Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Welke vrijheid gunnen we aan verenigingen?

(Aan iedereen die blij was met de Twitter-ban van Donald Trump én de veroordeling van Moeders voor Moeders vzw. Een spreidstand van jewelste: het miljardenbedrijf mag zogezegd ‘zelf regels hebben en handhaven’, als daarmee de gehate ‘populist’ getroffen wordt, maar de kleine armoedeorganisatie mag geen eigen regels over de hoofddoek hebben. Wat is een grondrecht als ‘vrijheid van vereniging’ waard, als die vrijheid steeds vaker à la tête du client ingevuld wordt?)

Waar vinden activistische artiesten werk?

(Aan de Luca School of Arts, die een cursus rond ‘artistiek activisme’ lanceert: ‘De opleiding ontstond vanuit het idee: hoe kunnen we studenten zoveel mogelijk kansen geven op de arbeidsmarkt?’ Je kan veel vragen stellen bij gesubsidieerd en geïnstitutionaliseerd activisme, maar wellicht biedt deze opleiding inderdaad meer tewerkstellingskansen in een van de vele, véle gesubsidieerde clubjes die Vlaanderen telt.)

Wat belet een hoorzitting in de Kamer?

(Aan de Vivaldiregering, die 3 kandidaat-rechters steunt voor het Europees Hof van de Rechten van de Mens. De 3 kandidaten zijn relatief jong, Franstalig en nogal progressief — een kandidaat is een opengrenzenactiviste, een andere werkt rechtstreeks voor George Soros. Er komt nog een hoorzitting in een commissie van het parlement van de Raad van Europa — ver weg van de burger. Waarom geen hoorzitting in ons eigen parlement, zodat we een beter beeld krijgen van deze kandidaten?)

Welke vooroordelen hebben journalisten zo nog?

(Aan de wetenschappers die tot de conclusie kwamen dat vrouwelijke leiders de coronacrisis niet beter hebben aangepakt, ondanks ‘western bias that amplified the successes of women leaders‘. We hebben inderdaad iets te vaak moeten lezen hoe geweldig Jacinda Ardern of Angela Merkel het wel deden. Journalisten slaan ons al 9 maanden om de oren met ‘de wetenschap’, maar baseren hun berichtgeving vaak op buikgevoel. Links buikgevoel.)

Wat is uw definitie van ‘kwetsbaar’?

(Aan Caroline Willemen van Artsen Zonder Grenzen, die in vluchtelingenkampen op Lesbos heeft gewerkt: ‘Ik begrijp dat de focus op kinderen ligt, maar heel veel van de meest kwetsbare mensen die ik in Moria ontmoette, waren alleenstaande mannen. Vaak zijn het jonge twintigers en moederziel alleen’. Willemen wil, u raad het al, die ‘meest kwetsbaren’ naar ons land halen.)

Wie is er nu bang van beleefdheid?

(Aan rijzende VRT-ster Gloria Monserez, die ook wel eens in de fout gaat: ‘Van de week hoorde ik mezelf op de radio “dames en heren” zeggen, en ik schrok. Ik doe erg mijn best om inclusieve taal te gebruiken’. In die anekdote zit veel. De woke-waanzin is een ideologie van de Angst, die zelfs onschuldige beleefdheidsformules problematiseert.)

Wat is er gebeurd met uw goede voornemen?

(Aan Dalilla Hermans, die in De Standaard start met een ‘adviescolumn’ over ‘de superdiverse samenleving’. Nog geen jaar geleden toeterde Hermans overal dat ze het had gehad met het racismedebat en dat ze andere dingen wou doen. Toen al wist iedereen dat ze het niet zou volhouden. De grap is dat Hermans nu kiest voor een adviescolumn over diversiteit omdat ze minder ‘voorspelbaar’ wil zijn.)

Wanneer is representativiteit belangrijk?

(Aan VRT-baas Frederik Delaplace, die niet wil horen dat Vlaams Belang ondervertegenwoordigd is: ‘Onpartijdigheid wil niet zeggen dat je alles op een weegschaaltje moet leggen. Het betekent niet dat je naar de samenstelling van het Vlaams Parlement moet kijken om te beslissen wie je aan het woord laat. Die keuze komt de redactie toe’. De opmerking over ‘een weegschaaltje’ is hilarisch, want eerder in het interview verdedigt Delaplace de quota voor allochtonen (9,5%) en gehandicapten (2%). De VRT wil de maatschappelijke verhoudingen weerspiegelen — tot het even niet uitkomt.)

Hoe hebt u België ooit beter gemaakt?

(Aan Mark Eyskens, die een ‘Interfederale Raad‘ wil oprichten als scheidsrechter in het Belgische bestel. Inclusief ‘vertegenwoordigers van het middenveld, de burgerlijke samenleving en experts’. Een potsierlijk idee van een potsierlijke man. In welk ander land geniet een Mark Eyskens het statuut van staatsman ?)

Wanneer is de digitale schandpaal een probleem?

(Aan De Morgen, die plots empathie heeft met een paar slachtoffers van de digitale ‘schandpaal’. Nochtans grossiert De Morgen zelf in morele verontwaardiging en schandpaalstukjes. Maar dit keer trof de twitter-toorn een koppel Gentse hipsters. Dat kwam misschien iets té dichtbij.)

Welke Nederlander komt naar Antwerpen voor het Provinciehuis?

(Aan Kirsten Hannema, die in De Morgen beweert: ‘Nu is Nederland jaloers op ónze gebouwen’. Het jaarboek van het Vlaams Architectuurinstituut heeft immers een Nederlandse dame gevonden om één (zuinig) complimentje te geven. Enkele voorbeelden van Vlaamse architectuur — waaronder het weinig begeesterende Provinciehuis in Antwerpen — moeten illustreren hoe fris ons architectuurklimaat is. Soms is voor De Morgen álles aan Vlaanderen slecht, op andere momenten is men wel héél snel tevreden.)

Wat maakt Egypte zo ‘conservatief’?

(Aan Knack, waar ze een heel stuk hebben over ‘Hoe conservatief Egypte #Metoo klein houdt’. De onderdrukking van vrouwen wordt gelinkt aan ‘de Egyptische waarden’ en ‘de conservatieve, door mannen gedomineerde cultuur’. Woorden als ‘islam’ of ‘moslims’ vallen niet één keer, alsof elke verwijzing naar religie taboe is. De idee dat vrouwen moeten trouwen met hun verkrachter (gesteund door 64% van de Egyptische mannen) komt nochtans niet van Edmund Burke.)

Moet een president zich moeien met een overname?

(Aan Nico Tanghe, die in De Standaard bericht over de overnamestrijd bij de Franse mediagroep Lagardère. Het stuk problematiseert vooral de politieke opvattingen van een mogelijke overnemer, want die is ‘rechtsgezind’. Maar het verhaal begint en eindigt bij president Macron, die ‘een Franse Fox News’ wil vermijden. De Franse staat gaf een gigantische waarborg als levenslijn voor Lagerdère. En dát wordt níet geproblematiseerd. Politiek die zich mengt in de mediawereld is alleen een probleem in Hongarije.)

Wat zouden we doen zonder dit soort frisse ideeën?

(Aan Liesbet Stevens van het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen, die een inzicht deelt: ‘Complimenten zijn niet altijd genderneutraal. Een opmerking als “Wat heb je een mooi decolleté” heeft een seksuele connotatie’. Geef toe: daar was u zelf niet opgekomen. En als u er wél opgekomen was, dan had u er vast niet zo een probleem van gemaakt. Gelukkig is er nog onze overheid.)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.

Nico Tanghe

Vergeten vragen van de voorbije week (122)

Deflatie: het verloren gegane ideaal