Lang leve de Linkse Kerk

De uitgever heeft gespeeld op zekerheid. Een titel als Lang leve de Linkse Kerk doet zeker verkopen. Maar daarover gaat het boek niét. Slechts in een paar van de tien gebundelde essays focust Rob Hartmans op de politiek-cultureel correcte elite die van de jaren 1970 tot 1990 – echter zonder parlementaire meerderheid – het mooie weer maakte op de politieke, culturele, institutionele en mediascenes.

De auteur laat zijn gedachten gaan over de Linkse Kerk, over het conservatieve offensief van de jaren 2000, over het nut van het oude humanioraonderwijs, over de blinde vlekken bij ‘links’ én ‘rechts’, over nut en misbruik van geschiedenis en over het gebrek aan publiek debat in Nederland. Dat laatste vooral door een gebrek aan ‘public intellectuals’ en aan ‘een behoorlijke intellectuele traditie’. Hartmans neemt achtereenvolgens afstand van de linkse consensus maar evenzeer van een neoconservatief populisme. In de epiloog betitelt hij zichzelf een conservatief-liberale socialist – Kolakowski is niet veraf. In Lang leve de Linkse Kerk belijdt de erg belezen Hartmans een ‘filosofie light’ zoals hij dat met verve al jaren doet – niet het minst in het opinieweekblad De Groene Amsterdammer. Stuk voor stuk pareltjes van essays die doen nadenken, ook al zijn ze – op het stuk over Theo van Goghs scheldpartijen na – erg genuanceerd en behouden ze vaak voldoende afstand, net om de lezer de mogelijkheid te geven om te kunnen nadenken over zijn gedachten.