Liggend in mijn luie zetel zag ik de vredevolle machtsoverdracht in Washington. Ik voelde me een beetje als Al Bundy, zonder dat ik mijn hand in de broek had. Al Bundy stak altijd zijn hand zijn broek wanneer hij lui in zijn zetel lag. En ik ben trouwens ook geen lid van NO MA’AM, de vereniging tegen de vrouwenemancipatie die Bundy oprichtte.

Om geen verwarring te veroorzaken: Al Bundy is het fictieve hoofdpersonage van de tv-reeks Married… with Children. Vele grappen van dat programma uit de jaren 1990 zouden vandaag niet langer passeren. Om eerlijk te zijn, het passeerde toen mijn grootmoeder zaliger ook niet. Ze vond ‘Marjet met schilderen’ — ze noemde dat echt zo — met al die vrouwen met hun grote boezems, korte rokjes en vuile moppen veel te aangebrand. De tv ging onherroepelijk uit.

Hail to the Chief

Telkens ik naar een Amerikaanse ‘inauguration’ van een nieuwe president kijk, maak ik altijd dezelfde bedenking: het is zó Amerikaans! Ja, daar moet je geen Einstein voor zijn — zoals de Amerikanen zeggen — om dat door te hebben. Maar de zingende popsterren, de honderd-en-één verwijzingen naar ‘God’ (‘gaawd’) en Amerika, de bij elk woord knikkende prominenten, de politici die breed glimlachend wijzen naar het publiek. Het is mijn ding niet.

En toch kijk ik. Want, ik vind getuige zijn van de eigentijdse geschiedenis wel iets hebben en ik merk die dingen graag op en becommentarieer die dan als een softe versie van Al Bundy. Daar zit ik dan in mijn sofa dingen te zeggen als: ‘Ze praten toch graag over God, hé’ of ‘Als je Hail to the Chief naar het Duits vertaalt dan klinkt dat wel heel verkeerd.’ Dat laatste is mijn favoriete Amerikaanse presidentengrapje. Gelukkig vind ik mijn mopjes zelf grappig, zodat er toch iemand om kan lachen.

Second Husband

De mondmaskers gaven de eedaflegging een aparte aanblik. Ik moest ook even hardop lachen toen de countryzanger Garth Brooks met zijn cowboyhoed en brede riem de trappen van het Capitool afdaalde naar het balkon en er de kersverse president begroette als een cowboy. De eedaflegging van een gekleurde vrouw als vicepresident vond ik bijzonder. Wie de Amerikaanse geschiedenis een beetje kent, snapt dat dit historisch is. Ik denk wel dat de National Organisation of Men Against Amazonian Masterhood (NO MA’AM) protesteert. Gaan ze Harris’ man nu de ‘Second Gentleman’ noemen? Dat klinkt toch beter dan pakweg de ‘Second Husband’.

Nixon’s the one!

Eén van mijn favoriete Amerikaanse presidenten is ‘Tricky Dickie’ Nixon. Voor u mij verkeerd begrijpt: ik lees graag over hem. Zijn presidentsjaren en zijn carrière vormen een interessante bundel in de geschiedenis van de presidenten. Richard Milhous Nixon is een ongelooflijk fascinerend figuur. Tragisch, slecht, intelligent, bang, onvoorspelbaar, getalenteerd en Watergate.

Zelfs zijn inauguratieceremonies zijn anders. In 1969 gooiden tegenstanders paardenstront naar zijn vicepresident Spiro Agnew. Wat een naam ook: Spiro Agnew! Het had een van mijn G.I. JOE-popjes kunnen zijn. Nixon werd tijdens zijn tocht naar het Witte Huis bekogeld met rotte tomaten en stenen. Toen hij met een overweldigende overwinning herverkozen werd in 1972 maakte Nixon zich zorgen over zijn tweede ambtsaanvaarding.

Bird droppings

Dat er opnieuw protesten zouden zijn, daar was hij zich van bewust. De duiven, echter, die baarden hem grotere zorgen. Tijdens zijn eerste inauguratie in 1969 viel het hem op dat de bomen die langs Pennsylvania Avenue staan, de laan die de president naar het Witte Huis brengt, vol duiven zaten. ‘Wat als die duiven op mij hun ontlastende verklaringen beginnen af te leggen?’, vroeg Nixon zich af. Een president die onder ‘bird droppings’ of duivenpoep arriveert in het Witte Huis, dat is geen zicht.

Daarom gebood Nixon in januari 1973 aan het organiserende comité om ‘Roost No More’ te spuiten. Dat is een product bestaande uit een stof waarvan de geur de duiven zou moeten afschrikken. De plakkerige vloeistof belandde op al die bomen langs de weg. Maar de duiven werden kennelijk niet afgeschrikt. Integendeel, de dieren vielen gewoon dood uit de lucht. Langsheen de hele route lag het vol met dode duiven. ‘Bird droppings’ … letterlijk.

Flauwe moppen schrijven zichzelf.

Spiro Agnew

14 juli. Historische dag: streektaal wordt onderwijstaal. Toch financiert Vlaanderen nog steeds Franstalige scholen

De duiven van Nixon