In zijn meesterwerk ‘Reset’ klaagt Prof. Dr. Marc Elchardus de ‘juristocratie’ aan. Onze democratie – de samentrekking van de Griekse woorden ‘demos’ (volk) en ‘kratein’ (heersen) – wordt bedreigd door steeds verdergaande interpretaties van de rechterlijke macht.

Cartoon uit het conservatieve Franse weekblad ‘Valeurs Actuelles’. Ook in Frankrijk woedt het debat over activistische rechters.

Activistische rechters zijn veel machtiger dan volksvertegenwoordigers en zetten zo de basispijler van de scheiding der machten op de helling. We leven niet in een democratie, maar in een ‘juristocratie’ waar belangengroepen allerhande politieke eisen die via de stembus kansloos zijn, via juridische weg proberen bereiken. Open grenzen bijvoorbeeld. Of extreem strenge en onbetaalbare klimaatmaatregelen. Of een communistische woningmarkt.

Juridische veldslagen

Wat opvalt is dat dergelijke juridische veldslagen over onhaalbare politieke eisen steeds uitgesproken links van inslag zijn. Een bekend Vlaams politicus zei me daarover ooit: ‘Enkel links heeft hier tijd voor, Theo, rechts is aan het werken.’

Opengrenzen

Zo herinnert iedereen zich wel de robbertjes die ik uitvocht met opengrenzenngo’s als Vluchtelingenwerk Vlaanderen, CIRE, MRAX, de Liga voor de Mensenrechten of – horresco referens – PvdA-satelliet Progress Lawyers Network met communistische passionaria Mieke Van den Broeck als veelgevraagde studiogast.

Klimaatzaak

De vzw Klimaatzaak wordt publiek getrokken door een bont allegaartje kleinlinkse BV’s dat het hart links, maar de portefeuille rechts draagt. Het lijkt het verlengstuk van de geflopte G1000 die een participatieve droom veinsde om de eigenlijke links-Belgicistische agenda door te duwen.

Woonzaak

En de feitelijke vereniging ‘Woonzaak’ bestaat uit een panoplie aan activistische middenveldorganisaties. (Het oprichten van nieuwe vzw’s zit in het dummiepakket ‘Hoe word ik een linkse activist’.) De Woonzaak kondigde aan via een Europese procedure bij het Europees Comité voor Sociale Rechten de Vlaamse overheid ter verantwoording te roepen over haar woonbeleid. Het voorlopig laatste wapenfeit uit activistenland. Trekkers zijn de stad Gent en de stad Leuven, zonder twijfel de twee groenlinkste stadsbesturen van Vlaanderen.

Rechts wint de verkiezingen in Vlaanderen, het volk – de demos – spreekt zich uit, waarop links via haar activistische arm de ene juridische veldslag na de andere begint. De klassieke media juichen mee, De Standaard en De Morgen om ter luidst.

Opiniedelicten

Een stap verder gaat het wanneer men de rechterlijke macht inschakelt om meningen te veroordelen. Via eerder opgerichte semi-overheidsorganisaties als UNIA en het Instituut voor Gelijkheid van Man en Vrouw kan links nu ook in rechte optreden en actief tussenkomen bij procedures die de eigen agenda dienen. Zo geschiedde in de zaak Bart De Pauw, de zaak Hoeyberghs en de Mechelse ‘Stop Islamisering’-zaak.

Dat ze dit met steeds meer arrogantie en agressie doen, bleek deze week uit het hallucinante HLN-interview met Liesbeth Stevens, de adjunct-directeur van het Instituut voor de Gelijkheid van Man en Vrouw. Nu blijkt dat ze niet alleen wekenlang transparantie weigerde te geven over de advocatenkosten in de zaak De Pauw (130.000 euro tot nu toe), maar ook de journalist in kwestie intimideerde door hogerop de niet-publicatie te eisen, moeten parlement en regering in actie schieten. Prof. Dr. Elchardus gaf in zijn wekelijkse ‘De Morgen’-column alvast de voorzet: schaf deze instellingen gewoon af.

De tirannie van het zwijgen

Onder de vage koepel van de ‘haatspraak’ krijg je steeds meer meningen veroordeeld voor een rechtbank. De tirannie van het zwijgen loert om de hoek. Tot bij de volgende stembusgang. Dan zal er heel luid en anoniem geschreeuwd worden. Die noodkreet zal oorverdovend zijn. Of de linkse leiders en hun activistische gevolg dan eindelijk zullen luisteren is nog maar de vraag.

Liesbeth Stevens

Activistenland

Vrijheid van mening onder druk?