Wie gelooft die mensen nog: een eerlijk gesprek met onze partijvoorzitters

‘Wie gelooft die mensen nog’, zei voormalig premier Yves Leterme ooit over zijn collega’s-politici. Vandaag lijkt het pijnlijke antwoord: bijna niemand. 

Op 9 juni oogstten de extreme partijen opnieuw een recordaantal stemmen. De Vlaming koos voluit voor rechts en ook Wallonië lijkt — tegen alle verwachtingen in — die richting uit te gaan. Zo’n resultaat komt er uiteraard niet zomaar: wanbeleid en opeenstapelende crisissen deden de Vivaldi-regering de das om, en meer dan ooit voeren politieke wanhoop en desillusie de boventoon.

Maar er zit nog muziek in, vinden politieke journaliste Hannelore Simoens en strafpleiter Walter Damen. In Wie gelooft die mensen nog? schetsen zij een scherp en diepgaand portret van de politieke realiteit vandaag.

Uniek in haar soort

‘Weeral zo’n politieke analyse’, hoor ik u al denken. En toch is Wie gelooft die mensen nog? ongetwijfeld de moeite waard te lezen. Simoens en Damen interviewen immers enkel de voormalige en huidige partijvoorzitters van de voornaamste Vlaamse politieke partijen, en onderscheiden zich zo fenomenaal van andere lectuur.

Het werk werpt een helder licht op de machtsstructuren binnen de Vlaamse politiek en onthult de innerlijke werking en de vaak tegenstrijdige belangen van de machtsfiguren. Bedoeling is een antwoord te vinden op de vraag: ‘Hoe is het zo ver gekomen en wat valt er nog te redden?’

Niets blijft trouwens onbesproken: van onbekwame parlementariërs en leiders die hun rol niet mogen vervullen tot de achterkamerpolitiek die ons land kenmerkt.

Hervormingen

Wat blijkt? Bijna alle partijvoorzitters zijn het erover eens: het is tijd voor hervorming, vooral op het gebied van partijfinanciering en het kiesstelsel. Want het huidige systeem, met zijn gebrekkige bevoegdheidsverdeling en onduidelijke normhiërarchie, zorgt volgens hen voortdurend voor conflicten En om deze geschillen tussen de gewesten effectief op te lossen, is een sterke politieke autoriteit nodig.

Al gaan onze voorzitters nog verder. Er zouden bijvoorbeeld te veel parlementen en parlementariërs zijn, en parlementsleden zouden onvoldoende ondersteuning krijgen en vaak worden overschaduwd door de goed bemande ministeriële kabinetten. Of nog: ze zouden lijden onder strenge partijtucht, die hen belemmert in het nemen van eigen initiatieven en hen voorschrijft hoe ze moeten stemmen.

Authentiek

Simoens en Damen verdienen lof voor hun objectieve benadering. Ze presenteren de bevindingen zonder zelf oordeel te vellen en geven de partijvoorzitters de ruimte om vrijuit te spreken. Dat resulteert in een authentiek en soms schokkend beeld van de politieke werkelijkheid.

Wie gelooft die mensen nog? is zonder meer een must-read voor iedereen die de complexiteit en uitdagingen van de Vlaamse politiek wil begrijpen.