Donderdagavond heb ik in het Liberaal Archief te Gent mijn boek over mei ’68 voorgesteld, en aansluitend een debat gevoerd met Dirk Verhofstadt (Liberales) en Bart Caron (Groen).

Het publiek kreeg waar voor zijn geld, de weinige afwezigen hadden absoluut ongelijk. Het werd een vermakelijk evenement, waarin de twee heren vooral het opgaan van de zon ontkenden door te stellen dat er helemaal geen dwangcultuur van politieke correctheid bestaat en dat ondergetekende weliswaar briljant kan schrijven maar zich ook bezondigt aan paranoïde complotdenken. Er zijn wat probleempjes met de islam, zo ging het verder, maar gelukkig is er het alom zaligmakende liberalisme en de vrijheid van het individu (aldus Verhofstadt), ofwel het groenkleurende paradijs van de multicultuur (aldus Caron).

Zo bleven mijn beide opponenten zich koesteren in hun eigen ideologische wolk terwijl de olifant in de kamer alsmaar groter werd. Toen ik opmerkte dat we nog maar pas een nieuwe terreuraanslag hebben meegemaakt en dat overdadig optimisme misplaatst is, sputterde de poco-motor even. En dat politieke correctheid dodelijk is, letterlijk, en de nasleep van de ’68-erfenis, uitgedragen door o.m. de liberalen en de groenen, die decennia lang eendrachtig de andere kant uitkeken én meteen ook een klokkenluidende partij in het cordon sanitaire stopten waardoor het debat werd gesmoord: dat was het sein om Sanctorum van xenofoob nationalisme te verdenken. Ik licht daarom graag mijn tussenkomst nog even toe.

Soumission

Twee derde (69,6%) van de Belgische moslims is fundamentalist en stelt de sharia boven de seculiere wetgeving. Dat blijkt uit een onderzoek uit 2015, uitgevoerd door Ruud Koopmans, die in opdracht van het Berlijnse Centrum voor Sociale Wetenschap (WZB) de moslimgemeenschap bevroeg in zes Europese landen.

Uit dat onderzoek blijkt dat Belgische moslims bij de meest fundamentalistische van de zes Europese landen horen. Dat wij procentsgewijs zoveel IS-strijders aanleverden, is dus geen toeval. Maar wat is de dieperliggende oorzaak? Mijn vermoeden: precies het decennia lange volhouden van de politiek correcte ontkenning, waardoor we een enorme achterstand hebben opgelopen in de detectie, analyse en remediëring van het probleem.

Zopas publiceerde het Amerikaanse PewResearch Center de resultaten van een andere bevraging, waaruit blijkt dat 37% van de Belgen zich niet thuis voelt in eigen land, net door het groeiende moslimradicalisme. Dat wijst op een groeiend besef dat ‘68-believers Dirk Verhofstadt en Bart Caron dagdromen, maar het is eigenlijk nog een laag cijfer, want het betekent dat er toch nog een pak wake-up-gevoelens weggestopt worden onder tonnen Liberaal Archief. Door de media, het onderwijs en de culturele indoctrinatie zitten dus toch nog twee derden van de Belgen met het idee dat je niks negatiefs over de islam mag zeggen want dat is ‘racistisch’. En wat wil nu het geval: de twee cijfers vormen communicerende vaten, want hoe meer men de olifant in de kamer ontkent, hoe groter hij wordt.

Het grootste probleem is dus niet eens het moslimradicalisme. Het grootste probleem schuilt in ons eigen gebrek aan radicalisme, waardoor de multiculturele obsessie blijft aanmodderen en wij het onderwijs niet durven hertekenen tot hoogwaardige kweekvijvers waarin de Europese Verlichtingsfilosofie gedijt. Voor ál wie hier woont en leeft. Het probleem is onze eigen laksheid, het duffe zelfvernietigingsdenken dat niet meer gelooft in volksverheffing en het Nederlands als voertaal in de klas afschaft. Dat soort dhimmigedrag, onderwerpingsattitudes (‘Soumission’) moedigt het sharia-radicalisme aan: geef ze een hand en ze nemen een arm, zo luidt het volksgezegde, en eigenlijk is dat de logica zelve van de gevechtskunst.

Radicalisering

Dus de-radicalisering, allemaal goed en wel, maar het eigen geloof in eigen cultuurwaarden blijft flou en onderontwikkeld. Allerlei zelfverklaarde experten gaan nu vervolgens de sociologische toer op, en brengen radicalisering in verband met kansarmoede. Ook dat is een pervers mechanisme: hoe luider die stelling weerklinkt, hoe sterker de moslimpopulatie zich ook ‘gediscrimineerd’ voelt, het is een hoax die zichzelf opblaast. Met als finaal resultaat, horresco referens: de fatale convergentie van islamfundamentalisme, terrorisme en criminaliteit, de drie componenten die aanwezig waren in de recente Luikse aanslag.

Wat kunnen we daar nu echt aan doen, hoe schudden we dat pococratisch complex van ons af? Ja kijk, daarvoor moet u De Langste Marslezen, waarvoor Dirk Verhofstadt en Bart Caron willens nillens de beste levende reclame vormden. Met al mijn oprechte dank.

Het boek ‘De langste mars’ van Johan Sanctorum is verkrijgbaar in de webwinkel van Doorbraak.

deradicaliseren

Wat terroristen ons over onszelf vertellen

Radicalisering? Ach, misschien zijn wij zelf niet radicaal genoeg