Toen Martin Luther King ‘I have a dream!’ uitriep, keerde de hele wereld zich naar hem om. Een droom? Vertel!

Dat is het falen van onze samenleving: voor een probleemstelling is er minder luisterbereidheid en de multiculturele droom die ons voorgehouden wordt, bekoort en begeestert ons niet meer. Een kwade droom wordt snel een nachtmerrie. Ontwaakt, Gij Europese Verworpenen!

Een collectief van intellectuelen probeerde eind vorig jaar in de zogenaamde Verklaring van Parijs de Europese gedachte te redden door een ‘vals‘ Europa tegenover een ‘waar’ Europa te stellen. De strategie is Orwelliaans doorzichtig. Je moet het ’juiste’ Europa weten te kiezen. Ik dacht even dat het een grap was.

In zijn tekst Wij zijn Conservatief borduurt Philip Roose, niet echt origineel, verder op het zelfde thema.

Fatsoen

Bij het overlezen van het credo van dit ‘ware’ Europa, bots ik op een ultra-conservatisme met een religieus réveil, dat mij enigszins wantrouwig stemt.

Niet alleen schuiven de ondertekenaars van deze Verklaring van Parijs christelijke wortels als Europees erfgoed naar voren. Ze pleiten tegelijk voor een cultuur van waardigheid met de man als hoofd van het traditioneel gezin, voor een culturele hiërarchie, ‘waarbij het streven naar uitmuntendheid aangemoedigd wordt en waar men eer betuigt aan wie het algemeen welzijn dient’. En we moeten waken over een ‘taalkundig fatsoen’.

Ja, ik moest het ook twee keer lezen: ‘Taal is een delicaat instrument dat zijn precisie en waarde verliest als het gebruikt wordt als een knuppel. Verdachtmakingen zijn een teken van decadentie.’ Philip Roose gebruikt net dezelfde woorden.

Sorry hoor, maar ik glimlach wanneer oudere mensen het woord ‘decadentie’ in de mond nemen – ik bewonder namelijk hen die taal gebruiken als een wapen. Conservatieven moeten er blijkbaar niet van weten.

Ad hominem

‘Het vrije debat moet gestimuleerd worden’ lees ik in Rooses essay. Jammer dat de vele reacties op twitter meteen weggezet werden als ‘negatief, hol, niets ter zake doend’.

‘Wie redelijk spreekt moeten we beschermen’ staat in de Verklaring van Parijs (Roose neemt het identiek over). De reacties werden snel ‘ad hominem’ genoemd, omdat ze vooral de mede-ondertekenaar Othman El Hammouchi viseerden.

Het doet gelukkig wenkbrauwen fronsen bij vele brave Vlamingen dat iemand die voortdurend zijn religieuze overtuiging als identiteit stelt, iemand die liefde ontkent, iemand die homogedrag immoreel vindt, die van mening is dat vrouwen helemaal niet moeten ‘stralen’. Want daardoor gaan zij in op de seksueel liberale cultuur die ‘leidt tot anorexia, zelfhaat, borstcorrecties, kosmetische chirurgie, naaldhakken’ – his words. Verder is El Hammouchi van mening dat moslima’s zonder hoofddoek in zonde leven. Dat zo iemand mee een tekst ondertekent die een ‘liefdevol gezin als hoeksteen van de samenleving’ ziet? Echt?

Het ‘essay’ of het ‘manifest’ – beide termen worden een beetje verwarrend door mekaar gebruikt – verdedigt vooral de liberale rechtsstaat. El Hammouchi ondertekent weliswaar de tekst, maar noemt zich zelf géén voorstander van de liberale rechtsstaat, zoals te lezen is op Doorbraak. ‘Je kan een globale visie ondertekenen zonder daarom met elk punt afzonderlijk akkoord te gaan’, tweet hij. Vreemd wanneer het kernpunt van het hele pleidooi precies… ‘de liberale rechtsstaat’ is.

Je begint je af te vragen met welke punten El Hammouchi het dan wel eens is.

Hij dweept vooral met het Ottomaanse Rijk, lees ik, waar moslims een superieure positie bekleden en christenen en joden een ondergeschikte positie krijgen. Ziedaar zijn wereldbeeld. Begrijpelijk dat het scepticisme over zijn persoon toeneemt.

Alarmsignalen

Je bedienen van argumenten die je zelf niet voor waar houdt, maar waarvan je weet dat je tegenstrever dat wel doet, is een leuk truukje waarbij je de principes van de tegenstrever tegen hemzelf gebruikt.

Het voortdurend misbruiken van de verworven vrijheden van de liberale rechtsstaat – want je màg niets verbieden, – ook de islam en haar eisen niet – om dan achteraf meer dwang en onvrijheid te kunnen opleggen, de rechtsstaat van binnenuit uit te hollen ten voordele van een extreem religieus ideaal, is een strategie die enkel door ‘the useful idiots’ niet herkend wordt. Het lijkt op het werk van een beroepsmoslim die er vooral voor ijvert om (via de liberale rechtsstaat) islamitische principes ingang te doen vinden in onze samenleving.

Alarmsignalen over dit soort radicaliteit afdoen als ‘hysterisch’ werkt dan contraproductief.

En ja, het gaat over islam, natuurlijk gaat het over islam, de olifant in de kamer die sommigen niet zien. Zolang vragen en kritiek hieromtrent afgeketst worden en afgedaan worden als islamofobie, zal de focus hierop blijven bestaan.

Dagelijkse ervaring

De perceptie van de burger gaat momenteel veel verder dan wat in een achterop-hinkend essay geschreven wordt. De burger beseft namelijk terdege wat zij/hij ziet en ervaart. Die dagelijkse praktijk, daar kan geen essay tegenop. Radicale religieuze groepen eisen steeds meer voorrechten en uitzonderingen op: de tolerantie van onze vrije (verlichte) samenleving wordt misbruikt om haar systematisch af te bouwen. Dat is de ‘paradox van de tolerantie’, zoals die door Karl Popper omschreven werd.

Er is een gezond wantrouwen en scepticisme ontstaan dat voornamelijk met de toenemende islamisering en radicalisering bij jongeren te maken heeft. In Parijs voert Nadia Remadna al jaren strijd tegen de cafés waar vrouwen de toegang ontzegd wordt. Men only! In Molenbeek zie je stilaan dezelfde no-go zones en gender-apartheid verschijnen. Hierover hoor je ‘gematigde’ moslims nooit praten.

Halalmaaltijden op school, verplicht moskeebezoek voor schoolgaande kinderen, apart zwemmen voor vrouwen, de ook voor jonge meisjes reeds verplichte hoofddoek, de eis tot onverdoofd slachten (want in een liberale rechtsstaat mag je die vrije keuze niet verbieden, nietwaar?), de fitnessclub die douchen in boxershort aanbeveelt… Nou moe!

De nieuwe preutsheid gaat ook zover dat ‘spaghettibandjes’- weet u wel- op school verboden worden, om maar te zwijgen van de minirok, want dat blijkt volgens sommige conservatieven zowat een smeekbede om aangerand te worden.

Dit is het soort conservatisme waarin ook abortus gemakkelijkheidshalve als anticonceptie voorgesteld wordt. Dat soort framing verwerp ik te allen tijde. Ik vraag me overigens ook af – dit even tussendoor- waarom hedonisme iets progressiefs is: mogen conservatieven niet hedonistisch zijn? Echt, Philip?

Hoofddoek

Ik citeer Doorbraak-medewerkster Lieve Van den Broeck uit Diversiteit en de media:

‘Ik vind de hoofddoeken in het straatbeeld een schokkende mening die, als ik eens rondkijk, aanzet tot haat. Ik verduidelijk mij nader. Hoofddoekdragers adverteren met hun hoofddoek dat de vrouw ondergeschikt is aan de man. Zodra ik in Antwerpen buiten kom belagen zij mij met soera vers 92: “De mannen zijn boven de vrouwen gesteld, want God heeft de een boven de ander verkozen, en omdat ze over hun vermogen beschikken. De beste vrouwen zijn zij die gehoorzamen.”

Om u alvast voor te zijn, permitteer ik mij een Joëlleke: het is accuraat, het staat er exáct zo. En om daar zeker van te zijn heb ik De Koran van Kader Abdolah gekocht, geen nitwit op dat vlak. Die hoofddoek als publiciteit voor ongelijkwaardigheid is voor velen van ons behoorlijk intimiderend in deze verlichte samenleving die we graag verlicht willen houden, haben Sie das nicht gewusst? Elke hoofddoek is een stomp in mijn maag.’

Een essay dat het dragen van een hoofddoek aanvaardt, omdat ‘de vrijheid gevrijwaard moet blijven’, is van een dergelijke naïviteit dat het stuitend, ergerlijk wordt. Tegelijk doet het burgers M/V afwenden van dit soort pre-fab conservatisme à la carte.

Virtue signalling is besmettelijk.

Seculier Conservatisme

I have a dream!

Ik droomde dat niemand geloofde in goden, in hun heilige boeken en wetten en hemelse verordeningen en geboden, dat iedereen leefde naar best vermogen en inzicht. In liefde en vrede.

Ik droomde lieflijk dat alle goden boze geesten waren die uitsluitend hulpeloos rondwaarden in kwade gedachtebeelden die steevast bij het ontwaken verdwenen.

Dat de zon scheen, dat het gras hier altijd op z’n groenst was.

Ik droomde dat alle mannen uit het om het even welke cultuur respect hadden voor vrouwen. Ik droomde van een stad waarin mijn dochters ongestoord met vrolijk opwaaiende haren en zwierige zomerjurkjes over elke straat, in elke wijk kunnen rondlopen zonder achtervolgd te worden door het geluid van sissende en slissende tongen en tanden.

Ik droomde van een land waar geen enkele cultuur mij vertelt hoe deugdzaam ik moet leven, ik droomde van een land dat de steeds dwingender eisen van een vrijheid-berovende ideologie en dito monocultuur resoluut weglacht, een wereld die onze verworven vrijheden en rechten onaantastbaar en heilig maakt.

Dat de lucht eindeloos blauw was. Dat een leger van engeltjes witte wolkjes wegblies.

Ik droomde dat elke politicus, elke journalist, een fundamentalistische, regressieve maatschappijvisie die haaks op de onze staat, afwees. Want wat haaks staat, wringt.

Dat het soort religieus fascisme in onze progressief denkende samenleving niet omarmd, vergoelijkt, geminimaliseerd maar in klare taal afgewezen werd.

Ik droomde van een samenleving die de bevrijding van de burger nastreeft, die onze vrijheden waarborgt en ze niet inperkt. Waar zelfontplooiing en emancipatie centraal staan. Waar universiteiten de discipline van intellectuele eerlijkheid en dogmavrije neutraliteit in hun wetenschappelijk onderzoek bijbrengen en onze geest bevrijd wordt van de tirannie van een opgelegde mening. Een samenleving waarin de politieke correctheid, het waanbeeld dat moslims onze seculier en multiculturele principes zullen overnemen, weggewuifd wordt.

Een samenleving die in gezond verstand assimilatie verwacht van nieuwkomers en een kolonisering van ons land afwijst.

Een samenleving die vasthoudt aan een decennia lang opgebouwd seculier samenleven. Een samenleving die precies omwille van vrijheid en tolerantie de religieuze onverdraagzaamheid een halt toeroept.

En verder al wat was beloofd, al wat was beloofd.

Toen werd ik wakker. Het was oorlog in mijn hoofd.

Nadia Remadna

De olifant in het debat: het conservatisme voorbij