Jacob Rees-Mogg voldoet aan enkele klassieke criteria voor een politicus: hij zat op een kostschool – jawel, Eton -, ging naar Oxford om er geschiedenis te studeren en belandde vervolgens in de Londense City – de banksector. Maar daar houdt het conventionele plaatje op.

Geen man van het volk

‘Ik word nooit een valse man van het volk ‘, Rees-Mogg sprak het uit met een accent dat zelfs de Queen niet meer hanteert. Het parlementslid voor North East Somerset lijkt zo weggelopen uit een aflevering van Downton Abbey. Zo die van net voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. De man haalde de eerste keer de pers als tiener. Hij zat op de persfoto The Financial Times te lezen vlak voor hij als 12-jarige het bedrijf zou toespreken waar hij aandelen bezat. Op de universiteit was hij een modelstudent, met een privélijn op zijn kamer. Hoogst ongebruikelijk in pré mobiele telefoontijden. Hij stond er op de barricaden om de mortarboard te behouden, het typische studentenhoofddeksel dat men kent van afstudeerceremonies. ‘Ik hou ervan om met eentje op mijn hoofd rond te fietsen in Oxford’, verklaarde Rees-Mogg.

Op stap met nanny

In 1997 kwam deze zoon van een belangrijke pief bij The Times voor het eerst op in een Schots kiesdistrict. Hij haalde er weinig stemmen. Maar zijn passage ging niet onopgemerkt voorbij. Jacob Rees-Mogg ging in het arbeidersdistrict van deur tot deur met zijn nanny. ‘De mensen lachten me uit aan hun deuren, dat klopt. Maar toen ze uitgelachen waren, namen ze toch de tijd om even naar me te luisteren’. En dat is waar de politicus in slaagt. Hij springt uit de band, maar de gentleman is zo victoriaans hoffelijk dat hij sympathie opbrengt. ‘Ik zal nooit in een short en met sandalen op een strand rondlopen. Ik bezit alleen maar maatpakken. Waarschijnlijk lijk ik zo in het buitenland op Mister Bean’.

Populair bij zijn tegenstanders

Rees-Mogg behoort tot de conservatieve rechtervleugel van de Tory’s. Hij is een voorname euroscepticus, gelooft in de vrije markt en hij is een rechtgeaarde royalistische unionist. De man is overigens een praktiserende rooms-katholiek, maar het liefst in de oude Latijnse ritus. ‘Als er gitaren opduiken in de mis, dan ben ik weg.’ Zijn toespraken in het Lagerhuis zijn zo welluidend dat zelfs zijn tegenstanders er met plezier naar luisteren. SNP-Lagerhuislid Mhairi Black, in alle opzichten de tegenpool van Mogg, noemde zichzelf een fan van de man. Jacob Rees-Mogg heeft het vreemde record om het langste uitgesproken woord ooit in het Lagerhuis te hebben uitgesproken: ‘floccinaucinihilipilification’. Dat zonder aarzelen. ‘Het parlementslid voor de 18de eeuw’, noemt de satirische panelshow ‘Have I Got News For You’ hem met regelmaat. Rees-Mogg is er ook een graag geziene panelgast.

Mogg Mania

Sinds 8 juni is de Conservatieve partij allesbehalve een eenheid. Theresa May slaagde er niet in de partij te versterken, in tegendeel. Intern is er een machtsstrijd aan de gang om wie de vrouw moet opvolgen. Terwijl de partijtoppers zich positioneren, duikt Jacob Rees-Mogg op als de favoriete outsider.

Instagram

We shall have to take our business elsewhere.

Op sociale media is er een ware ‘Mogg Mania’ ontstaan. Zijn Instagram account is populair omwille van de, nou ja, haast victoriaanse foto’s en quotes die hij plaatst. Zoals de foto met zijn haast identiek uitziende zoontje voor een tattoo shop waar een Labour poster uithangt. ‘We shall have to take our business elsewhere’, postte hij. Onlangs werd hij voor de zesde keer vader van Sixtus Dominic Boniface Christopher. Jawel, meteen een internethit.

Posterboy van rechts?

Maakt deze oer-Britse man wel enige kans voor een topfunctie in de politiek? Is hij niet te veel een ‘gimmick’? Hij presteert sterk in debatten en vooral: hij blijft altijd zichzelf. Dat is een ongelooflijk pluspunt geworden in de Britse politiek. Van Labourleider Jeremy Corbyn werd tot enige tijd terug ook voortdurend beweerd dat hij niet ernstig te nemen was. En nu is er de Corbynmania. Grote massa’s juichen onder meer op muziekfestivals de oudere socialist in sjofel hemd toe. Mogg Mania zou wel eens het rechtse antwoord kunnen zijn.

Harry De Paepe’s boek Stiff Upper Lips: Waarom de Engelsen zo Engels zijn – dat hij samen met VRT-journalist Flip Feyten schrijft – verschijnt in september bij Uitgeverij Vrijdag.