Te veel schimpen op de islam, maakt ons blind voor de culturele suïcide die aan de gang is.

Kan de mohammedaanse islam aan zijn eigen contradicties ten onder gaan? Er is geen garantie dat dit zal gebeuren, maar het is ook niet uitgesloten. Kwestie is of we de kans wagen, want als we het tegengestelde doen – een oorlog ontketenen van allen tegen allen – dan zijn we bij voorbaat verloren.

Kunnen wij die gewenste implosie van het mohammedanisme (wat iets anders is dan de islam) bevorderen? Dat kunnen we misschien door consequent in debat te gaan, en steeds weer hen met de vraag te confronteren of ze hun eigen bronteksten wel kennen. Als een vastlopende grammofoonplaat. We passen dan de techniek toe die zij zelf zo graag gebruiken: niet echt luisteren, maar voortdurend met hetzelfde confronteren. Want daar zit het schoentje gebonden: zij leven in een droomwereld rond hun profeet en de eerste vier kaliefen, die zij als vredelievende mensen afschilderen (daarbij geholpen door de dhimmi-islamologen én zelfs door de islambashers van vandaag die met kunstgrepen willen doen alsof die eerste generatie oorlogsstokers niet bestaan heeft; ook Robert Spencer en wijlen Hans Jansen zijn/waren in dat bedje ziek).

Het gevolg is dat zij zich wentelen in een slachtoffercomplex, want net dat heeft hun profeet hen geleerd: als hij aanviel beweerde hij dat hij zich verdedigde, en als hij zich onverdraagzaam betoonde, dan zegde hij dat hij vervolgd werd. Als wij de tweede keuze maken, en hen met hun eigen bronteksten confronteren, en daar pleit ik voor, dan treden wij ook uit onze eigen blindheid en zien wij wat in de islamwereld echt aan de gang is: een collectieve suïcide. Het komt erop aan ons daarin niet te laten meesleuren.

De veertieneeuwige oorlog

Wij zien van de islamwereld het spektakel, het geweld, het fanatisme. Ondertussen vechten shi’iten en sunnieten een strijd uit op leven en dood omwille van een dynastiek conflict in 661 tussen Ali (de schoonzoon van Mohammed) en Mu’awiyya, de zoon van Mohammeds meest bekwame tegenstrever in Mekka, Abu Sufyan; gesteund door Mohammeds lievelingsvrouw A’ishah (met wie hij zijn huwelijk voltrok toen ze negen jaar was), die razend was op Ali omdat hij haar dertig jaar eerder ervan beschuldigd had naar een knappe jongen gekeken te hebben. De meeste moslims weten niet eens dat dit laatste op zes plekken in hun meest gerespecteerde bronnen staat, al-Bukhari, al-Muslim, Ibn Ishaq, al-Tabari – ik verwijs naar de video van mijn gesprek hierover met Etienne Vermeersch op You Tube.

Rond dat soort kwesties braken in de ideale samenleving van de shahaba of metgezellen van ‘de’ profeet dus moorddadige conflicten uit, die voortdurend tot vandaag. Canvas bracht enkele weken geleden een driedelige reportage over deze nooit eindigende oorlog die al veertien eeuwen duurt en waar geen mens nog van weet waar die eigenlijk over gaat. https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/terzake-docu/2018/terzake-docu-s2018a46/

Je wordt ziek als je de verwoestingen ziet. Maar dit is niet alles: terwijl dit volslagen irrationele conflict woedt, kraken de islamitische regimes in hun voegen, maar dat gebeurt onderhuids en is moeilijker waarneembaar.

Het verbale geweld van Tayyip Erdogan bijvoorbeeld verwekt de indruk dat de islam overal in opmars is, maar de werkelijkheid is dat hij nog steeds maar iets meer dan de helft van de bevolking achter zich heeft. En dit maar dankzij een alliantie met fascistische krachten die helemaal niet islamitisch gezind zijn, maar drijven op nostalgie naar het Ottomaanse nationalisme. Zodra hij met zijn imperialistisch avonturisme op zijn grenzen botst, zit hij in de problemen.

Het parasitisme wordt onhoudbaar

Ondertussen werd hij gefinancierd door de golfstaten, maar daar neemt de cash flow ook af wegens de dalende olieprijzen en de stijgende bevolking. Twee van zijn voornaamste geldschieters, Qatar en Saudi-Arabië, leven ondertussen in een wurgend conflict met elkaar. Over wat? Allah mag het weten.

In Saudi-Arabië zelf is een modernistische stroming in opkomst, geleid door kroonprins Mohammed Ibn Salman en minister van buitenlandse zaken Addel Ibn Jubair. Die is bezig de alliantie te verbreken van het koningshuis met de ulama die met lede ogen aanziet hoe met de oliedollars ook ‘zondige’ gebruiken werden ingevoerd. De revolutionaire overwinning dat vrouwen nu met de auto mogen rijden is slechts het topje van de ijsberg. Daarbij moeten wij ons geen illusies maken over het moderne gedachtegoed van die verwende kroonprins: als hij doet wat hij doet, dan is dat omdat hij niet anders kan.

De Saudi’s zijn erin geslaagd een volkomen parasitaire bevolking te ‘kweken’, zij hebben alle onderdanen laten meeprofiteren van de olie-inkomsten en alle werk laten verrichten door rechteloze buitenlanders. Toen zij dat systeem installeerden waren er ongeveer twee miljoen inwoners, vandaag zijn er 33 miljoen. Hun uitstrooien van het hemelse manna en grenzeloos genieten van de meest walgelijke corruptie is op termijn niet houdbaar en dat ziet de moderne generatie, die gestudeerd heeft aan Harvard en Yale, zeer goed in. Zij moet de bevolking aan het werk krijgen en dat hoopt zij onder andere te doen met een megalomaan project aan de Golf van Akaba. Ik wens hen veel geluk, maar ik vrees een fiasco. In de opbouw naar dat fiasco kunnen de meest heilige principes sneuvelen.

In Egypte probeert generaal al-Sisi de, zogezegde universiteit al-Azhar eveneens onder controle te krijgen en is er een verbitterde strijd aan de gang tussen het leger en de Moslimbroeders. Sisi is daarbij volkomen afhankelijk van geld van de Saudi’s.

In Marokko zien we hoe de Berberbevolking in het Rif-gebergte zich afzet tegen de heersende macht, gepersonifieerd door een koning Mohammed VI die blijkbaar wel wil maar niet kan.

Het is ondoenbaar om al die aan de gang zijnde of sluimerende conflicten te beschrijven of te analyseren, het is een volkomen ondoorzichtig kluwen. Feit is dat de islamwereld zich overal aan het vastlopen is in zijn eigen contradicties, en reageert als een gekwetst dier: met blinde agressie. De omvang en het tempo kunnen wij niet inschatten, maar dat dit een gigantische invloed zal hebben op de moslimbevolking in Europa is wel zeker.

Vrouwen met bengelende borsten

Ten goede of ten kwade? We weten het niet. We mogen verwachten dat er hysterie zal losbreken, maar we mogen ook verwachten dat er in die hysterie verstandige mensen naar voren zullen treden die vragen zullen stellen. Ongeveer zoals tijdens de hysterie van ‘onze’ Tachtigjarige Oorlog (1568-1648) zich krachten verzamelden die de Eeuw der Verlichting voorbereidden. Terwijl in Engeland Oliver Cromwell zijn puriteinse dictatuur installeerde (1653-1658) werkte Thomas Hobbes aan Leviathan (1651), de eerste duidelijke formulering van de moderne staatstheorie gebaseerd op het ‘sociaal contract’. Uiteraard is die theorie achteraf te utopisch gebleken, zij heeft wel de aanzet gegeven tot de Britse (1688), Amerikaanse (1776) en Franse Revolutie (1789). Die samen, ondanks alle onprettige dingen die daarbij gebeurd zijn, geleid hebben tot de moderne democratie.

Zal het met de moslimwereld ook zo verlopen? Er is een mooi gezegde dat toegeschreven wordt aan Voltaire: ‘L’histoire se répète, mais jamais de la même façon’, de geschiedenis herhaalt zich, maar altijd anders. Het zal nu ook anders verlopen. Het was natuurlijk zo dat de Verlichting kon bouwen op een ingebouwde traditie van menselijkheid in het christendom, die door het fanatisme en de hebzucht van de kerkelijke leiders was verstikt, ongeveer als in de olielanden. De islam kent die traditie niet, integendeel, de geschiedenis bewijst dat overal waar het mohammedanisme hegemoniaal werd de eenvoudige menselijkheid (die in de oorspronkelijke premohammedaanse islam ingebakken zat) als het ware weggezogen werd.

Maar zelf hebben we ook niet steeds zulk een prijzenswaardig blazoen. Wij ergeren ons bijvoorbeeld aan moslima’s die over straat lopen in dezelfde warmte-absorberende outfit als onze nonnetjes een dikke vijftig jaar geleden. Maar de Britten liepen ook niet bepaald als moslims of hindoes rond toen zij aan zet waren in Egypte of Indië. Ik heb nooit gehoord van Belgen die in Kongo paradeerden in strooien rokjes, laat staan dat hun dames zich met blote bengelende borsten vertoonden. Dat vonden die zwarten aanvankelijk ook maar raar, maar toen ontdekten ze dat ze als ze met twee woorden leerden spreken en diep bogen ze misschien als ‘évolués’ eens naar de club mochten en daar zelfs een whisky mochten drinken. De rest van het verhaal kennen we: ondanks het goede werk dat vele kolonialen daar verricht hebben, is er van de door hen opgebouwde infrastructuur niet veel overgebleven.

Neem geen christenen als vrienden

We moeten ons eigen verleden niet vergeten. Moeten wij ons daarom in het stof buigen, en eindeloos ‘goed’ zijn in de hoop zo het mededogen te verwerven van onze vroegere ‘slachtoffers’? Natuurlijk niet, de zwarte slavernij dreef op de jacht van de verschillende stammen op elkaars jongeren, die ze dan onbeschroomd aan de kusten verkochten aan Portugezen, Hollanders of Britten. De Arabieren hebben waarschijnlijk meer zwarten uit Afrika weggesleurd dan de blanken en de praktijk van het handjes afkappen leerden de beroepsmisdadigers die Leopold II in dienst had genomen van die Arabieren. Zelfs de zo berouwde indianen, die door de conquistadores werden gedecimeerd, hadden een traditie van mensenoffers; en Hernando Cortes wist Montezuma maar te verslaan omdat hij de Tlaxalteken wist in te zetten tegen de Azteken door wie ze onderdrukt werden.

Alle grote beschavingen hebben boter op hun hoofd en de enige manier om daarmee om te gaan is te beginnen met de eigen schuld te bekennen. Allemaal goed en wel, zal men mij zeggen, maar de moslims leven in een cultuur van schaamte, die geen schuld erkent. Dat is zo. Precies daarom is het zo belangrijk dat wij hen aanmoedigen om hun eigen bronteksten zelf te lezen, in de eerste plaats de Sirat Rasul Allah van Ibn Ishaq (die heel gemakkelijk en zelfs goedkoop aan te schaffen is in de Engelse vertaling van Alfred Guillaume). En dit voordat zij er vervormde verhalen uit voorgeschoteld krijgen van salafistische predikanten, al dan niet via internet. Een lezer vertelde mij een tekenende ervaring die ik mij permitteer hier over te nemen, omdat hij ze zelf op een discussielijn heeft gezet:

‘Ik verbleef zo’n 3-tal jaren in Maleisië en had er een prima vriendschapsrelatie met iemand, die op universitair niveau opgeleid was geworden in het Verenigd Koninkrijk. Hij dronk iedere dag zijn gin-tonic, uitgenomen in de Ramadan-maand. Dan stopte hij ook met roken, ’s avonds vonden in die maand na 18:00 de gebruikelijke overvloedige familiale etentjes plaats.
Eenmaal op rijpere leeftijd ging hij als vrome moslim op Hadj naar Mekka. En toen was het plots uit met de vriendschap ten aanzien van niet-moslims. Dit gold zowel voor zijn vele Maleisische Chinese vrienden als alle andere niet-moslims. We hebben elkaar nooit meer ontmoet. Dit is geen alleenstaand geval, dat heb ik ook meegemaakt met andere moslim Maleisiërs. Na de Hadj was het afgelopen met de vroegere relaties.’

De Hadj als een hersenspoeling

Ik betwijfel dit niet, maar ik wil er wel wijzen dat die man argeloos naar Mekka vertrok. Daar werd hij opgenomen in de massahysterie van de tawaf of ommegang rond de Ka’abah. Die heeft een sterk hypnotiserend effect – lees daarover Eenzaam in Mekka van de feministische moslima Asra Q. Nomani, die beschrijft hoe men daar het gevoelen krijgt opgenomen te worden in iets groots en overweldigend. Wat het denken en zelfs de persoonlijkheid verandert. Bijna als een LSP-cursus (Leading Succes People) in de jaren zeventig vorige eeuw, een soort hersenspoeling. De enige manier om dit te voorkomen is zich voorbereiden door zich op voorhand te informeren. En wat kan betere informatie zijn dan de levensbeschrijving van hun profeet door erkende islamitische autoriteiten?

Mijn concreet voorstel is daarom: de discussielijn met zoveel mogelijk moslims openhouden en er voortdurend op insisteren dat zij zelf hun bronteksten lezen, eerder dan de flauwe afkooksels die hun Korangeleerden hen voorschotelen. Zoals we overtuigde christenen ertoe moeten aanzetten niet slechts de Evangeliën te lezen (zo ze die al lezen) maar ook de Hebreeuwse Bijbel. Er bestaat geen sterker antidotum.

Ondertussen proberen islamo-intellectuelen een humane islam te ontwikkelen. Paul Cliteur en Dirk Verhofstadt citeren er enkele in hun religofoob werk In naam van God. Elke dag een aanslag (p. 291 sqq). Zij beschrijven de ideologische labyrinten waarin dezen een weg zoeken. Vooral de regelmatig door Sam van Rooy geciteerde Ali Rizvi en Hamel Abdel-Samad (p. 343) zijn daarbij hoopgevend. Zelf ben ik sterk onder de indruk van het denken van Muhammed Shahrur (die ook door Sam geciteerd wordt), samengevat door Andreas Christman, The Qu’ran, Morality and Critical Reason. Maar het valt op dat zelfs een zo kritische en humane denker als Shahrur terugdeinst voor de basisteksten en de ‘ontaarding’ van de Koranische regels door de ulama pas laat beginnen na de vier ‘rechtgeleide’ kaliefen (al-Rashidun) in 661. Hoe die rechtgeleide kaliefen in Damascus waren geraakt, als zij niet oorlogszuchtig waren, verklaart hij niet.

Aanbevolen door Etienne Vermeersch

Samengevat: wij kunnen er niet genoeg op aandringen dat moslims zelf hun basisteksten lezen. Voor wie daar zelf tegen opziet – het is inderdaad stugge literatuur – kan ik slechts mijn eigen boek aanraden, De Kwestie M. Een gekaapte godsdienst. Ik bouw daarin mijn islamkritiek op, niet vanuit een eindeloze encyclopedie van misdaden van moslims vandaag, maar vanuit hun eigen bronnen over het leven van hun profeet. Aanbevolen tussen haakjes door Etienne Vermeersch. Ik beschrijf daarin hoe geheel de ideologie van Mohammed geboren is uit angst om ontmaskerd te worden.

Wij staan vandaag wereldwijd tegenover een collectieve angstreflex van een irrationele bevolking die aan den lijve ervaart dat zij in een failed civilisation leeft; daarom zelf niet meer goed weet wat zij gelooft; en dus de meest domme dingen eerst doet. Moeten wij daar ons hoofd bij verliezen en zelf in een angstkramp schieten? De Culturele Revolutie van Mao Zedong, die elders op Doorbraak geanalyseerd wordt door Eric C. Hendriks, bracht minstens een miljard mensen in beweging met een fanatisme dat eerder ongezien was, en beroerde ook veel meer westerse intellectuelen (waaronder ik zelf als jonge student die liever niet studeerde) dan ze vandaag zelf willen toegeven. Wat blijft daar vandaag van over?

Montezuma

De wiegen van de wetenschap

De implosie van het mohammedanisme