Jean-Luc Dehaene verliet de nationale politiek al in de vorige eeuw: na de verkiezingen van 13 juni 1999, die CVP nipt verloor, kondigde hij zijn vertrek van het nationale toneel aan. Niet helemaal terecht, want Dehaene was verkozen als senator en zou dat blijven tot hij na de verkiezingen van 8 oktober 2000 burgemeester werd van Vilvoorde. Toch was het Brabants trekpaard vastbesloten, zijn terugkeer naar het politieke voorplan zou de vernieuwing van zijn partij, nu omgedoopt tot CD&V, in de weg staan. Naar verluidt zou Dehaene zich pas begin 2003 hebben laten overtuigen om toch terug te keren. Nadat een peiling van De Standaard en de VRT, in de krant gepubliceerd op 1 februari, had aangetoond dat de premier-loodgieter nog steeds erg populair was, kondigde Dehaene op 13 februari aan dat hij lijstduwer zou zij bij de opvolgers voor de Senaat.

In 2004 trok Dehaene de lijst voor de Europese verkiezingen. In theorie was dat geen nationaal engagement, maar de facto draaide de Europese campagne uit op een prestigestrijd tussen de gewezen premier en zijn zetelende opvolger, Guy Verhofstadt, die Europees lijsttrekker was voor VLD. Dehaene won de krachtmeting met Verhofstadt trouwens overtuigend.

In de herfst van 2006 is het opnieuw zover. Dehaene kondigt aan dat hij in 2009 volledig stopt met politiek, op het moment waarop zijn Europese mandaat afloopt. Hij werd lokaal herverkozen in 2006, maar zegt duidelijk dat hij dat Vilvoords mandaat niet zal vervolmaken. Over het nationale niveau is Dehaene ondubbelzinnig: ‘U zult mij in 2007 nergens op een kieslijst zien staan. In geen geval. Ik pas niet meer bij het nieuwe imago van de partij. Het is gedaan.’ Eega Celie mag aanvullen: ‘Het wordt tijd dat het gedaan is. Hij is tenslotte al 66.’ (Het Belang van Limburg, 14 november 2006).

Uiteindelijk kondigt diezelfde Celie Dehaene enkele maanden later aan dat zijzelf bij de verkiezingen van 2007 op de CD&V-senaatslijst zal staan. ‘Om de partij te steunen’, aldus Celie. ‘Ik ben 65, maar er mogen toch een paar ouderen op de lijst ook, hé?’ (Gazet van Antwerpen, 28 april 2007). Op 5 juli 2007 maakte Jean-Luc Dehaene dan zelf een spectaculaire comeback op het nationale toneel, als bemiddelaar des konings.

In oktober 2008 wordt Dehaene geroepen om voorzitter van de Raad van Bestuur van Dexia te worden. Officieel gaat het om een bestuursfunctie maar de opdracht is duidelijk politiek geladen Dehaene werd persoonlijk gevraagd door toenmalig premier en partijgenoot Yves Leterme, die een beroep doet op het plichtsgevoel van zijn voorganger.

In 2009 besluit Dehaene om toch nog maar eens de Europese lijst voor CD&V te trekken. In november 2009 betreedt hij opnieuw de nationale arena door als koninklijk opdrachthouder te werken aan een basis voor nieuwe communautaire onderhandelingen.

Over de lokale verkiezingen in 2012 zei ex-premier Dehaene al in 2006 dat hij er onmogelijk aan kon meedoen. Zijn deelname zou de vernieuwing van de partij op lokaal niveau blokkeren (Het Nieuwsblad, 10 november 2006). Zes jaar later krijgt de vernieuwing inderdaad een kans. Dochter Mieke duwt de lijst lokaal en zoon Tom is provinciaal lijsttrekker.

Uit al het voorgaande blijkt duidelijk dat het plichtsgevoel van Jean-Luc Dehaene (en zijn hele gezin) enorm is. Zijn eer als ‘scouteke’ is ondertussen legendarisch. Keer op keer kondigde de meester-loodgieter zijn vertrek aan, keer op keer werd dat vertrek uitgesteld. Net zoals Xavier De Baere, het typetje van Lucas Van den Eynde dat furore maakte toen Dehaene premier was, is het Brabants trekpaard een professionele afscheidsnemer. Afwachten in welke hoedanigheid hij volgend jaar opduikt.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>

Tom Dehaene

De professionele afscheidsnemer