De leugens en scheldpartijen van Othman El Hammouchi. Zo luidde een artikel dat ik hier anderhalf jaar geleden publiceerde. Wie het leest kan nadien moeilijk nog iets serieus nemen van wat El Hammouchi allemaal opschrijft en beweert.

Zo publiceerde hij nu een opiniestuk waarin hij beaamt wat schrijver en zelfhaat-Jood Arnon Grunberg deed op de Nederlandse Dodenherdenking van 4 mei, namelijk Marokkanen als de nieuwe Joden bestempelen. Dat is niet alleen te potsierlijk voor woorden, het is eigenlijk ook een schandalige vorm van negationisme. Columnist Sylvain Ephimenco had het over ‘een gevoelloze provocatie’ en fileerde Grunberg door er onder meer op te wijzen dat een dj in Nederland toevallig een dag later doodsbedreigingen had gekregen van (Marokkaanse) moslims omdat hij muziek draaide tijdens de ramadan. Even werd de dj beveiligd, vervolgens werd het muziekprogramma afgevoerd: zelfcensuur dus, islamisering.

Pampersubsidies

Wijlen arabist Hans Jansen zei over die gelijkstelling van moslims nu en Joden toen treffend: ‘Misschien hebben wij op school niet voldoende opgelet, maar volgens mij hebben de nationaalsocialisten Joden nooit inburgeringscursussen aangeboden, of hen huursubsidie, zorgtoeslag, studiefinanciering, kinderbijslag of bijstand uitgekeerd.’ Of een sociale woning, diverse pampersubsidies, ‘jongeren’projecten en de facilitering en zelfs subsidiëring van hun geloof. Alsof in nazi-Duitsland Chanoeka voortdurend sympathiserend onder de aandacht werd gebracht, net zoals dat in onze samenleving vandaag oeverloos gebeurt met de ramadan.

De ongemakkelijke waarheid is dat West-Europa op termijn juist Judenrein dreigt te worden wegens de toenemende gevallen van islamitische Jodenhaat. Die gaat gepaard met het stijgend aantal moslims: Joodse instellingen moeten steeds meer worden bewaakt – veel meer tegen moslimtuig en jihadisten dan tegen neonazi’s.

In Frankrijk ondertekenden meer dan driehonderd prominenten (waaronder Alain Finkielkraut en Elisabeth Badinter) een manifest tegen islamitisch antisemitisme. Dat noemt Frankrijk ‘het theater van een moorddadig antisemitisme’ en maakt zelfs gewag van een ‘ongemerkte etnische zuivering’. Sinds 2006 zijn in Frankrijk elf Joden vermoord (en daarbij soms gemarteld) door radicale moslims. Op tien jaar tijd verhuisden 50.000 Joden van de regio rond Parijs (of 10% van de Joodse bevolking) naar Israël of elders.

Nazi-Duitsland

De realiteit is dus dat de Joden nog steeds de Joden zijn, en dat jihadisten en moslimfundamentalisten de ‘nieuwe’ nationaalsocialisten zijn. Uit het befaamde onderzoek van dr. Ruud Koopmans blijkt dat Marokkaanse en Turkse moslims in West-Europa vele malen antisemitischer zijn dan niet-moslims. Jean-Pierre Rondas durfde op deze website man en paard te noemen door te stellen dat de ‘Moslims zijn de nieuwe joden’-riedel een ‘bliksemafleider is om het debat te beletten over antisemitisme in de islam, over culturele apartheid, en over terrorisme’. Dat zal Rondas geweten hebben! El Hammouchi bestond het om zijn stuk af te sluiten met: ‘Hoe was nazi-Duitsland mogelijk? Door mensen als mijnheer Rondas.’

Misschien was nazi-Duitsland toch eerder mogelijk door mensen als CD&V-politicus Hassan Aarab, die op zijn Facebook schreef: ‘Volgens mij hebben de Duitsers destijds met opzet niet alle Joden omgebracht, zodat wij nu wel beseffen waarom Hitler de Joden aan het uitroeien was.’ Pas nog zei een islamitische prediker in Canada dat het nemen van Joden en christenen als bondgenoten gevaarlijker is dan het coronavirus.

Uit alle poriën van de islamitische wereld

Over de virulente Jodenhaat die de islamitische bronnen (Koran, Hadith) kenmerkt, die uit alle poriën van de islamitische wereld komt gedropen en die een enorm probleem is binnen de moslimgemeenschappen in Europa, zwijgt El Hammouchi als het graf. Wie echter fundamentele kritiek levert op de islam of op het gedrag van Marokkaans-islamitisch straattuig, is voor El Hammouchi een racist, nazi of fascist.

Wellicht noemt El Hammouchi mij hierdoor ook een ‘propagandist’ en ‘ophitser’: omdat ik onvermoeibaar hamer op de voor hem en zijn ‘religie’ onwelgevallige feiten. Hij schrijft: ‘Men hoeft slechts de uitspraken van mensen als Sam van Rooy, Filip Dewinter, Thierry Baudet of Geert Wilders te lezen of het marsritme van het Horst Wesellied weerklinkt al in de verte.’

Zonder onderbouwing

Ziedaar het wezenlijke verschil tussen mezelf en zelfverklaard sharia-aanhanger Othman El Hammouchi: wanneer ik iets zeg, over hem of over iemand anders, dan onderbouw ik dat niet alleen met een of meerdere citaten, maar beargumenteer ik ook waarom bepaalde uitspraken volgens mij wijzen op een bepaald gedachtegoed of een bepaalde houding. Othman El Hammouchi doet dat echter niet. Zo somt hij een aantal citaten op, waarvan er enkele van mij komen, maar zonder de onderbouwing die ik erbij heb gegeven. Ik som ze op:

1) ‘Marokkaans tuig hoort hier niet thuis.’ Wat bedoel ik hiermee? Ik vind dat Marokkaans tuig – i.e. criminelen, jihadisten, straattuig – dat de dubbele nationaliteit heeft de Belgische nationaliteit moet worden ontnomen en moet worden uitgezet. Ik vind ook dat er een bijzonder strenge selectie aan de immigratiepoort moet komen om ervoor te zorgen dat Marokkaans tuig dit land niet meer binnenkomt. Dat is overigens ook precies wat Geert Wilders bedoelde en oeverloos als toelichting heeft herhaald bij zijn ‘Minder’-uitspraak.

2) ‘Criminaliteit is gericht tegen de niet-moslim vanuit een veroveringsdrang.’ Wat ik in mijn boek ‘Voor vrijheid dus tegen islamisering’ betoog, is dat het geen toeval is dat de moslim in onze contreien doorgaans criminaliteit pleegt tegen de niet-moslim, de ‘kafir’ of ongelovige. Hij kan dit immers legitimeren met de Koran en Hadith in de hand, profeet Mohammed deed het hem voor. De rode draad in de Koran en de Hadith is minachting, haat en geweld tegen de ongelovige.

Onderwerpingsmentaliteit

Ook stel ik dat de moslimjongeren voor wie zowat elke gelegenheid goed is om te rellen, te vandaliseren en de politie aan te vallen, dit ook doen uit de veroverings- en onderwerpingsmentaliteit die de islam eigen is: zij willen de baas worden over de openbare ruimte, over de straten en pleinen waar zij wonen en leven. In een recent interview met Doorbraak naar aanleiding van de rellen in Anderlecht heb ik dit ook ‘kleine jihad’ genoemd.

De Nederlandse psycholoog en publicist Timon Dias ziet, naast het feit dat ze zich als moslim identificeren, drie belangrijke overeenkomsten tussen orthodoxe moslims of ‘islamisten’ en criminele moslims: ‘Ten eerste koesteren zij subversieve intenties jegens de maatschappijen waarin zij wonen. Ten tweede verheerlijken beide groepen geweld. Islamisten verheerlijken religieus gemotiveerd geweld, terwijl islamitische criminele jongeren gang- en criminaliteit-gerelateerd geweld verheerlijken.

Elchardus

Toch is het niet ongewoon dat islamitische straatjongeren ook religieus gemotiveerd geweld, meestal gericht tegen de VS, Israël of sjiieten, verheerlijken. Ten derde hebben beide groepen een zeer sterke neiging tot het minachten of haten van Joden. Studies van socioloog Mark Elchardus toonden aan dat de helft van alle islamitische studenten in Brussel, Gent en Antwerpen antisemitisch zijn; waarschijnlijk ligt dit percentage onder islamitische criminelen veel hoger.’

3) ‘Het probleem van de islamisering kan niet worden opgelost binnen de rechtstaat’. Hier heeft El Hammouchi, allicht bewust, het belangrijke woord ‘helaas’ weggelaten. Dit is immers de titel van een recent interview in ’t Pallieterke, waarin ik uitgebreid uitleg waarom dat mijn analyse is én waarom ik dat erg en zorgwekkend vind: lees het hier. De kwaadwilligheid van El Hammouchi om precies mijn alarmerende woorden over de teloorgang van onze vrije samenleving en democratische rechtsstaat te framen als precies het tegenovergestelde, doet me denken aan een boek van Gerrit Krol getiteld: ‘Voor wie kwaad wil’.

Analogieën met de jaren dertig

We leven in orwelliaanse tijden: terwijl ik me systematisch expliciet afzet tegen totalitarisme (en antisemitisme), zowel in gesproken als geschreven woord, wil een zelfverklaarde sharia-aanhanger mij brandmerken als nazi. Een zelfverklaarde sharia-aanhanger die nota bene geen greintje kritiek op de totalitaire en jihadistische fundamenten van de islamitische leerstellingen verdraagt en heeft gezegd dat hij zijn eigen dochter ‘dood’ zou verklaren, mocht het meisje beslissen geen hoofddoek meer te dragen. Wie analogieën met de jaren dertig wil maken, kan zich overigens beter gaan bezighouden met wat er in islamitische landen en gemeenschappen gebeurt qua discriminatie, apartheid en onderdrukking.

Het schrijfsel van El Hammouchi is zuiver projectiedenken en schaamteloze laster aan mijn adres. Het doet denken aan fascistoïde methodes. El Hammouchi bestrijdt de tegenstander niet met ideeën en argumenten, maar doet pogingen om hem kalt te stellen.

Doodsbedreigingen

Bijna exact 18 jaar geleden werd islamcriticus Pim Fortuyn vermoord door de groenlinkse en ondertussen alweer vrijgelaten Volkert van der Graaf, die te kennen heeft gegeven dat hij zijn moorddaad ook heeft gepleegd ‘om moslims te beschermen’. Islamkritiek gelijkstellen met moslimhaat, nazisme of fascisme kan dodelijk zijn. Islamcriticus Geert Wilders moet ondertussen al 15,5 jaar door het leven als een van de meest beveiligde mensen ter wereld. Er zijn in Nederland en Europa immers reeds talloze moslims die hem maar wat graag afgeslacht zouden zien of hem zelf zouden willen afslachten en dat ook te kennen geven in een voortdurende stroom van doodsbedreigingen.

Denk ook recent nog aan het lesbische 16-jarige meisje Mila, dat na islamkritiek duizenden bedreigingen met verkrachting en de dood ontving van moslims in Europa en moest onderduiken en van school veranderen. Dat is dus precies wat islamisering doet met onze samenleving. Wie 40 jaar geleden zou hebben gezegd dat zulke taferelen, die door de Egyptisch-Duitse schrijver Hamed Abdel-Samad ‘islamitisch fascisme’ worden genoemd, zich ook in onze contreien zouden gaan afspelen, was voor gek versleten.

Judenrein

Moslimfundamentalisten zijn de ‘nieuwe’ nationaalsocialisten

Israël viert het leven en zijn tegenstanders de dood