In de naam van de Vader, de Vrouwen en de Kunst

In naam van de Vader, de Vrouwen en de Kunst is het verhaal van broeder Luc-Peter Crombé, die ondanks zijn gelofte van kuisheid het vrouwelijk schoon niet kon weerstaan.

14 januari 1920. Petrus Crombé wordt geboren in Droeshout, een gehucht ergens in Vlaams-Brabant. Hij is de eerste zoon van Leopold Crombé en Leonie Meysman, heeft twee oudere zussen en na hem zouden nog eens vijf kinderen volgen. Een groot nest kinderen dus, maar Petrus heeft een unieke gave.

Schildertalent van een jonge knaap

Nog maar vijf jaar oud is hij en het ventje verbaast alle volwassenen met zijn tekenkunsten. Een natuurtalent, zonder meer. Niet dat hij niets anders doet dan schetsen en schilderen, want zoals elke plattelandsjongen haalt hij zijn neus niet op voor een gezonde dosis kattenkwaad. Er wordt gezegd dat hij er ooit in slaagde een paard zo hard te laten schrikken dat het omviel — iets dat weinigen hem nadeden.

Doordat het gezin Crombé haar zomervakantie bij Petrus’ doopmeter in Brussel doorbrengt, leert de jongen het culturele leven van de hoofdstad kennen. Hij is dol op de artistieke wereld en voelt dat hij er kan gedijen. Al beslissen mensen die op dat moment meer over zijn leven te zeggen hebben dan hijzelf om hem naar een heel andere wereld te sturen.

Roeping?

Petrus’ ouders zijn katholiek, voor hen is de wil van de pastoor wet. Wanneer die beslist dat hun oudste zoon naar het klooster moet, wordt er gehoorzaamd. En dus belandt de jongeman in het pensionaat van Puurs. Hij moet er wennen aan troosteloze, sombere gangen naast een onderlinge concurrentiestrijd tussen de kloosterjongens want iedereen wil de broeders behagen.

Hoewel hij er zich opgesloten voelt, maken de paters indruk op de jonge Petrus. Hij heeft veel respect voor hun kennis en wijsheid. Dat wil Petrus ook, en dus wijst hij een opleiding tot priester af om in een klooster te gaan leven. De jongeman zou later verschillende keren verhuizen om zich bij te scholen, verder te studeren én te schilderen. Want dat laatste geeft hij nooit op.

Vrouwelijk schoon

Zijn teken- en schildertalent worden opgemerkt door oudere broeders en later zelfs gebruikt om de schatkist van de kerk te vullen. In ruil krijgt Petrus privileges: een mooie auto, betaalde opleidingen en zowel binnen- als buitenlandse uitstapjes. Alles kon, zolang hij maar schilderde. En hoewel het eenvoudige leven van een broeder in Petrus’ geval soms ver weg is, geeft hij zijn geloof nooit op.

Tot hij het vrouwelijk schoon ontdekt. De lijflijke lust vindt niet alleen de weg naar zijn schilderijen, maar ook naar zijn leven. Petrus kiest voor een dubbel leven. Binnen het klooster heet hij Lucanus, zijn vrienden noemen hem gewoon Luc. Maar zodra hij zijn burgerkleren aantrekt, wordt hij Luc-Peter Crombé, de man die graag de bloemetjes buiten zet.

Vader en kloosterling

Lust leidt ertoe dat de broeder vader wordt. En toch blijft hij kloosterling. Pas als zijn kinderen in een tehuis belanden, verlaat hij de kerkelijke gemeenschap, maar een echte vader zou hij nooit worden. Later zouden nabestaanden en zijn omgeving zich afvragen of Luc-Peter Crombé een kloosterbroeder was die toevallig schilderde, of een kunstschilder die toevallig in een klooster woonde. Ze weten het wellicht nog altijd niet.

Intussen staat hij bekend als de man die wegkeek toen zijn vrouw haar eigen kinderen mishandelde. Luc-Peter Crombé wijdde zijn leven liever aan de kunst. Altijd kwam het schilderen op de eerste plaats, en dat sloeg wonden bij zijn nabestaanden. In de naam van de Vader, de Vrouwen en de Kunst is een samenraapsel van een straf verhaal en vreselijke toestanden zowel binnen als buiten de kerk. Alweer overtreft Tim F. Van der Mensbrugghe zichzelf.