Geheimtip: prachtig verpakte oude moppen

De eerste albumeditie van Idulfania verscheen in het Duits bij Christoph Merian Verlag. Het boekje ontving een ICMA Award of Excellence voor de opmaak van het boekje. Opvallend is dat die opmaak als dwarsligger in de Nederlandse editie verlaten werd om een oblong boekje te worden. Met een zeer mooie rug met daarop de titel en de auteur. De Nederlandse editie verscheen bij Oogachtend. Het drukwerk is zoals gebruikelijk bij uitgeverij Oogachtend van zeer hoge kwaliteit.

Oogachtend

Illustrator en striptekenaar Brecht Evens (Hasselt, °1986) studeerde illustratie aan Sint-Lucas in Gent. Zijn grote doorbraak kwam er in 2009 met ‘Ergens waar je niet wil zijn’.  Evens won enkele belangrijke stripprijzen zoals de ‘Speciale prijs van de jury’ op het Angoulême International Comics Festival. Dat wil niet zeggen dat veel stripliefhebbers Evens of zijn werk zullen kennen. De boeken van Evens zijn verre van gewone stripverhalen. De tekenstijl en het coloriet leunen zeer sterk aan bij geïllustreerde kinderboeken. Dankzij tentoonstellingen en prijzen haalt Evens al eens het nieuws, maar zijn werk zelf is veel minder bekend. Zonder twijfel ten onrechte.

De humor van Evens zal niet altijd naar ieders smaak zijn en de tekeningen trouwens ook niet, maar het loont zeker de moeite om een wat moeilijker of minder toegankelijk genre te ontdekken. Na een aantal gags zullen de meeste lezers niettemin de absurde en grafisch zeer aparte strookjes leren appreciëren. Evens combineert visuele humor met humor die gedragen wordt door de dialogen. Soms tegelijk, soms slechts het ene of het andere. De ene keer is het poëtisch, de andere keer lijkt het nonsens.

De strook

Uiteraard zit de grote aantrekkingskracht vooral in het puur grafische. De kleuren, de gebruikte technieken, de tekeningen of schilderingen. De kracht van de strookjes zit juist in de vorm van de klassiek humoristische strips uit kranten die in één strook (vandaar de naam strip) een grapje vertellen. De meeste mensen kennen dit soort gagstrips uit de kranten. Het genre is in de Vlaamse kranten quasi uitgestorven. In Nederland is het stripgenre nog springlevend.

Momenteel loopt er één zo’n briljante strookjesstrip in ons taalgebied, namelijk Anton Dingeman door Pieter Geenen in de Nederlandse krant Trouw. Andere bekende Nederlandse voorbeeldenzijn de strips Heinz door René Winding en Eddie de Jong, Sigmund door Peter de Wit en Fokke & Sukke door Jean-Marc van Tol. Ook Gerrit de Jager heeft een paar gagstrips op zijn actief.

In Vlaanderen bestond het genre vooral uit gesyndiceerde buitenlandse strips zoals Ferd’nand, Pogo, Calvin en Hobbes, Garfield of Peanuts. De Deense strip Ferd’nand door Mik (Henning Dahl Mikkelsen) verscheen sedert 1937 en stond jarenlang in de Gazet van Antwerpen en kenmerkte zich door het ontbreken van tekstballonnen.

Invloedrijke strookjesstrips

Pogo door de Amerikaan Walt Kelly en Bruintje Beer door Britse Mary Tourtel waren misschien de meest invloedrijke strookjesstrips uit de stripgeschiedenis en één van de weinige die in het Nederlands of het Frans in boekvorm uitkwamen. Andere klassiekers zoals Gasoline Alley door Frank King of Blondie door Chic Young zijn in onze contreien nauwelijks bekend. De Britse gagstrip Andy Capp door Reg Smythe kende enig succes en verscheen ook bij ons in de kranten of weekbladen, maar Amerikaanse klassiekers zoals Doonesbury door Gary Trudeau of Marmaduke door Brad Anderson kent niemand. Enkel comics met veel merchandising of tekenfilms zoals Garfield en Peanuts (Snoopy) kent het Vlaamse publiek, al is het dan dus meestal onrechtstreeks.

Alleen al omwille van die keuze voor een zeer ‘on-Vlaams’ genre maakt het lezen van Idulfania bijzonder. Ook de fantasy-setting met dwergen, ridders, draken enzovoort draagt bij tot die exotische en absurde sfeer. Evens grossiert in guitige, nonsensicale en feeërieke strookjes. Soms met een bizar kantje, soms over het randje. Idulfania is werkelijk een vreemd universum.

Los daarvan is het een prachtig klein langwerpig boekje met harde kaft dat werd gedrukt op Munken Polar papier, hetzelfde aangename en zachte tactiele papier dat gebruikt wordt in de Nederlandse edities van de romans van Carlos Ruiz Zafón. Zeg maar een Geheimtip.