Politieke PR. Met België…

Het heeft op een wrange manier iets poëtisch als mensen in de duurste maand van het jaar beginnen tellen om de feesten en de cadeautjes door te komen, terwijl de regering het parlement uitzonderlijk bijeen roept om extra belastingen te heffen. Een mooier symbool voor de fragiele staatsfinanciën kan je nauwelijks bedenken.

Kerstbelasting

Het zal wel nooit zo bedoeld zijn. Doorgaans wil men het heffen van extra belastingen discreet wegmoffelen en tijdens het reguliere werkjaar snel door het parlement jagen. Niet deze keer. Deze keer konden we vanop de feestdis kijken naar werkende politici. Sommigen zijn – stel u voor – uit vakantie moeten terugkeren om wat extra centen op te halen voor de staatskas. En daar mag u best even van genieten tussen de garnalencocktail en de kalkoen. Het is zeldzamer dan u denkt.

De politiek is zowat de enige sector die alle vakanties van de universiteiten combineert met alle vakanties van de kleuterklas. De ‘Kerstbelasting’ is een onbedoelde vorm van public relations vanuit de NV België. En de boodschap is: we staan er niet zo goed voor.

De boom van Brakel

Het staat wat in contrast met een premier die een boek schrijft met de titel ‘Waarom het beste nog moet komen’. Maar laat ons eerlijk zijn. Tussen wat de premier zegt en de realiteit zitten er wel vaker 50 tinten contrast. Hij is er ook van overtuigd dat hij over zes maanden opnieuw kan aantreden als de Numéro Uno van de regering.

Dat wordt alvast de kern van de Open Vld-campagne  van de volgende maanden. Persoonlijk denk ik dat hij een grotere kans heeft om te overlijden onder de gemeentelijke kerstboom van Brakel. En die is al neergehaald.

De NV België had nog een eigenaardige PR stunt in petto voor het einde van het jaar. Dit keer vanuit de rechterlijke macht. Voormalig minister van Justitie Vincent Van Quickenborne moet niet vrezen voor een sanctie nadat hij de eigen coronamaatregelen flagrant had geschonden op een rijkeluisfeestje. Die feiten kwamen nu pas aan het licht toen ze verschenen in een boek.

Getuigen, beelden en een bekentenis

Twee jaar geleden zwoer Van Quickenborne nog dure eden dat overtreders van coronamaatregelen hun straf niet zouden ontlopen voor hun – we citeren de minister – (asociaal en crimineel gedrag(. Maar hij mag dat dus wel, met een kus van de onderzoeksrechter. ‘Er werd geen aangifte gedaan op het moment van de feiten, waardoor er ook geen vaststelling kon gebeuren door de politie. Er kan dus niet meer worden nagegaan of de beweringen in het boek overeenstemmen met de werkelijkheid’, meldde het parket aan de media.

Het klinkt als een “jammer maar helaas, deze zaak is bij voorbaat verloren”. Dat is ze ook. Toch als je voorbijgaat aan de tientallen getuigen, de bestaande videobeelden en de televisioneel vastgelegde beelden van de bekentenis van Van Quickenborne.

Het is ver gekomen dat het parket zelfs hun eigen bevoegde minister niet eens meer op zijn woord durft te geloven als hij zegt dat hij een misdrijf heeft begaan. Of misschien net niet. Misschien weten ze meer. Vincent noemde het zelf  ‘een inschattingsfout’. Het woord alleen al getuigt van een dédain dat kan tellen.

Weimar-moment

Dat was het niet. Het was een uiting van eigenwaan en kapsones. De inschattingsfout ligt bij het parket dat het al niet makkelijk heeft om zijn reputatie hoog te houden. Een gemiste kans om te bewijzen dat klassenjustitie niet bestaat. En zeer slechte PR naar de aandeelhouders van de NV België.

N-VA voorzitter De Wever waarschuwt graag voor het Weimar-moment waarin onze democratie verkeert. Het punt waarop de kiezer zelf extremisten gaat verkiezen om de NV België op te kuisen. En daar heeft hij gelijk in. Alleen is dit niet de verdienste van extremisten. Wel van een overheid die alle kansen mist om op een eerlijke manier aan PR te doen ten aanzien van de bevolking.

Schepje voor schepje graven ze de put waar de democratie voor staat. De burger heeft maar één moment om zich van zijn frustraties te ontdoen in zijn enige PR momentje: verkiezingen. Maar het is niet dat duwtje dat verantwoordelijk is voor de val van democratische waarden. Het is het graafwerk dat niet lijkt op te houden.