Luik: een liefdesverklaring

Hoe begint een man aan zijn pensioengerechtigde leven? Hij pakt zijn boeltje, laat huis en haard voor een half jaartje achter zich en vestigt zich in Luik. Zo dacht wielerjournalist Bart Jungmann toch. Zijn verblijf overtrof al zijn verwachtingen, schrijft hij in Luik.

Luik is een plaats waar je doorheen rijdt, een geluidswal van flatgebouwen als somber begin van de Route du Soleil met uitgerookte smeerpijpen en andere industriële staketsels. De aan de Maas gelegen stad lijkt van ver een parel die na de industriële revolutie volledig verloren ging.

Lege fabriekshallen, vervallen arbeiderswijken en een veranderde stadsstructuur zijn stille getuigen van die verloren grandeur. Het is een stad die zichzelf nooit meer te boven kwam. Toch?

Ontdekkingsreis

‘Met een nieuwe levensfase komen nieuwe gewoontes’, wordt wel eens gezegd. Voor Bart Jungmann klopt dat als een bus. Na een leven vol (sport)journalistiek en ontelbare stukken besluit hij op ontdekkingsreis door de stad Luik te trekken en er een half jaar te verblijven.

Dat doet hij niet zomaar, legt hij uit in zijn dagboekachtige verslag Luik. Herinneringen uit zijn tijd als wielerverslaggever spelen een rol in het maken van die beslissing, net zoals zijn bewondering voor de schrijver-journalist Georges Simenon, een geboren Luikenaar die Jungmann regelmatig noemt in zijn boek.

Maar het is vooral de aantrekkingskracht van het onbekende die wellicht de doorslag gaf, al geeft Jungmann dat niet letterlijk toe. Zijn keuze voor Luik pakte in elk geval goed uit: hij werd verliefd op de stad.

Luik vandaag

Jungmann zit niet stil. Hij gaat elke dag te voet of met de fiets op pad, en neemt zijn lezers mee. Van persoonlijke ontmoetingen met inwoners die hij tegenkomt tot historische achtergronden van de verschillende wijken die hij passeert: niets ontsnapt aan zijn aandacht.

In Luik lees je over de roemrijke periode die de stad kende bij de opkomst van de industriële revolutie in de jaren 1800 toen ze zich ontwikkelde tot hét centrum voor kolenmijnen, staalproductie en machinebouw. Hoe Luik België bijstond in tijden waarin ons land nog een economische wereldspeler was en hoe Vlamingen en Italianen massaal naar het zuiden trokken om er te werken in de mijnen.

Ommekeer

De niet te missen vervallen, grijze panden tonen dat de succesjaren lang voorbij zijn. Na de Tweede Wereldoorlog kwam de stad door de verschuiving naar andere energiebronnen en deglobalisering van de industrie in een neerwaartse spiraal terecht. Veel fabrieken sloten hun deuren, en de stad werd geconfronteerd met massale werkloosheid.

Vandaag is Luik vooral een chaotische stad waar verschillende culturen, religies en talen samenhokken. Net dat blijkt Jungmann aan te trekken. Luik is een stevig portret van een van de ‘leukste steden van België’. Een werk dat nieuwsgierig maakt naar een woelig verleden en hopelijk een rooskleurige toekomst.