Israël viert het leven en zijn tegenstanders de dood

Wie naar Israël gaat moet bijna een examen afleggen, niet van goed zedelijk gedrag, maar over zijn motieven, want die zijn zoals het zich laat aanzien bij de media zelfs beter bekend dan bij de persoon zelf! Ga naar Gambia of IJsland, of naar Iran of Egypte, en niemand informeert ernaar wat je beweegredenen zijn om naar dat land te gaan. Gaat het over Israël, dan komen de vuurspuwende draken direct op je af, want zuiver kunnen je motieven nooit zijn. Dat alleen al, dat meten met twee maten, zegt iets over de achtergrond van de vraagsteller.

Soms lijkt het er inderdaad op dat Israël vandaag dienstdoet als de (eeuwige) Jood uit de negentiende eeuw: de Jood mag dan misschien nog oké zijn, maar dat is natuurlijk niet het geval met de zionist, vooral die uit Israël. Na de eerste wereldoorlog ontstonden op Osmaans grondgebied nieuwe Arabische staten, en die werden uiteindelijk internationaal aanvaard. De Joden werden vanaf de jaren vijftig uit die jonge Arabische staten verjaagd en dat werd ook internationaal aanvaard. Die nieuwe landen werden nagenoeg Judenrein, zoals Hitler dat graag had, net zoals Gaza en de Westbank Judenrein zijn, en binnenkort het hele Midden-Oosten ook ‘christenrein’. Ze houden daar nogal van zuiverheid.

Diversiteit

Israël daarentegen, hoe graag men het ons ook voorhoudt, is geen etnostaat, maar een land waar ook moslims, Druzen, Bahai en christenen wonen. Israël, een lapje stof ter grootte van New Jersey, is de zondebok van de wereldgemeenschap: meer dan de helft van de resoluties in de VN, met de OIC als grootste blok met schurkenstaten – 57 landen – zijn immers tegen Israël gericht. En Europa helpt aan die farce vol irrationaliteit vaak mee. Wie dat nog normaal vindt, zoals de ‘proletische’ schrijver uit Reetveerdegem Dimitri Verhulst, moet naar de psychiater.

Sommigen houden zelfs voor dat Israël nu eenmaal een politiek brandpunt is in de wereld, maar ten eerste mààkt men er ten onrechte zo’n focus van, gebiologeerd als men is door de Jood, en ten tweede: het is eigenlijk, buiten de islamwereld, alleen Europa dat zo’n eenzijdige politiek voert (en in de VS vroeger Obama). De andere continenten zijn niet zo politiek en anderszins verslaafd aan dat land. Ze zijn minder paranoïde. Het monomane karakter van die merkwaardige, bijna pathologische belangstelling vindt men elders inderdaad haast nooit terug. Israël werkt als een rode lap op zowel links als rechts, terwijl het – zoals al vaak aangegeven – de enige fatsoenlijke democratie is in die regio – met véél fouten, zoals elke democratie die maakt. Maar nogmaals: Israël is bijzonder en dat zullen we geweten hebben.

Manipulatie!

Van elke andere reis zal men zo nodig tevreden vaststellen dat ze goed werd voorbereid. Voor Israël gelden ook hier andere maatstaven: is de reis goed voorbereid, dan word je zeker gemanipuleerd – alsof de groep uit reizende karpatenkoppen bestond die totaal ongeïnformeerd rond dwaalden en zich als lammetjes lieten leiden (het tegendeel was het geval!).

De gesprekspartners, met wie we zo veel konden praten als we wilden en die telkens opnieuw erg heikele vragen door kritische journalisten kregen voorgeschoteld, waren allen mensen die wat te vertellen hadden, overlevers die ons opnieuw met de neus op ons ijdel vertoon drukten. De modale westerse mens leeft immers in een luchtbel en heeft nog maar pas geleerd wat islamitisch terrorisme zoal kan aanrichten en hoe het je leven bepaalt. Het is bekend: westerse intellectuelen ontwikkelen zoveel denkkracht dat ze niet alleen de werkelijkheid uit het oog verliezen maar dat ze het meestal beter weten dan de ervaringsdeskundigen, een nieuwe vorm van racisme, so to speak….

Doodgemartelde held

Het is de psychologische instelling die door Dostojewski zo raak werd getypeerd in een verhaal uit 1877: Fama Danilow, de doodgemartelde Russische held, een ware gebeurtenis die de auteur in zijn dagboek bespreekt. In een notendop en kort door de bocht staat dit verhaal voor een fenomeen dat we vandaag ook opmerken. Maar eerst een kleine waarschuwing: Dostojewski was een slavofiel en nam vanuit een oud soort christendom ideologisch en filosofisch het Westen op de schop; zijn tegenstanders, zoals Alexander Herzen, werden zapadniki  genoemd, verdedigers van de westerse waarden.

In Fama Danilow  wil Dostojewski, die in zijn romans de ziel van de mens als geen ander peilde, ons laten zien dat het volk vaak intuïtief beter begrijpt hoe de werkelijkheid in elkaar zit dan vele ‘negationistische’ intellectuelen wier narcisme gestut is door cognitieve dissonantie. Tijdens de diverse gesprekken die we tijdens deze studiereis met de beide partijen voerden, werd de indruk die we al lang hadden door de realiteit bevestigd: Israël viert het leven en zijn tegenstanders de dood.

Dit is deel twee in een reeks van vier. Lees hier deel één.