van Pelckmans en daarmee moest blijkbaar gebroken worden. Knackjournalist Walter Pauli onderbrak zijn vakantie om erover twitteren. Robin Broos stelde in De Morgen vast dat Karl steun kreeg uit alle politieke en maatschappelijke hoeken (14 augustus). Bart Eeckhout vertolkte de gevoelens van velen in De Morgen (17 augustus 2015).

De reactie kon niet uitblijven. Een dag later wou De Standaard graag bewijzen dat ze betere bronnen heeft dan De Morgen. Met enkel Eric Willems als bron, de recent aangeworven manager bij de uitgeverij die aan de basis van het ontslag zou liggen, stelde men de integriteit van Karl Drabbe in vraag. En passant werd Walter Pauli even weggezet als een journalist zonder dossierkennis (lees: die man kletst uit zijn nek), iets wat wij over Pauli niet zouden durven zeggen, die man heeft metier en een enorm netwerk.

Ook Thom Pelckmans zelf reageerde gisteren met een persbericht (al dan niet bijgestaan door een communicatiebureau). Mist spuien over de ware reden van het ontslag via een mengeling van halve waarheden en hele leugens. Waar rook is, is vuur denken de mensen dan en de twijfel slaat toe. Waarom is Karl Drabbe nu ontslagen? Zo vroeg Radio 1 zich vertwijfeld af. En bij Doorbraak krijgen we berichten: ‘Pas maar op dat jullie niet worden meegesleurd, hou de communicatie in eigen hand.’ Bedankt voor de tip, maar dat gaat niet.

Als je zelf in het oog van de storm zit – Karl zit er nog meer in dan wij – zie je dingen gebeuren en heb je het gevoel dat je dat niet meer in de hand hebt. Je kan lijdzaam toezien en met enige waarschijnlijkheid voorspellen wat er zal gebeuren. Je kan zelf niets doen. Karl Drabbe al helemaal niet. Dat die moet zwijgen over zijn ontslag staat in de overeenkomst die hij tekende; er hangt zelfs een boete aan vast. Dat ook zijn werkgever dat beloofde en het niet deed, is pijnlijk en erg, maar wat doe je daar aan als individu? David en Goliath.

En Doorbraak? Wij doen dapper verder. Al hoop ik dat deze zaak geen domper zal zetten op onze groei. We willen graag jongeren, studenten journalistiek en jonge freelancers een publicatiekans geven. Zullen die nu niet twee keer nadenken en een veiliger optie zoeken? We zullen van deze valkuil een kans moeten maken en ons bezinnen hoe we dat aanpakken.

En de pluraliteit? De uitgeverswereld heeft al een ‘links’ imago. Zal de pluraliteit waarmee Polis uitpakte, blijven? Of zal het meer zijn van hetzelfde? Waar zal Jean-Pierre Rondas’ volgende boek (kunnen) verschijnen? Waar verzeilt Bart De Wever? Is Herman De Dijn niet te ‘rechts’ voor zijn uitgeverij?

De #affairedrabbe zadelt ons op met heel wat vragen. Over wat er precies aan de hand is, waarom de ene partij vrij kan communiceren en de andere niet – waar is de rechtvaardigheid in zo’n procedure? Vragen over onze maatschappij, mag je nog jezelf zijn, ook als je mening afwijkt van wat door enkelen als ‘mainstream’ wordt gezien? Mag dat, anders zijn, anders denken? Vragen over Doorbraak, blijkbaar zijn we nog meer nodig dan we zelf wel dachten. Maar hoe bereiken we ons publiek het best? Hoe roei je het best tegen de stroom in? Hoe hou je de communicatie in eigen hand? Het antwoord op de laatste vraag lijkt: als je geld genoeg hebt. Daar zullen we dus ook moeten aan werken.

En nu sluiten we dit hoofdstuk #affairedrabbe even af. We laten de zaak rusten, bovenal blijft Karl een vriend en die heeft nu rust nodig, we zullen hem anders steunen dan door over hem te schrijven. En … binnenkort schrijft hij terug voor Doorbraak.

foto (c) Reporters

Eric Willems

‘Waarover men niet spreekt’: bezonken gesprek met Wim Van Rooy

In het oog van de storm