Hun Amerika’s

Het boek oogt nogal rommelig in samenstelling – wie staat er in, wie niet, waarom die wel? – en is ongelijk van kwaliteit. Iemand als Joost Vandecasteele lijkt vooral om commerciële redenen opgenomen. Zo’n bekende naam kan de verkoop een duwtje in de rug geven maar zijn bijdrage was zeker niet de interessantste.Meteen geeft dat mankement ook een charme aan. Je leest een complexloos boek dat nogal wat, soms onbekende, aspecten van het leven in de VS aanraakt zonder meer dan een aangename ontmoeting te zijn. De bundel auteurs oogt ook divers en zit niet opgesloten in één politieke stroming. Dat op zich is al een verademing. De bijdrage van Matthias Storme bijvoorbeeld geeft inzicht in een conservatieve studentencultuur die wij in Europa niet kennen terwijl Ludo Abicht dan weer een venster opent op een progressief academisch milieu. Doorbraak-medewerkers zorgen voor veelvoud.Het hoofdstuk van samensteller Jo Detavernier mag zeker één van de boeiendste worden genoemd. Detavernier is verliefd op een tekst, meer bepaald op de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring. Hij schrijft er met liefde over en wekt geestdrift. Je krijgt als lezer meteen zin om aan een Vlaamse versie ervan te beginnen. De VS ontstonden als wervelend en wervend project. Alle kritiek op Uncle Sam ten spijt blijft dat iets om jaloers op te zijn.De bundel leert vooral dat Obama’s land meervoud is. Het gaat over Amerika’s, waarbij de ene ervaring compleet lijkt te botsen met de andere. Niemand kan ‘Amerika’ kennen, iedereen kent ‘zijn/haar’ versie. Deze bundel getuigenissen maakt dat wel heel erg duidelijk. (PDR)