Politicus: ‘Wie wil die job nog’

Afscheid van tranen

Bert De Blèter, het vleesgeworden verdriet van Vlaanderen, verlaat het politieke toneel. Op de Zwevende Dag mocht het grootste klein kind van Vlaanderen voor de laatste keer zijn legomanifest toelichten. Het bevestigde dat baby Anciaux overbodig is nu we kinderen hebben op tienerleeftijd die politici de les komen lezen. Het gaat ook slecht met de 30^ste politieke partij uit zijn politieke carrière en een zoveelste verkiezingsnederlaag kan ons Bertje niet meer aan. Hij verlaat de rode Titanic op de eerste sloep, terwijl Comical Crombez vanop het dek molenwiekend krijst dat zijn stoomboot niet zinken kan. De Oostendse ferry van mentor VandeBlaBla zal de bemanning van de Titanic niet komen redden. De verkiezingsbelofte van rode Johan blijkt net als het Zilverfonds een lege doos. Het lijkt wel een aflevering van Monty Python, de ferrymaatschappij had geen boten, geen personeel en geen geld.

Het Benidormbastardsyndroom

Omdat alle jonge politici kiezen voor Groene lijsten, moeten de smurfen en de congregatie van hypocritijnsers naar Benidorm om antieken van het strand te plukken. De smurfen vonden niemand die zich in Antwerpen voor de bus wou gooien. Dan maar een demente grijze muis die al bewezen heeft dat hij een politieke nul is. Christian Leysen is voor de smurfen een quantite négligeable, een wegwerplijsttrekkertje.

Broeder Beke haalde gepensioneerd gouverneur van Oost-Vlaanderen Jan Briers naar de  hypocritijnsers. Op de Zwevende Dag maakte hij een beginnersfoutje met een pauselijke antithese: ‘In tegenstelling tot Van Langenhove en Dedecker ben ik niét hypocriet en zal ik wel een partijkaart  kopen’. Diaken Briers werd prompt op een retraite gestuurd voor lessen pilaarbijten, want  hypocritijnsers dulden enkel schijnheiligen op de parlementaire banken.

Als De Crem de passie preekt

Broeder idioticus De Crem laat ook weer van zich horen. De afgelopen jaren vulde hij zijn dagen als staatssecretaris voor Buitenlandse Handel, een lege portefeuille en hangmat voor de exit. Toen hij aankondigde te stoppen met politiek slaakte men een diepe zucht van opluchting. Maar toen viel de regering, werd de lege portefeuille van De Crem gevuld en moest broeder idioticus voor het eerst sinds 2014 echt werken voor zijn geld. De VRT nodigde broeder idioticus uit, maar van zodra het lichtje van de camera ging branden stroomde de nonsens uit zijn mond en sprak hij zijn congregatie tegen. Broeder Beke viel van zijn biechtstoel toen De Crem zich uitsprak voor kernenergie en tegen windmolens. Intussen kreeg hij een kuisheidsmuilband en werd hij naar de cafés in Aalter geëxcommuniceerd.

Al is de wagen nog zo snel, de fiets achterhaalt hem wel

Terwijl de groenen pleiten voor meer fietsers en minder auto’s hanteert de N-VA een andere tactiek. Ben Weyts wil dat we met onze wagen trager rijden dan Remco Evenpoel. Hij wil overal in Vlaanderen trajectjackpotten plaatsen, waardoor de gaspedaal van de auto overbodig wordt. Maar Ben Bubbel maakte een zootje van de uitvoering van zijn plan. In zijn augiasstal willen de flikken de boetes niet schrijven en zijn de camera’s niet gehomologeerd of ze beschikken niet over connectoren of ze zijn niet aangesloten op het elektriciteitsnetwerk.

Rebel Dedecker wil de camera’s van trajectcontrole in Middelkerke liever in zee gooien en zal als hoofd van de politie opdracht geven om de processen-verbaal niet te verwerken. Je vraagt je stilaan af of Dedecker wel achter het programma of beleid van N-VA staat. Hij wil alle kerncentrales behouden en nieuwe bouwen, is klimaatnegationist en wil de camera’s van Weyts in zee kieperen. Met andere woorden wie voor Dedecker stemt omwille van zijn standpunten, stemt voor N-VA maar niet voor het programma en gevoerde beleid van N-VA. Een politiek oxymoron die de geloofwaardigheid van N-VA ondergraaft.

Politiek knelpuntberoep

Deze week is duidelijk geworden dat politicus een knelpuntberoep geworden is. Een politicus moet zijn privéleven opgeven, 15 uur per dag werken en dit zeven dagen op zeven, op elk moment elk woord dat hij spreekt en elke zin die hij neerschrijft afwegen, hij moet altijd en overal de ideale schoonzoon spelen want op elke hoek schuilt een gsm-camera en last but not least hij leeft onder een constante mediadruk die elk normaal functioneren fnuikt. En voor dit alles mag hij vooral niet veel geld verdienen en als hij stopt is het een schande wanneer hij een opzegpremie opstrijkt. Wie wil z’n job nog?

Jonge idealisten beginnen er vol goesting aan maar raken na enkele jaren opgebrand of beseffen dat de tanker, na consensus en verwatering van je ideologie, maar heel traag van koers wijzigt. Bovendien, de habitat van de politiek is een krabbenmand waar Brutus heerst en vrienden vijanden zijn. Kortom een job zonder levenskwaliteit waar je gezondheid en gezin onder lijdt. Het is voor deze generatie van hedonisten en epicuristen hoe langer hoe minder een optie. Wie wel nog verleid kan worden zijn gepensioneerden die al binnen zijn en nog een bezigheidstherapie zoeken zoals Leysen en Briers. Het parlement op dinsdag of donderdag lijkt mij ook leuker en vooral lucratiever dan de wekelijkse kaartnamiddagen in het lokale buurthuis.