Migratie, vluchtelingen en samenlevingsproblemen, gekruid door een stevige klimaatwijziging en ondertussen twee oorlogen maken duidelijk heel wat (wilde) meningen los. Maar zoals gewoonlijk is een crisisperiode vaak de beste katalysator om te zien waar de oorzaken liggen van gemor en onbehagen.

Het is eerbaar dat mensen van alle aard en oorsprong ‘hier’ willen zijn, omdat het ‘daar’ niet meer veilig is door oorlogen of niet meer leefbaar is door extreme klimaatcondities. Migraties zijn van alle tijden. En eerlijk, ik denk ook na over ‘waar’ de toekomst van mijn kleinste spruiten de meeste garanties op succes en welzijn biedt.

Als ik naar daar kijk, stoot ik steeds op nadelen en geplogendheden die ik maar moet aanvaarden als ik naar daar zou willen gaan. En ik vind dat logisch. Want als ik verkies om daar te zijn, moet ik niet willen dat het er net is zoals hier.

Niet tolereren

Maar blijkbaar zijn wij hier wel gedoemd om te ondergaan. Onze samenleving moet toch veel troeven hebben als je ziet wie allemaal hier wil zijn. Toch slagen wij er niet in die te bestendigen en te beschermen tegen hoe men het daar gewoon is, maar hoe wij het hier niet willen. Wij moeten hier geen verwegconflict importeren. Het is evident dat wij dat niet tolereren en dat verweggers dat ook respecteren.

De gebeurtenissen deden me twijfelen. Moeten godsdiensten grondwettelijk niet meer aan banden gelegd worden? Maar dat zou een stap te ver zijn, want ieder gelooft wat hij/zij wil. Het deed me inzien dat een liberale, vrijdenkende maatschappij waarin we elkaar de ruimte gunnen om ieder het zijne te geloven, binnen een gestructureerd geheel, net de hoeksteen is van onze vrede en welvaart. Reden waarom zovelen hier willen zijn. Maar blijkbaar is de verleiding dan toch enorm om het hier te doen zoals het daar gebeurt.

Kloppen, schieten of spugen

Waarom aanvaarden wij met schroom dat sommige mannen onze vrouwen zelfs geen hand gunnen? Het is de evidentie om gelijkheid te tonen.

Dat er een diaspora van vele verschillende volkeren bestaat is geen schande, noch een probleem. Het is wel een probleem wanneer grote bevolkingsgroepen zich binnen een nieuwe context door taal, godsdienst of eender welke andere reden onthouden van integratie of zelfs afscheiden van de rest. Of erger: erop kloppen, schieten of spugen.

Waarom blijven wij impliciete en expliciete segregatie in vooral steden tolereren? Hoe is het zo ver kunnen komen dat we geen eisen meer mogen koppelen aan het verkrijgen van maatschappelijke voordelen?

Gitzwarte verkiezingen

We stevenen af op gitzwarte verkiezingen omdat velen zich zorgen maken en beseffen dat we met de combinatie van factoren zoals die vandaag op tafel liggen, gewoon de afgrond inrijden. Ik denk zomaar spontaan aan een open sociale zekerheid zonder afbakeningen of eindpunten, gecombineerd met een ongebreidelde instroom van vluchtelingen en gelukszoekers.

Gooi daar de saus van onverzettelijk mentaal ‘daar blijven’ in taal, godsdienst en gewoonten over, en je hebt de ideale cocktail om iedereen die er ongenuanceerd — maar wel bedoeld — over moppert een racist te noemen. Aan alle zijden maken ze daar gretig misbruik van.

Zelfrespect afdwingen

Om het hier goed te houden, is een gitzwarte stembusslag geen oplossing. Het begint met zelfrespect af te dwingen. Op dagdagelijkse situaties. Respect op de tram, stilte in de cinema, respect op straat voor man en vrouw, kinderen op school de omgangsvormen van hier te onderwijzen en in schril contrast te zetten met de onderdrukking of problemen daar. Je mag hier studeren, wel dan ben je vanaf nu een van ons en daar mag je blij om zijn.

Impliciete en expliciete segregatie moet met man en macht aangepakt worden. Van binnenuit, door al wie van daar komt en maatschappelijk gezag kan opnemen. En ja, desnoods met financiële stimuli. Je gaat niet dood van Nederlands te leren. Daarom moeten we heel simpel zeggen: Je kan niet tegelijkertijd hier zijn en daar willen blijven.

klimaatwijziging

Straatsburgse Hof maakt nieuw mensenrecht bij

Je kan niet tegelijkertijd ‘hier’ zijn en ‘daar’ willen blijven