Pleidooi voor een eerlijke politiek

Ivan De Vadders pleidooi voor een eerlijke politiek mag dan al een goeie 250 blz. dik zijn, de bladzijden laten zich gewillig omdraaien. De ervaren VRT-journalist maakt een collage van Wetstraat-evenementen. In zijn jongste boek gaat hij op zoek naar ‘eerlijkheid’ in zijn politieke biotoop. Hij schrijft over verkiezingen (periode 2007-2009), de ‘change’ die er geen was, de onfrisse ondergrond waarop politici zich bewegen (schijnkandidaten, gefoefel met opvolgers, BV’s en witte konijnen, politiek en geld), over (on)geloofwaardigheid ook.

Zijn laatste luik wordt dan zijn pleidooi voor een eerlijke politiek. Hierin vindt de lezer van dit blad ook een vogelvlucht over communautaire thema’s. De Vadder geeft de uiteenlopende standpunten, en hier en daar zijn mening. Hij is voor een federale kieskring (blz. 239), voor samenvallende verkiezingen, voor het afschaffen van de opkomstplicht, van de Senaat, van opvolgerslijsten en van schijnkandidaten (‘kiezersbedrog’), hij is voor het verplicht opnemen van mandaten en tegen de ‘witte konijnen’. De politici zélf kunnen en moeten dit oplossen. Zoniet neemt het wantrouwen nog toe. Alhoewel hij lijkt te beseffen dat denkers en hervormers uit een recent verleden (Verhofstadt, de Nieuwe Politieke Cultuur) faalden, doen zijn suggesties nogal denken aan de tijd van paars-groen.

De Vadder hanteert niet de predikantenstijl van veel van zijn (vrouwelijke) collega’s bij de openbare omroep. Dat hij pleit voor een eerlijke politiek, is oké. Maar wie zegt dat die er enkel komt met zijn suggesties? Dat is de zwakke plek van het boek.