Groepsaanrandingen. We kennen het fenomeen hier in Europa sinds oudejaarsavond 2015 in Keulen: ‘jihadrape‘ werd het toen genoemd. En het ging vooral om mannen van Arabische en Noord-Afrikaanse origine, schreef Het Laatste Nieuws.

Vele media berichtten er schoorvoetend over, een week na de feiten, toen zwijgen niet langer kon. Minister Thomas de Maizière (CDU) noemde het ‘een ernstige incident door een groep van migranten ‘van een nieuwe dimensie’. ‘We pikken het niet dat Noord-Afrikaanse groepen mannen zich organiseren om weerloze vrouwen met drieste seksuele aanvallen te vernederen’, verklaarde de minister van Binnenlandse Zaken van Noordrijn-Westfalen, Ralf Jäger.

Een politiek wapen

Ondertussen gaan gelijkaardige groepsaanrandingsfenomenen onverminderd verder. In Arabische landen spreken ze van (el) taharrush (of taharrush jama’i). Vooral bij massabijeenkomsten lukt het aardig: een groep mannen omsluiten vrouwen in een soort cirkel (‘circle of hell‘), zodat hun belagers vrij spel hebben om te betasten (eufemisme!) en aan te randen. Tijdens de talrijke, dagelijkse demonstraties (2011-2013) op het Tahrirplein in Caïro werd het een haast vast ritueel van de ‘Arabische Lente’.

Er waren overigens eerder al berichten over gelijkaardige wapenfeiten: de toenmalige Egyptische president Moebarak liet zijn veiligheidsdiensten bij wijze van intimidatie demonstrerende vrouwen aanranden (Black Wednesday 2005). Talloze vrouwen werden die dag in groep op straat verkracht. Groepsaanranding als politiek wapen!

Commentatoren hadden het later over een misogyne attitude in de Egyptische samenleving die vrouwen straft omdat ze hun huis verlaten…:

‘Commentators say the attacks reflect a misogynistic attitude among the Egyptian society that penalizes women for leaving the house, seeks to terrorize them out of public life, and views sexual violence as a source of shame for the victim, not the attacker. Sexual assault has been used as a weapon against female protesters in 2005 and since July 2012.

Weerbare democratie

De taharrush-terreur is een pure intimidatie: vrouwen worden aangeleerd dat mannen hen de baas zijn, dat ze uiteindelijk niets dan seksobjecten zijn. Ze leven met de traumatiserende schande dat ze aangerand, betast, gepenetreerd werden. En dat ze in hun eigen belang dus best gehoorzaam en onderdanig zijn aan de man.

Gelukkig zijn er burgerbewegingen en vrouwenorganisaties , zoals het Egyptian Center for Women’s Rights die dit seksueel geweld onophoudelijk aan de kaak stellen en veroordelen. Op de site Harassmap.org bijvoorbeeld kan elke vorm van ‘sexual harassment’ gemeld worden.

Waar vroeger dit soort aanrandingen, ook door politieagenten, een beetje lachend, ‘moaksa‘ (flirten) genoemd werd, zien daders zich tegenwoordig onder druk van toenemend vrouwenprotest, vaker bestraft. Weerbare democratie: het is en blijft een noodzaak!

Strategie

Ondertussen lijkt het of het taharrushfenomeen overgewaaid is naar vele West-Europese landen (Duitsland, Nederland, België, Frankrijk...): dat is geen toeval. Er is ronduit sprake van zwembadterreur.

In openluchtzwembaden betasten, belagen, randen groepjes ‘jongeren’ jonge meisjes in badpak of bikini aan. Sla de kranten open, u las er haast elke dag over. Denk vooral niet eufemistisch en vergoelijkend dat het in deze zomerse hitte over machogedrag en een teveel aan testosteron gaat. Er zit een strategie achter die elke (ex-)moslima herkent.

The new normal

In Duitsland las ik dat het geen jongeren, maar volwassen mannen waren die vrouwen in bikini uit het zwembad wilden weren, want ’te bloot’. In Frankrijk waren het dertigers die een jonge meisje lastig vielen en betastten: de vader en enkele omstaanders kwamen tussenbeide en gaven hen rake klappen. Ik bedoel maar: de strategie is dat je als vrouw ‘leert’ dat het beter is een zedig badpak (of nog beter, een burkini) te dragen. Dat is namelijk de garantie om niet belaagd, aangerand, verkracht te worden.

Ik las het verhaal van een vrijgevochten (neem ik aan) actrice, Maaike Cafmeyer, die in een interview zonder blikken of blozen vertelde dat zij zich ’s avonds bedekt, altijd een sjaaltje en een jas bij zich heeft, om geen problemen te krijgen. ‘Dat heeft niets met racisme te maken, maar alles met gezond verstand.’ ‘Is dat niet om te huilen’, vraagt Dominique Laridon zich af in zijn wekelijke Doorbraakrubriek ‘Vergeten Vragen’.

Dat heet ‘islamisering’. Onvoorstelbaar dat ‘vrij en vranke’ Cafmeyer zich daar geen verdere vragen bij stelt. En kritiekloos accepteert wat niet te accepteren valt.

Vrouwen moeten zich aanpassen

‘Als dit zo verder gaat, mogen de westerse vrouwen straks in bikini het zwembad niet meer in omdat zij de religieuze gevoelens van de moslims kwetsen.’ Dat schrijft Karel De Gucht (bien étonnée de nous trouver ensemble) in een opiniestuk in Het Laatste Nieuws. Het dateert van … 3 oktober 2015 (!). Ondertussen is het alleen erger geworden.

Want al willen vrouwen in burkini misschien niet lastig gevallen worden door hun eigen geloofsgenoten, het betekent niet dat meisjes in korte rok of bikini daarom wél agressief mogen benaderd worden.

Een nieuwe ministerpost

Vier jaar na het opiniestuk van De Gucht komt Open VLD met een nieuw te creëren ministerpost op de proppen: een Minister tegen Seksueel Misbruik. Daarmee geven ze indirect aan dat de minister van Justitie zijn werk niet naar behoren vervult.

Terzijde: de aangiften van seksueel misbruik en pedofilie zijn in ons land gestegen tot 11.267 in 2017. Het aantal pedofiliedossiers is zelfs verdriedubbeld.

Beschaving

Ik citeer met plezier nogmaals Karel De Gucht: ‘Onze westerse beschaving gaat uit van de fundamentele gelijkheid van man en vrouw. En dit is geen kwestie die je kan verbloemen met cultuurrelativisme. Binnen onze beschaving is de gelijkwaardigheid van man en vrouw een onaantastbaar principe, een verworvenheid van de westerse beschaving’.

Die gelijkwaardigheid hoort met andere woorden bij onze ‘waarden en normen’, die sommigen niet altijd (h)erkennen. Het op straat achtervolgen, belagen, beschimpen en beledigen van vrouwen hoort hier niet thuis. Nergens op de wereld trouwens.

Het lastigvallen en betasten van (vaak jonge) meisjes in zwembaden is niet alleen voor het slachtoffer traumatiserend, het is een gemene misdaad. Meisjes en vrouwen willen opsluiten in een boerka of onder een hoofddoek blijft een afschuwelijk idee. Wie in dit land als jonge dochter een bikini te voorschijn haalt, verdient het niet om in haar familie uitgestoten te worden. Die beschaving hebben wij hier al langer bereikt.

Strikte halalisering

Ondertussen zijn er meer en meer jongeren – radicaliseringsexperten waarschuwen er al langer voor – die streven naar een leven met almaar méér strikte islamistische wetten. Imam Khalid Benhaddou is pleitbezorger voor wat hij een ‘rationele islam’ noemt, maar zelfs hij wijst tegelijk op de almaar groeiende ‘halalisering‘ van de maatschappij, waar hij zelf niets kan aan verhelpen…

Het is zondig om op café te zitten, ook al drink je zelf een cola, het is zondig om naar een verjaardag te gaan waar alcohol geschonken en gedronken wordt. Het is zondig om naar muziek te luisteren. En ook dansen is – vanzelfsprekend- haram.
Welkom bij de Europese Islam 2.0.

Post scriptum

Sinds eind 2017 zijn er predikanten die hier in België ‘colleges’ geven, – mannen vooraan, vrouwen achteraan – die jongeren druk bijwonen. Eind november 2017 maakte Nieuwsuur er reeds deze verhelderende reportage over: je gelooft je ogen en oren niet.

Moebarak

Zwembadterreur als strategie