Alles van waarde is weerloos.
Een van mijn favoriete dichters, Lucebert, schreef het in het gedicht ‘De zeer oude zingt’.
‘Wordt van aanraakbaarheid rijk’
Ik hou van Lucebert.

Racisme

Bert Bultinck, hoofdpief van Knack, sloeg ons met zijn uitspraak veralgemenend om de oren: de Vlaming heeft racistische stereotypen die diep ingebakken zitten.

Kranten hanteren soms een subtieler activisme.

Het Integratierapport van de Vlaamse Overheid toonde bijvoorbeeld aan dat 18% van de bevraagde Vlamingen van mening is dat onze manier van leven goed samen gaat met hoe moslims leven. Achttien procent! Een staaltje van ‘framing’ zag de lezer meteen in De Morgen. De krant kopte immers graag dat ‘de Vlaming racistisch is tegenover moslims’. Ja, want 82% verkiest in een vlaag van zelfbewustzijn de eigen manier van leven: een waarde-oordeel dat ongetwijfeld genetisch bepaald is en ingebakken zit in het DNA van haast elke Vlaming.

Cultureel marxisme

In een satirisch stukje op mijn blog had ik het over die 18% die je uitsluitend terugvindt in de nieuwsredacties, bij opiniërende hoofdredacteurs en senior writers, NGO’s, medewerkers van vluchtelingenwerk, mensensmokkelaars, advocaten, rechters, Grijze Wolven en andere zichzelf progressief verklaarde politici.

In het cultureel marxisme is het namelijk van belang de strijd om de culturele hegemonie te winnen. En hoe doe je dat beter dan via media, opiniërende columns, universiteiten en veel indoctrinerend inpraten op de goegemeente?
Op Doorbraak las ik een bijdrage (Jorden Dewachter) waarin uiteengezet werd dat professors hun eigen wereldbeeld als het enige correcte voorstellen. Ook daar dus. (1)
‘Haten alle professors de Westerse wereld?’ – vroeg de Brits-Amerikaanse journalist Milo Yiannipoulos zich ook al af.(2)
Van journalisten, hoofdredacteurs en opiniërende bijdragen in mainstream media wisten we dat al.

Nieuwe denkwijzen

Racisme heeft vandaag niets meer met ‘ras’ of ‘kleur’ te maken, maar wordt puur cultureel bekeken: culturele identiteiten, opvattingen en gedragingen van de mens zijn onderhevig aan de ‘racisme-toets’. Ras of kleur weegt niet langer door. Handig: zo kan je meteen iemand racist noemen wanneer zij (hij) kritiek heeft op massamigratie.

Het ‘postmodernisme’ leert ons tevens dat democratie niet noodzakelijkerwijs beter is dan een ander systeem. Want ‘alles is relatief, ook onze waarden’! Het ‘cultuurrelativisme’ leert ons dat we anderen niet met onze waarden mogen beoordelen: wie tóch kritiek heeft is een haatzaaier.

‘Identity politics’ streeft ernaar onze nationale, democratische cultuur te vervangen door een amalgaam van etnische en religieuze minderheidsculturen. White privilege poogt ons, blanken een schuldcomplex aan te meten. We moeten onszelf haten. Al deze postmoderne denkwijzen, terug te vinden in het cultureel marxisme, trachten de weerbaarheid van de democratie te ondermijnen. Het begrip van progressieven voor een anti-democratisch gedachtegoed maakt dat de vrije meningsuiting onder druk komt te staan en de godsdienstvrijheid misbruikt wordt om een totalitair, onderdrukkend politiek systeem toegang te verlenen.

Zo zijn we, vanwege het gebrek aan verzet en weerbaarheid(denk aan de gelatenheid en berusting na de moord op Van Gogh) ‘gedoemd tot kwetsbaarheid’, zoals historicus Geert Mak dat noemde in een pamflet…

Weerbare Democratie

De democratie, zijnde een systeem gebaseerd op algemeen kiesrecht, gelijkheid voor alle burgers, in combinatie met individuele mensenrechten en de scheiding van kerk en staat, is het alleen al daarom waard om verdedigd te worden. ‘Democratie is goed ‘in zichzelf’ en omdat het van nature superieur is aan andere vormen van heerschappij over de mens, verdient het een bescherming tegenover elke andere niet-democratische vorm van heerschappij.’ (3)

Weerbare democraten vochten al tegen het fascisme en later tegen het communisme en zetten nu alle zeilen bij tegen de islamisering en de gevolgen van islam ’tout court’. Een partij die zich ‘Islam’ noemt komt openlijk uit voor hun doelstelling (het op termijn invoeren van de islamitische wetgeving). Andere moslims beogen hetzelfde, maar hanteren een meer verdoken handelswijze.

Hoe een weerbare democratie omver gelopen wordt, omschreef propagandist Goebbels in dit bekend citaat zo:

‘We komen het parlement binnen om ons te bewapenen met de wapens van de democratie zelf. Als de democratie zo dom is om ons doorgang te verlenen en ons zelfs een salaris te geven, is dat hun probleem. (…) We komen niet als vrienden, maar als vijanden. Zoals de wolf de schapen aanvalt, zo komen wij.’

Ik citeer het omdat het precies aanduidt dat we voor dit uithollen van onze rechtsstaat extra beducht moeten zijn. Ook in mijn repliek op het essay Wij Zijn Conservatief gaf ik dit reeds aan: moslims die een islamitische staat verkiezen boven onze liberale rechtsstaat, maar toch de vrijheden en rechten van precies die rechtsstaat misbruiken om hun eigen sharia te kunnen doorvoeren en zo de rechtsstaat verder af te bouwen. Niets nieuws onder de zon!

Het Wij-Zij van de media

83% van de Europeanen denkt dat nepnieuws een bedreiging vormt voor de democratie (Eurobarometer). ‘Fake news’ wordt dan gedefinieerd als misleidende of valse informatie die wordt verspreid, met als doel politiek/economisch gewin of het opzettelijk schaden van de samenleving.

De onrechtmatige beschuldigingen van racisme, de cliché-volle veralgemeningen en enge denkbeelden, het verzwijgen, de desinformatie en framing, het bewust verkeerd voorstellen van de feiten… stigmatiseren en schaden onze samenleving. Het lijkt wel het opzet van de media om bewust een polariserend ‘wij-zij’ verhaal te willen creëeren. Wanneer treedt EU-commissaris Sir Julian King, die paal en perk wil stellen aan fake news, hier tegen op?

Wanneer anderzijds politici, media, culturele en andere overheidsinstellingen (zoals Unia) hun kop in het zand steken over migratie en multiculturaliteit en wanneer ze bezorgde burgers wegzetten als racistisch gepeupel (‘deplorables’), moet men niet verwonderd zijn dat er vroeg of laat als felle reactie een tegenbeweging ontstaat.
Dat is wat nu gebeurt met de oprichting van het nieuwste burgercollectief ‘Tot Hier en niet Verder’, wat later nog een vervolg krijgt via vzw De Vijfde Macht.

Verzwijgen, verleiden, liegen en bedriegen

Zovele Vlamingen voelen aan hun theewater dat ze misleid worden door de voortdurend valse voorstellingen op de nationale omroep, in kranten en columns. De reguliere massamedia zwijgen, verzwijgen, verleiden, liegen en bedriegen.
Dát ontkennen wordt elke dag moeilijker. ‘Mainstream media’ noem ik schertsend ook ‘Gevallen Engelen’: ze trachten de menselijke gedachte te beïnvloeden, ons van de waarheid weg te leiden. Ze bewandelen het rechte pad van bekende feiten, verhalen die passen in hun wereldbeeld. Ze dwalen.

In de huidige constellatie van gebeurtenissen wordt dat alsmaar meer zichtbaar en duidelijker. Dat heeft het voordeel van de groeiende bewustwording bij de burger. ‘De Vijfde Macht’ wil er bewust de vinger opleggen en meteen een tegengewicht bieden voor de eenzijdige berichtgeving. Tot hier en niet verder, dus.

Diversiteit? Niet voor meningen

Diversiteit is heilig als het gaat om ras, gender en seksualiteit, maar dezelfde ‘diversiteit’ is uit den boze als het om meningen gaat, is de pertinente opmerking van Maarten Boudry (4). De eenheidsworst die media geworden zijn, is geestdodend. Gelukkig bieden alternatieve media (zoals Doorbraak en The Post Online in Nederland) een forum aan verontruste burgers die ingaan tegen de hoofdstroom.

Ook aan de gevoelens van onmacht wordt nu een alternatief geboden, dat zienderogen wint aan eensgezindheid. Alles van waarde is weerloos. En moet bijgevolg beschermd worden.

Daarom: moge dit initiatief ‘Tot Hier en Niet Verder’ uitgroeien als een niet te negeren exponent van een waarlijk ‘Weerbare Democratie’!

(1) Lees meer over de academische wereld in Leve het vrije denken! van Eric C. Hendriks
(2) Milo Yiannopoulos, ‘Dangerous’
(3) Paul Cliteur, Jesper Jansen, Perry Pierik, ‘Cultuur marxisme’, p. 20
(4) Maarten Boudry, ‘Hoe links zijn eigen kinderen opeet’, in ‘Cultuur Marxisme’, Paul Cliteur, Jesper Jansen, Perry Pierik, p.77

Julian King

De weerbare democratie

Onder EU’s paraplu’s