Afgelopen vrijdag in goed gezelschap de sfeer opgesnoven van de 21 juli-viering in Brussel. Als Vlaams-republikein ben ik elk jaar present, onder het motto: ken uw tegenstrever. Ik loop dan zeker niét rond met een leeuwenvlag, maar stel vast dat de kelners in mijn favoriet café waar je normaal nog wél in het Nederlands bediend wordt, met een driekleurige coquarde rondlopen en extra hun best doen om alleen Frans te spreken.

Het evenement trekt overigens vooral toeristen aan. Terwijl een dozijn vliegende kratten driekleurige rook spuwt (wat ik technisch altijd knap gevonden heb) slijt Pro Belgica op haar kraam vaderlandslievende parafernaliën, ook hoofdzakelijk aan toeristen. De aanwezigheid van de twee koningskinderen Elisabeth en Gabriël in het militair défilé maakt de pers zowat euforisch: de opvolging is verzekerd. Noteer dat het staatshoofd bij ons grondwettelijk ook nog altijd de opperbevelhebber van de strijdmachten is.

Modelgezin

VRT NWS

Filip en Mathilde: modelgezin.

Filip zit net tien jaar op de troon, en dan valt er wat extra te vieren. 21 juli is dan ook voor alles het feest van de monarchie, met het Te Deum – een katholieke mis die al evenzeer het oude België uitademt – als ceremonieel hoogtepunt. Hoe zou het ondertussen met de progressieve krachten in Vlaanderen zijn? Valt daar enig voorbehoud te bespeuren tegen de monarchie en het systeem van een onverkozen staatshoofd? Neen dus. De commentatoren van De Morgen, Knack en DS wachten er wel voor om ook maar één woord van kritiek te uiten op het koningshuis, dat zou hen uitsluiten van de netwerken waarin het Hof een sleutelrol speelt.

Hoe woke en pseudo-progressief de mainstream media zich ook profileren, inclusief het neerhalen van de Leopold-II-beelden, kritiek op de monarchie is en blijft een absoluut taboe. Het vorstenhuis is namelijk het ultieme bindmiddel van de Belgische natie, en die is zelf het model van de inclusieve multiculturele samenleving. Dat is natuurlijk een illusie, want de groeiende moslimpopulatie is niet geïnteresseerd in pluralisme en inclusiviteit, integendeel. Net daarom moet de koning deelnemen aan iftars en zijn kinderen namen geven die in de Bijbel én de Koran staan.

Warmte en verbinding dus: hoe minder een natie aan mekaar hangt, des te sterker moet de retoriek van de inclusie spelen. Achter de koekendozenromantiek die door de boekskens maar ook door de mainstream media wordt opgevoerd, zit een flinke dosis stille diplomatie en blijft het koningshuis discreet het verbindende staatshoofdschap uitspelen. Een uitgekiende communicatiestrategie presenteert het koninklijk gezin als een modelgezin met het ideale ouderpaar en bijna onnatuurlijk perfecte kinderen die hun ouders graag zien, flink studeren en hun sociale rol met verve vervullen. De monarchie wil klasse, minzaamheid en stabiliteit uitstralen: België moet er een voorbeeld aan nemen. Binnen dit geregisseerde familiesprookje is geen plaats meer voor ongeleide projectielen als Laurent of heftig kakelende bastaardjes als Delphine.

Queer-democratie

VRT NWS

Belgian Pride, Brussel, 21 mei 2023.

Tien overvliegende F16’s, eentje voor elk dienstjaar van Filip. De tricolore vlag mag dan wel prominent aanwezig geweest zijn op 21 juli, binnenskamers wordt er ijverig nagedacht over nieuwe symbolen en iconen die België als modelland van de diversiteit in de verf moeten zetten. De fameuze regenboogvlag is daarbij de nieuwe sterkhouder.

Oorspronkelijk het symbool van de holebi-beweging, werd hij ‘verrijkt’ met verwijzingen naar de LGBTQ+-gemeenschap, waarin allerlei varianten van afwijkende seksuele identiteit (‘queers’) hun bestaansrecht opeisen. Die mogen ze van mijn part ook hebben. Iedereen doet in de slaapkamer wat hij/zij wil, zolang het gaat over meerderjarigen die met instemming handelen. Maar dat het federale parlement op de holebi-dag die vlag uithangt, heeft een andere betekenis, en dan zijn we terug bij de Belgische constructie.

De regenboogvlag aan openbare gebouwen maakt de seksuele diversiteit tot hoeksteen van een nieuwe regime-ideologie, waarin niemand nog verder hoeft te kijken dan de eigen buik en onderbuik. Het feit dat die Belgische instellingen als los zand aan mekaar hangen, dat er blijvende communautaire spanningen zijn, maar ook interculturele polariteiten zoals deze tussen islam en Europese verlichtingstraditie, kan dan worden weggemoffeld via een queer-democratie van de (seksuele) diversiteit, waarin de overheid voor behoeder en scheidsrechter speelt.

De brief van Alexander

js

De brief van de premier.

Die transit van tricolore natie naar regenboognatie is cruciaal voor het voortbestaan ervan. Het (post)moderne België is dan geen krabbemand meer van Vlamingen, Walen en Brusselaars, christenen, moslims en vrijzinnigen, een linker- en een rechterzijde, met het eeuwige gekibbel en de ‘rotte compromissen’ van dien, maar een seksueel diverse gemeenschap. Kies maar uit het menu.

Het Vlaams-nationalisme zou in dat opzicht een archaïsche uiting van identiteit zijn, terwijl pakweg een transgender de nieuwe, ‘moderne’ diversiteit zou beleven. Op de Brussels Pride lopen carnavalsfiguren rond die deze overgang al op ludieke wijze celebreren. Niet toevallig Brussel, de multiculturele oase waar de koninklijke familie thuis is. Het zou dan best kunnen dat Gabriël op een mooie dag als homo uit de kast komt, of dat Elisabeth zich wil laten ombouwen: dan krijgen we toch nog een mannelijke troonsopvolger, en dit alles past perfect binnen de nieuw-Belgische Pride-ideologie.

Regeringen moet dan eigenlijk nauwelijks nog regeren, maar enkel ‘verbinden’ en de diversiteit bewaken. Dat is de natte droom van Alexander De Croo, in zijn vrije tijd genderactivist. In alle kranten verscheen zijn open brief met de aanhef ‘Beste Belgen’, waarin het mislukken van zijn Vivaldi-regering wordt toegedekt met een simpel sorry. De kanselierbonus is binnen: het komt er gewoon op aan meer te verbinden, de mislukking is te wijten aan wie polariseert.

Verscheur en vergeet dat boek ‘Kakistocratie’ van me, of hang het in het toilet: het wanbeleid in deze kadukke natie ligt aan u, ja, gij daar, die op de foute partij stemt, het wokisme bekritiseert en de LGBTQ+-parade ontmaskert. Alexander gaat beter zijn best doen, en u gaat het regenboogregime daarvoor belonen. De komkommers vliegen hier nu door de geluidsmuur. Iemand nog het woord ‘republiek’ horen uitspreken?

Te Deum

Eurovisiesong 2024: de klucht van het jaar

De regenboogvlag en het neo-Belgicisme

Te deum laudamus