De grote toespraak van president Vladimir Poetin, naar aanleiding van de 9 mei-parade in Moskou, beloofde gepaard te gaan met een enorm vuurwerk, of minstens een officiële opwaardering van de ‘militaire operatie’ in Oekraïne naar de status van oorlog. Maar er gebeurde niets. Dat is dikwijls zo als de verwachtingen hoog gespannen zijn.

Op de vooravond werd in het televisiejournaal gesuggereerd dat België de volgende dag wel eens voltooid verleden tijd zou kunnen zijn – wat enige horror veroorzaakte doch in bepaalde middens ook het ploffen van champagnekurken – maar het avondnieuws van de dag zelf vermeldde Poetins speech niet eens meer.

Heel de Oekraïne-campagne is zoals geweten opgehangen aan het verhaal van een noodzakelijke denazificatie, die weliswaar wat traagjes verloopt – het pronkstuk van de Russische marine ligt al op de bodem van de Zwarte Zee en het Azov-bataljon zit nog altijd verschanst in die staalfabriek – maar ratten en kakkerlakken krijg je ook niet zomaar weg. De term ‘denazificatie’ is zeer bewust bedoeld. Met nazi’s onderhandel je sowieso niet, het zijn geen mensen maar kwaadaardig onderwereldvolk. Platspuiten die boel. Dat idee is uiteraard verbonden met de glorierijke overwinning van het Rode Leger in 1945.

Het Persilschein

De Duitse oud-bondskanselier Gerhard Schröder (SPD) en Vladimir Poetin delen een afkeer van het nazisme en een liefde voor de gassector.

Op 30 april 1945 schoot Adolf Hitler zich een kogel door het hoofd en plantten Russische soldaten triomfantelijk de Sovjetvlag op de Reichstag, of wat daarvan restte. Dat gebeuren wordt in Moskou elk jaar op 9 mei met veel toeters en bellen herdacht.

Dat het Stalinisme zelf een uiterst repressieve dictatuur was, deed er niet toe: de overwinnaars hadden het nazisme verslagen en stonden per definitie aan de juiste kant van de geschiedenis. De oorlogsmisdadigers die het voorbeeld van de Führer niet hadden gevolgd, en evenmin naar Zuid-Amerika waren gevlucht, werden in Neurenberg berecht.

De rest van Duitsland diende ‘gedenazificeerd’ te worden en kreeg een propere lei. Je kon een bewijs van politieke maagdelijkheid bekomen, door de Duitsers sarcastisch het Persilschein genoemd, naar een bekend wasmiddel. Daarmee kreeg je alle burgerrechten en een vrijstelling van vervolging. Enig opportunisme was de geallieerden niet vreemd: Werner Von Braun, ontwerper van de V-2-raket, met de graad van Sturmbannführer, mocht bij de Amerikanen vrijwel direct beginnen in het ruimtevaartcentrum NASA.

Nord Stream 2

Het zijn de Duitse socialisten die het hardst hun best hebben gedaan om de nazi-smet af te wassen. Daartoe papten ze onder meer aan met, jawel, Rusland, via de zogenaamde Ostpolitik. De gaspijplijn Nord Stream 2 is daar een verre uitloper van. Oud-bondskanselier Gerhard Schröder (SPD), boezemvriend van Poetin, zit nog altijd in de raad van bestuur van Gazprom.

Voor het westen en Europa moesten de Duitsers natuurlijk ook terug het statuut van normale mensen krijgen. De EU is sinds haar prille ontstaan in 1950 niet alleen een economische unie, maar tevens ook een door voormalige aartsvijand Frankrijk gestuurd vehikel om Duitsland blijvend te integreren in een politiek-democratische praatbarak. Versailles mocht zich niet herhalen. Het Wirtschaftswunder voltrok zich, de Duitsers mochten blijven Volkswagens verkopen – in oorsprong nochtans ook een naziproduct- en werden vetgemest tot goede Europeanen. De Oost-Europeanen hadden minder geluk: ze werden als bufferzone door de Russen achter het IJzeren Gordijn weggestopt om te verpieteren in een armtierig en totalitair communisme.

Ongedierte

De EU is dus ten gronde nog steeds een denazificatieproject, ook al zijn alle historische nazi’s uitgestorven. Het gaat om hun politieke erfgenamen, in het bijzonder de nationalisten, die als min of meer fout en potentiële ontspoorden worden beschouwd. Aan welke kant ze ook stonden in de oorlog, dat doet er niet toe. Guy Verhofstadt is de kampioen van deze kruistocht tegen het volksnationalisme, al gaat hij wel overal luid zijn sympathie toeteren voor… Oekraïne.

Binnen Europa is er voor zo’n soevereiniteitsbeweging geen plaats. De Catalaanse onafhankelijkheidsstrijd krijgt geen enkele steun van de superdemocraten, integendeel: het is de Spaanse centrale staat – nota bene met wortels in het Francoregime – die carte blanche krijgt om de verbannen Carles Puigdemont en zijn kornuiten op te jagen.

En laat dit nu ook de voornaamste bestaansreden zijn van de nv België: Vlaanderen beschermen tegen zijn bruine onderstroom, met een sterk rattenvergif. We moeten er wel fameus voor afdokken via de transfers, maar we krijgen er ook iets voor terug: denazificatie.

Het cordon sanitaire is daar de partijpolitieke emanatie van: vat het niet op als een straf, het is een beloning. Ook al gaat het om de partij die vandaag in Vlaanderen volgens de peilingen de grootste is, het zijn ‘mestkevers’ (dixit ooit de liberaal Karel De Gucht) waartegen alleen een schutskring gepast is. Is dat democratisch? Ja, want het VB wordt beschouwd als een ‘ondemocratische partij’. Zo simpel is dat.

Het sanitaire project tegen de bruine onderstroom wordt historisch breed onderbouwd, ook dat is een gelijkenis met het Poetin-discours tegenover Oekraïne. Er is natuurlijk het Vlaamse collaboratieverleden, maar ook de kinderen van de kinderen van de kinderen dragen als een erfzonde de racistische genen mee, zoals Knack-hoofdredacteur Bert Bultinck aantoonde.

La Flandre profonde

Aalst, 2019

Allerlei plekken en rituelen worden mee opgenomen in de cataloog van het verderf. Er is uiteraard de jaarlijkse IJzerwake, bezocht door lieden die de Belgicistische kaping van de IJzerbedevaart niet konden pruimen. De opzwepende toespraken, de strijdliederen en het gebries van de VNJ-kapel: het zijn dankbare schietschijven voor nazi-jagers als het Anti-Fascistisch Front. Maar ook andere aspecten van de Vlaamse onderstroom tussen De Panne en Maaseik vergen waakzaamheid. Zo moet het Aalsters carnaval dringend gedenazificeerd worden: er zijn al twee jaargangen Joodse haakneuzen verschenen op de praalwagens, de UNESCO heeft het fenomeen al uit het werelderfgoed gedeclasseerd. Heel de Denderstreek stinkt trouwens, letterlijk en figuurlijk. Hoger vernoemde mestkeverpartij heeft er dan ook een stevige voet aan de grond.

Of wat te denken van Boortmeerbeek, het dorp dat zich niet wenste te associëren met Mechelen, de stad van de verlichte burgemeester Bart Somers, tevens minister van binnenlands bestuur. De annexatie is afgeblazen wegens te luid protest, maar het blijft een ambitie binnen de lichtblauwe cenakels om la Flandre profonde op te kuisen en in de kosmopolitische gemeenschap te laten opgaan. Bart Somers is dus ook minister van denazificatie, zoals heel zijn partij enorm begaan is met de mentale hygiëne in het Vlaamse achterland.

Reductio ad Hitlerum

Ik zou zo nog veel verder kunnen gaan, waarbij toch opvalt dat de denazificatoren van deze wereld zelf fascistische trekjes vertonen, wat de verwarring compleet maakt. De reductio ad Hitlerum is dé stoplap om tegenstanders te isoleren, uit het debat te weren, en het zijn vooral de deugmensen die zich eraan bezondigen. Samen met de wet van Godwin (‘Naarmate een internetdiscussie vordert, neemt de waarschijnlijkheid toe dat iemand met een nazi wordt vergeleken’) krijgen we hier te maken met stijlfiguren van de heksenjacht.

Wie de kwalificatie ‘nazi’ toegemeten krijgt, verliest alle spreekrecht Je kan beter je moeder vermoord hebben dan met dit brandmerk rondlopen. Onlangs postte ik op Twitter een kritische bemerking over de heiligverklaring van zanger Arno, geliefd in Belgicistische kringen en geknuffeld door het koningshuis, en werd ik aansluitend, jawel, als nazi gecatalogeerd. Terecht. Een boetetocht naar de Dossinkazerne is gepland.

En zo komt langzamerhand de aap uit de mouw. De woke-beweging is het nieuwste en meest complete vehikel van denazificatie, een noodzakelijke culturele en sociale zuivering naar Russisch model. Deze missie rechtvaardigt alle censuur en ban. Zoals Oekraïne vol nazi’s zit, is ook Vlaanderen ervan vergeven, heel de Westerse cultuur zelfs. Dat vergt een drastisch optreden. En raar maar waar: Poetin heeft in de wokes een nieuwe bondgenoot ontdekt, door Astrid Lindgren, bedenkster van Pippi Langkous, als een racistische nazi-scribente te ontmaskeren. Bien etonnés de se trouver ensemble…. Totalitaire denkbeelden kunnen alleen sympathie opbrengen voor hun gelijke.

Laten we tenslotte ook niet vergeten dat het magazine Doorbraak dat u nu leest, dringend moet gedenazificeerd worden, blijkens een gezellig praatje van Joël De Ceulaer met Pinar Akbas in De Morgen van 7 mei. Of nog beter: ineens opgedoekt, want ‘niet te pruimen’. De Standaard, De Morgen en Knack, meer moet dat niet zijn. Een mooie, betere wereld met gestroomlijnde media en een dito staatstelevisie moge het einddoel zijn van deze sanitaire operatie.

Werner von Braun

‘Denazificatie’:’ een alomvattend project

De achterkant van de maan is, van achter bekeken, de voorkant