Vrijdagochtend 28 september presenteerde Theo Francken zijn nieuwe boek Continent zonder grens op het Europarlement in Brussel. Bart De Wever was aanwezig en werd vergezeld door andere prominenten.

Sander Loones

Sander Loones gaf een bevlogen openingsspeech. NGO’s die mensen opdrenkelen uit zee, wonnen de prestigieuze Sacharovprijs. Dit schoot hem in het verkeerde keelgat: ‘Niemand bij de EU is bezig met het beschermen van onze grenzen. We moeten mensen terugbrengen naar correcte opvang en geen tickets uitdelen naar Europa.’ Pas in 2011 is de migratiewet van België ietsje strenger gemaakt, mede dankzij Francken. Loones vergeleek dit met kajakken op een meanderende rivier: de tijd zou zijn aangebroken om de rivierbedding te veranderen. Hij bedoelde dat het denkraam van het migratiebeleid moet worden verlegd ‘omdat de migratiedruk op Europa alleen maar stijgt – op het Schumanplein moet deze mentale omslag indalen.’

Loones noemde drie uitgangspunten van dit nieuwe denkraam. Ten eerste, taboes verwerpen en pragmatisch optreden om een vastgeroeste juridische migratielobby te doorbreken. Ten tweede, fierheid – opkomen voor je land en niet vervallen in defaitisme. Ten derde, de juiste prioriteiten stellen: geen luchtkastelen bouwen zoals de dromerige eurofederalisten. Terwijl deze heldere gedachten zo krachtig werden uitgesproken, kreeg ik zowaar zin om een boek van Loones zelf te lezen! Hij besloot met de oproep dat ook de eurofielen zich moeten laten inspireren door de politieke moed van Francken om migratie aan te pakken.

Theo Francken

Francken nam nu zelf het woord en vertelde hoe hij zijn politieke engagement wilde verwoorden in een boek. Hij was tussen 2006 en 2008 medearchitect van het Vlaamse inburgeringsbeleid. Het idee was om aan de slag te gaan met ‘betrokken nieuwkomers voor de ontvangende samenleving’. Zijn oordeel luidde: ‘Dit was een succes, maar het Nederlandse model gaat verder.’

Nu kan ik u vertellen dat het Nederlandse model zwalkt, omdat er nauwelijks consequenties kunnen worden verbonden aan het niet slagen voor inburgeringexamens. Daarnaast was ons land deze maand in rep en roer omdat twee kinderen zouden worden uitgezet. Zij liepen vervolgens van huis weg: de politieke druk werd zó groot dat zij terstond zijn genaturaliseerd.

En als inburgeringsbeleid in Nederland op tv is, dan zien we bijvoorbeeld een Chinese vrouw die trots laat zien dat zij een boek heeft gekocht over het koningshuis. Omdat zij het land wil begrijpen waarnaar ze is verhuisd. Dat type beeldvorming raakt natuurlijk niet aan het punt: wijken waar mensen gehuld in lappen over straat gaan. Hierover was laatst nog een andere boekpresentatie van een u niet onbekende auteur.

Volgens Francken bracht 2011 een zege voor het migratiebeleid – voor het eerst in dertig jaar stond de PS buiten spel. De Snel-Belgwet werd afgeschaft: ‘Er vond een heroïsch debat plaats tegen gezinshereniging.’ aldus Francken. “Een minister streed tegen een meerderheid in het parlement.”

Als ministers onder elkaar zijn wordt er niet altijd diplomatieke taal gebruikt, vertelde hij. Zeker niet als het gaat over een totaal gebrek aan terugkeerbeleid, of als wordt besproken dat de Richtlijn Gezinshereniging te ruimhartig is. De Europese Commissie zou hier te weinig aan doen en zelfs tegenwerken. In de Ministerraad werd Francken vroeger ‘als rechtse paria gezien’ – inmiddels spreekt hij met meer gezag. Helaas zijn daar vast aanslagen voor nodig geweest, om dat beeld te doen kantelen. Zie alleen al het oprollen van een cel vrijdagochtend in Nederland.

Francken schreef het boek ook om ‘linkse kritiek te counteren’: dit doet hij door eindelijk aandacht te richten op de grondoorzaken van migratie. Hierbij blijkt dat de term ‘migratiecrisis’ niet verwijst naar een ’tijdelijk verhaal’ – deze druk om naar Europa te komen is structureel. Ook blijkt dat het debat gaat over asielmigratie, “terwijl de grootste poort naar Europa de gezinshereniging is”.

Daarbij denken we aan een uitspraak van Thierry Baudet, die in Nederland eens opmerkte dat ‘het aantal mensen dat de afgelopen jaren is binnengekomen, vermenigvuldigd zal worden wegens gezinshereniging’. Natuurlijk riepen de mainstream media direct om zijn hoofd. Maar Francken weet uit zijn beleidservaring dat dit de werkelijkheid is.

You will not make Europe home

‘Er zijn mensen die miljoenen verdienen aan mensensmokkel en de asielindustrie. Bendes voeren oorlog over parkings. De enige oplossing is het Australische beleid: boten zo snel mogelijk terugduwen. Wij krijgen dan de kritiek dat “You will not make Europe home!” een te harde opstelling zou zijn.’ aldus Francken. Ik voeg hieraan toe dat dergelijke kritiek doorgaans komt van beleidsvoerders die zelf hun kinderen naar roomblanke scholen sturen.

Het Australische model is ook voedsel en drinken delen met vluchtelingen – volgens Francken wordt dat vaak vergeten. ‘We halen dan de échte vluchtelingen wel op. Niet alleen sterke jonge mannen zoals nu, maar ook oude zieke vrouwen.’ Alleen – hoe gaat dit laatste punt de verzorgingsstaat ontlasten?

Het is een nobel streven, een meer gebalanceerde opbouw van de groepen vluchtelingen die worden toegelaten, maar hoe zal dat de cultuur- en bevolkingsverandering tegengaan? Het klinkt heel humaan om te zeggen, maar waarschijnlijk is zelfs Wolfgang Schäuble het hier niet mee eens – die heeft de Duitse geldzak vast en is daarmee natuurlijk de echte baas in de Ministerraad. Schäuble wil namelijk maximaal inzetten op de import van een jonge vruchtbare bevolking.

Voordat deze punten konden worden aangekaart, hervestigde Francken de aandacht op het belang van grensbescherming boven alles. En wie dit punt maakt, zo voegde hij toe, ‘leert dat de onverdraagzaamheid van de verdraagzamen, vaak geen grenzen kent. Maar een eigen oplossing hebben ze ook niet.’ Die ervaring deel ik – in een debat over migratie greep een activist zelfs terug op tegenstrijdige argumenten: ‘Zo zei hij dat het Europese migratiebeleid is gebaseerd op de nazistische rassenleer van de blanke suprematie. Om in één adem door de braindrain in Afrika aan te halen, waarbij Europa de meest succesvolle en slimste mensen van Afrika zou stelen.’

Brexit was volgens Francken een direct gevolg van ‘Wir schaffen das’ – ‘Toen zijn de blue collars in Birmingham meteen gaan stemmen. De Schengen-zone is de facto opgezegd.’ meent hij. De avond tevoren discussieerde ik in een Brusselse kroeg nog tot in de late uurtjes met een Poolse beleidsambtenaar van het EU-Parlement. Die beweerde bij hoog en laag dat Schengen nog steeds van kracht is. Cognitieve dissonantie alom.

Assita Kanko

Voorts sprak Assita Kanko de zaal toe. Zij is opiniemaker en schrijver van het boek Leading Ladies. Direct zei ze: ‘Dit gaat allemaal over demografie: een cultuur van kindhuwelijken en corruptie, waar de druk op vrouwen ligt om veel zoons te baren.’ Ze schetste een beeld van Afrika waar mensen nog steeds lange voettochten afleggen om water te halen, wat weer zou samenhangen met de sociale stijgingskansen van meisjes.

‘Ik ga niet akkoord met alles in het boek, want dan kunnen we nu naar huis, maar ik ben het zeker eens met de centrale ideeën. Zolang er op institutioneel niveau geen doordachte visie is op bevolkingspolitiek, blijven populisme en conservatisme toenemen. Theo Francken helpt ons verder door mensensmokkelaars werkloos te maken.’

Franse mannen die Afrikanen pennen en schoolschriftjes brengen die zijzelf al hebben – dat schiet volgens Kanko niet op. Ze roept op om Afrika meer als een handelspartner te zien; ook moet België de Verlichtingswaarden waarborgen en salafisme actiever bestrijden. Het alternatief is volgens haar meer aanslagen en vrouwen die zich niet meer in korte rok op straat vertonen.

Ze noemt Ayaan Hirsi Ali een perfect voorbeeld – helemaal mee eens, maar in de academische wereld wordt zij nog altijd verketterd als ‘islamofoob’. Voordat de visie van Francken en Kanko kan indalen, moet er stevig met de bezem door de instellingen worden geveegd. Dit onderwerp werk ik op dit moment uit in een nieuw boek: Kerkgangers en Zuilenbouwers. Het gaat over de noodzaak van realisten om zich te verenigen tegen maatschappelijke uitsluiting en institutionele tegenwerking.

Veel van wat op de bijeenkomst werd gezegd valt samen in wat Loones aan het begin al zei: over de clash tussen het gezonde verstand op straat, dat wordt gevoed door een veranderend sfeerbeeld in de grote steden, en juridische instituties die zijn vastgeroest in een verouderd denken over migratie en mensenrechten. Kortom: de door activisten geïnfiltreerde instellingen voeren oppositie tegen het ontluikende realisme.

Het boek Continent zonder grens is een uitgave van Doorbraak en verkrijgbaar in de boekhandel of in de Doorbraak webshop.

Europese verdragen

Theo Francken: ‘You will not make Europe home!’

Stelt Spaanse regering legitimiteit Europese unie in vraag?