Hoe zou u reageren als ik u vertelde dat er een land bestond dat van staatswege een vervolgingscampagne was begonnen tegen haar grootste religieuze minderheid? Dat hun vreedzame ngo’s en belangenorganisaties wettelijk verbiedt? Dat hun religieuze leiders verplicht allerhande verklaringen te ondertekenen en zich onder staatstoezicht te plaatsen? Dat hun kinderen op school dwingt om naar vernederende of geseksualiseerde afbeeldingen van hun heilige figuren te kijken. En dat ouders die daarover klagen gerechtelijk vervolgt of deporteert? Dat kritische journalisten die hier in het buitenland over berichten, opbelt en onder druk zet om hun artikels weg te halen?

U zou misschien vermoeden dat het over de Assyriërs in Irak gaat, of de Oeigoeren in China. Welneen: dit zijn precies de maatregelen die de Franse regering neemt in de totale oorlog die ze heeft verklaard aan haar 6 miljoen moslims. De Europese media, ook bij ons, hullen zich in stilzwijgen.

Bloemlezing

Het Collectif Contre l’Islamophobie en France (CCIF) is Frankrijks grootste islamitische belangenorganisatie. Ze houdt onder meer statistieken bij over haatmisdrijven tegen moslims. Op 19 november kreeg de organisatie een brief van de Franse overheid. Daarin werd haar meegedeeld dat ze ontbonden wordt. U leest het goed: Frankrijk wil zonder enige juridische grond een ngo verbieden. Een regelrechte aanslag op de vrijheid van vereniging. Landen als Hongarije en Turkije worden daarvoor al jaren aangevallen door internationale mensenrechtenorganisaties. En dit is slechts het begin van de Franse aanval op de burgerrechten van haar moslimbevolking.

Een dag voordien kondigde president Macron een hele reeks maatregelen aan om ‘islamitisch separatisme’ te bestrijden. Kinderen krijgen nu van de overheid een identificatiecode. Die moet haar toestaan hen te traceren, teneinde te kunnen nagaan of ze op school zitten. Verder komt er een bijna-totaalverbod op thuisonderwijs.

De Franse president heeft ook een ultimatum gesteld aan de Conseil français du culte musulman (CFCM). Dat moet een ‘charter van republikeinse waarden’ aanvaarden en een ‘nationale imamraad’ opzetten. Dit moet bedieners van de islamitische eredienst voorzien van speciale accreditatie. Scheiding van Kerk en Staat gaat in Frankrijk immers maar in één richting. Het onder druk zetten van religieuze leiders om hun mening naar die van de overheid te schikken is een flagrante aanfluiting van de vrije meningsuiting.

Volksvreemde elementen

Op de Franse zender Europe 1 kwam minister van Binnenlandse Zaken Gérald Darmanin ook uitleggen dat ouders die klagen dat hun kinderen op school cartoons van de profeet te zien krijgen, aangeklaagd of gedeporteerd zullen worden. Kan u zich voorstellen wat de reactie zou zijn als president Erdoğan op televisie kwam vertellen dat kritiek op zijn schoolbeleid juridisch vervolgd zal worden?

Critici van deze maatregelen worden door het Franse establishment weggezet als ‘islamo-gauchistes’. Die term is vergelijkbaar met wat men weleer aanduidde als jüdischer bolschewismus. Hij wordt gebruikt om te insinueren dat inclusieve politici en figuren op links die de vrijheid van moslims verdedigen — om te dragen en eten wat we willen, bijvoorbeeld — samenwerken met ‘volksvreemde’ elementen om het land te ondermijnen. Precies dezelfde beschuldigingen die men communisten en socialisten toewierp vis-a-vis Joden.

Naast verdachtmakingen belt de Franse regering, soms in de gedaante van de president zelf, ook de redacties van buitenlandse publicaties op om te klagen over artikels die zijn beleid bekritiseren. Zo haalde zowel Politico Europe als de Financial Times artikels weg na druk van de overheid. Vrijheid van meningsuiting à la française, quoi. Wederom: wanneer Orban of Erdoğan dergelijke zaken doen, ontploffen de Europese media en leiders haast van verontwaardiging.

De Franse ziekte

Natuurlijk speelt er in deze vervolgingscampagne voor mijnheer Macron een politieke logica mee. Hij is namelijk bang dat zijn uitdaagster Marine Le Pen hem kan betichten van ‘zwakheid’ tegenover de islamitische vijand. Het zou echter een vergissing zijn dit louter tot hedendaagse dynamieken te willen herleiden. De manier waarop de Franse overheid door de meest verregaande en arbitraire staatsdwang een hele religieuze minderheid onder haar totale controle tracht te brengen, ligt in het verlengde van haar geschiedenis.

Het fundamentele probleem in Frankrijk is niet welke partij of politicus de macht heeft. Het is de aard zelf van de Franse staat: centraal, immens, ongebreideld, arbitrair, bemoeizuchtig. Frankrijk heeft geen enkele notie van individuele autonomie en vrijheid. In haar ogen is iedere citoyen louter een instrument van de overheid. Dat zie je al in de stichtende documenten van de moderne Franse staat. Daar schuilt ook het contrast met de Angelsaksische wereld. Die toont dan ook weinig begrip voor dit Franse autoritarisme.

Neem het voorbeeld van de VS. De uittredende Amerikaanse president is zonder twijfel een wandelende klucht en een kwezelaar. Maar wie de vierjarige termijn van mijnheer Trump ernstig bestudeert, zal zien dat hij de basisrechten van de Amerikaan nauwelijks heeft kunnen schaden. Niet dat hij het niet heeft geprobeerd. Maar vrijwel al zijn pogingen om kritische boeken te onderdrukken, mensen te deporteren of minderheden te discrimineren sneuvelden in de rechtbank of eindigden in een patstelling in het Congress. Ziedaar het genie van de Angelsaksische mixed government en checks and balances.

Europese radiostilte

Als de EU hier niet met klem op reageert, dan is haar morele bankroet compleet. Ze trekt haast dagelijks van leer tegen Hongarije en Polen vanwege hun schendingen van burgerrechten en ondermijning van de rechtsstaat. Maar ze weigert zich uit te spreken wanneer westerse lidstaten gelijkaardige of ergere schendingen begaan. Het wordt steeds duidelijker dat de geroemde ‘Europese waarden’ waarmee de EU zo uitpakt, eerder politieke instrumenten zijn dan onpartijdige waarborgen. Ze gelden alleen voor de ‘stoute’ landen.

In ieder geval is één zaak zeker. De boycot die door vele moslimlanden is gelanceerd tegen Franse goederen, is meer dan ooit gerechtvaardigd. Ja, die landen zijn zelf erg gebrekkig als het op de rechten van (seksuele) minderheden aankomt en verdienen daar snoeiharde kritiek voor. Maar in deze kwestie komen ze op voor de burgerrechten van een aangevallen gemeenschap.

De Franse anti-moslimcampagne stelt de universalistische pretenties van de verdedigers van humanitaire sancties en interventie op de proef. Zullen ze aanvaarden dat derdewereldlanden maatregelen nemen nu een minderheid in een westers land wordt vervolgd?

politieke druk

Frankrijk verklaart de oorlog aan zijn moslims

De pasta van Pegida