Tony Blair. The Journey.

Macht verschroeit alles: hooggestemde idealen, partijvriendschappen, ethiek. Dat ben ik, los van de gebeurtenissen op het wereldtoneel – 9/11, 'the war on terror', de beurscrash en de crisis – een steeds boeiender wordende rode draad doorheen de memoires van Tony Blair gaan vinden. Ook 's mans obsessie met de media, in al hun vormen en verschijningen, kleurt de 762 pagina's. Wanneer Blair verneemt dat Prinses Diana in Parijs tegen een brug is geknald, steekt hij meteen de stekker in de mediamachine, roept zijn voorlichters en spindoctors bij elkaar om uit de zee van verdriet die Albion net niet onder water zet, een slaatje ten eigen glorie en bate te slaan.

Ook in de oorlog met Gordon Brown spelen de kranten – de tabloids voorop – een belangrijke rol. Op elke redactie hebben beide protagonisten van het koningsdrama dat zich aan de top van Labour en in Downing Street voltrekt, hun mannetjes zitten. Die signaleren waar en wanneer er bezwarende, lovende, vileine, onthullende stukken zitten aan te komen. De eerste macht loopt aan de leiband van de vierde macht: niet alleen over het Kanaal een verontrustende ontwikkeling.

Politiek is niet voor doetjes, ook ten onzent niet. Maar om op dit niveau tegen een hels en slopend ritme mee te draaien, moet je fysieke, intellectuele en emotionele constructie uit hardhout, ijzer en staal vervaardigd zijn. Voor watjes gaat de deur van 'de 10' niet open.