Sir Keir Starmer wordt de nieuwe premier van de Britten

Velen zagen de advocaat Sir Keir Starmer als een overgangspaus, toen hij in 2020 verkozen werd als leider van de Britse sociaaldemocraten. De man moest het imago van zijn partij veranderen na de radicale linkse jaren van Jeremy Corbyn. Op dat moment torende Boris Johnson nog als de politiek ongenaakbare leider van de Tory’s boven alles en iedereen uit, de covid-pandemie was volop aan de gang, en de wereld wist nog niets af van de feestjes in Downing Street.

Genoemd naar de eerste Labourleider

Starmer komt uit Noord-Londen en wordt door zijn tegenstanders afgedaan als een typisch product van de linkse grootstedelijke elite. Zijn vader Rodney was nochtans een eenvoudige arbeider en zijn moeder Jo een verpleegster. Het koppel noemde hun zoon naar de eerste leider van Labour, de Schot Keir Hardie. Starmer groeide op met een strenge vader en moeder die worstelde met een chronische ziekte. Op school bleek Keir een primus, wat hem bij zijn broer en twee zussen de bijnaam ‘Superboy’ opleverde. De jonge Starmer kon als eerste in zijn family naar de universiteit waar hij rechten studeerde.

Een topjurist

Keir Starmer werd volwassen tijdens de Thatcher-jaren en premier Margaret Thatcher werd in het gezin Starmer diep gehaat. Aan de unief voelde Keir Starmer zich aangetrokken tot het trotskisme en schreef hij artikels voor linkse studentenblaadjes. Starmer bepleitte onder meer de afschaffing van de monarchie. In 1987 studeerde hij af en vrijwel meteen kon hij aan de slag als advocaat. Hij specialiseerde zich in de mensenrechten en samen met een groep collegae pleitte hij zaken voor minderbedeelden. De advocaat bouwde naam en faam op en reisde het Britse Gemenebest rond om het op te nemen voor beklaagden die de doodstraf riskeerden. In 2005 werkte hij mee aan een juridisch dossier dat de geldigheid van de Irakoorlog van het regeringskabinet van premier Tony Blair aanvocht. Zijn succesvolle carrière leverde hem in 2007 de prijs van ‘Queen’s Council of the Year’ op en zeven jaar later het lintje van ridder in de ‘Order of the Bath’. In 2015 stapte ‘Sir’ Keir de politiek in.

Tumultueuze start van het leiderschap

Jeremy Corbyn kreeg op dat ogenblik Labour in handen en hij benoemde de kersvers verkozen Starmer in het Schaduwkabinet. Al snel zat het er tussen de twee heren bovenarms op. De eurosceptische Corbyn kreeg te kampen met een opstandige fractie waarin de overtuigde ‘Remainer’ Sir Keir een rol speelde. Hij geloofde in een tweede Brexitreferendum en op die manier groeide Starmer uit tot het gezicht van wat de tegenstanders de ‘Remoaners’ gingen noemen: antibrexiteers die bleven ‘zeuren’ tegen het Brexitresultaat.

In december 2019 incasseerde Labour het slechtste verkiezingsresultaat in tachtig jaar. Enkele maanden later, in april 2020, zat Sir Keir Starmer aan het roer en hij beloofde komaf te maken met het antisemitismeprobleem in zijn partij dat welig tierde onder Corbyn. Het land kampte met de coronacrisis en aanvankelijk volgde Starmer gedwee het overheidsbeleid. Een jaar verder, in mei, bezorgde een tussentijdse verkiezing Labour opnieuw een politieke afgang van jewelste. Sir Keir en zijn hervorming van Labour sloegen niet aan bij het grote publiek. Na de vernederende stembusslag overwoog de partijleider om de handdoek in de ring te gooien. Het electoraat had hem ‘een trap in de ballen’ verkocht, zo vertelde hij zijn medewerkers. En toen brachten ‘partygate’ en het korte, maar explosieve premierschap van Liz Truss redding.

Mikken op het centrum

Plots werd de saaiheid van Sir Keir Starmer enigszins aantrekkelijk voor de kiezer. De man versterkte zijn greep op Labour en liet de linksere koers los. Tony Blair, inmiddels ook ‘Sir’, werd Starmers voorbeeld, inspirator en adviseur. Labour profileerde zich volop als een centrumpartij met oog voor patriottisme. Overal dook voortaan de Union Jack op achter Sir Keir, tijdens het partijcongres van 2022 werd voor het eerst in de lange geschiedenis van de partij ‘God Save the King’ gezongen. Deze symboliek moet de oude arbeidersachterban teruglokken naar de partij, een achterban die niets moet weten van de ronduit anti-Britse houding van vele linkse groeperingen uit de grootsteden.

Daarnaast schrapte Starmer de groene plannen à la de Green Deal van de Europese Unie om diezelfde achterban aan boord te houden. In de verkiezingscampagne hamert hij op koopkracht, belooft hij de Britten meer blauw op straat en een harde aanpak van de criminaliteit, hij pleit voor gesloten grenzen en hij noemt de Brexit ‘een te accepteren werkelijkheid’. Starmer stapt ook weg van de transgenderagenda die hij nog tot niet zo lang geleden ondersteunde. Zijn tegenstanders noemen hem daarom spottend: ‘Captain Flip Flop’. De voorzichtige houding van Sir Keir ten overstaan van het Gazaconflict levert hem veel kritiek op en zelfs fikse problemen met de linkervleugel van zijn partij, maar het bracht hem nog op geen enkel ogenblik aan het wankelen.

Op rode rozen

De Labourleider verkoopt volgens de critici uit de linkse hoek zijn ziel voor de macht; volgens de rechtse critici toont hij dat hij geen echte overtuigingen heeft. Maar Sir Keir hoort vooral wat de peilingen hem nu al twee jaar lang vertellen: Labour is op koers naar de grootste overwinning uit de geschiedenis van die partij. Als de polls kloppen, dan wordt de zege ‘historisch’. Die peilingen vertellen contradictorisch genoeg ook dat Sir Keir niet bijzonder populair is bij de kiezer, hij geniet vooral het geluk dat die kiezer de al veertien jaar regerende Conservatives kotsbeu is. De opgang van Reform UK, de partij van Nigel Farage, zal de positie van Labour alleen nog maar versterken.

De eenenzestigjarige Sir Keir Starmer zit op rode rozen.