Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Waar zijn jullie zo bang voor?

(Aan de linkse zuurpruimen die al bij voorbaat morren omdat de VRT een driedelige documentaire gemaakt heeft over Bart De Wever. Nog voor er één minuut is uitgezonden, hebben politici van Groen en sp.a het al over ‘de politieke druk van rechtse partijen’. Dave Sinardet vreest dat De Wever ‘zijn verklaring voor de mislukte federale gesprekken’ kan geven ‘voor meer dan een miljoen mensen’. Zelfs na al die jaren creëert elke zendtijd voor De Wever veel zenuwachtigheid.)

Wanneer is de ideologie van een advocaat relevant?

(Aan Bruno Struys van De Morgen, die de achtergrond van een advocaat soms wel en soms niet relevant vindt. Zo slaat Struys Moeders voor Moeders om de oren met hun vroegere advocaat Pieter Huys, ‘die ooit nog het ultraconservatieve tijdschrift Nucleus oprichtte, samen met Paul Beliën, echtgenoot van Alexandra Colen’. Huys is ondertussen meer dan 10 jaar dood. In dezelfde editie voerde Struys in een ander artikel advocaat Alexis Deswaef op, om de politie verdacht te maken. Deswaef wordt niet gesitueerd als de linkse activist die hij is. Deswaef staat nochtans springlevend op straat de gemoederen op te hitsen.)

Wat gebeurt er met een joodse vlag in een moslimbuurt?

(Aan de allochtone vloggers die met een Palestijnse vlag gingen provoceren in een joodse wijk. Ze kwamen er vanaf met wat kwade blikken en boze reacties achteraf. Het zou een interessant experiment zijn om met een Israëlische vlag en pro-Israëlische slogans door een moslimbuurt te stappen. Hoe lang zou dat duren?)

Hoeveel vervreemding kan onze maatschappij nog aan?

(Aan Statbel, dat voor het eerst (!) officiële cijfers geeft over de demografische revolutie: al zeker 3,7 miljoen Belgen hebben geen ‘Belgische achtergrond’. In een stad als Vilvoorde is het aandeel ‘Belgische Belgen’ op amper 10 jaar teruggelopen van meer dan 90% naar amper 40%. Journalisten opiniëren in ongeveer elk artikel, maar deze keer werd de statistiek vrij droog gepresenteerd. De statistiek was trouwens conservatief: ook mensen met een Marokkaanse of Turkse grootouder blijken soms ‘Belg met Belgische achtergrond’ – een nuance die niet alle kranten haalde.)

Wat is het verschil tussen een Duitser en een Marokkaan?

(Aan demograaf Patrick Deboosere, die demografie relativeert: ‘Als je ver genoeg teruggaat in de geschiedenis, heeft bijna iedereen buitenlandse roots. Zoals de mensen die tijdens de oorlog uit Duitsland, Oostenrijk of Spanje gevlucht zijn naar hier’. Het getuigt van ondraaglijke lichtheid om te blijven doen alsof elke immigratie hetzelfde is en alsof immigratie in elk tijdperk hetzelfde is. Cultuur telt. Context telt.)

Wie zit er nu gevangen onder de Vlaamse kerktoren?

(Aan De Standaard, waar ze op één dag wel drie verschillende opiniestukken afdrukten over de zaak Kaat Bollen: eentje met begrip voor Kaat, eentje met véél begrip en eentje met alle begrip van de wereld. Dat waren alleen de opiniebladzijden: meer vooraan in de krant stonden er dezelfde dag 2 volle bladzijden over deze belangwekkende kwestie. Je kan nog zoveel doen alsof je een kwaliteitskrant bent met een open blik op de wereld: bij het eerste Vlaamse voorvalletje in een smeuïg sexsfeertje gaan ook bij De Standaard alle remmen los.)

Hoe onfeilbaar zijn erkende journalisten?

(Aan staatssecretaris Mathieu Michel, die jongeren wil leren hoe ze informatie moeten verifiëren: ‘Door bijvoorbeeld meer geloof te hechten aan wat een erkend journalist schrijft dan een niet te achterhalen bron op het internet’. De regering vraagt dat u blind geloof hecht aan een feilbare beroepsgroep die onder grote druk staat en weinig transparant en vaak incestueus werkt. Hoeveel evoluties hebben al die erkende journalisten gemist het voorbije jaar?)

Hoeveel inkt vloeit er over Funda Oru of Dany Neudt?

(Aan de kranten die uitgebreid speculeren over de volgende partijsecretaris en ondervoorzitter van N-VA. Er was nooit zoveel drukte over Funda Oru (ondervoorzitter sp.a) of Dany Neudt (ondervoorzitter Groen). Een optimist kan zeggen dat de belangstelling voor N-VA oeverloos blijft, zelfs nu de neergang is ingezet . Een cynicus zal zeggen dat de journalisten wel héél erg willen stoken.)

Wie heeft inzage in het dossier Kucam?

(Aan Theo Francken, die doelwit werd van een operatie beschadiging. Het is niet duidelijk wie zo uitgebreid gelekt heeft uit het Kucam-onderzoek. Maar als burgerlijke partijen hadden de Belgische Staat en het Federaal Migratiecentrum Myria in ieder geval toegang tot het dossier. Net twee partijen die wel een motief hebben om Francken te grazen te nemen.)

Hoe laag ligt de lat voor Vivaldi?

(Aan De Standaard, die kopt: ‘Federale ministers luisteren naar de oppositie’. Er blijken 3 (van de 20) regeringsleden die een handvol aanvullingen van de oppositie hebben toegevoegd aan beleidsnota’s (trouwens pas ná stemming in het parlement). De Standaard stelt het voor als het ontluiken van een nieuwe politieke cultuur.)

Wat is er gewoon of vrijheidslievend aan de ayatollah?

(Aan cyberanalist Nathalie Van Raemdonck (VUB), die verklaart waarom Trump wél en ayatollah Khamenei níet van Twitter vliegt: ‘In de rest van de wereld is het minder evident om je te mengen in de binnenlandse politiek. Wie voor het ene kamp een autoritair of corrupt leider is, kan voor het andere een vrijheidsstrijder of gewoon politicus zijn’. En nogmaals: de vraag ging over de ayatollah. Blijkbaar is alleen Trump het absolute kwaad: voor de rest huldigen onze academici het moreel relativisme als nooit tevoren.)

Hoeveel tolken werken er in de Senaat?

(Aan Senaatsvoorzitster Stephanie D’Hose, die in zeer houterig Engels een kneuterig briefje schreef aan haar ‘collega’ Mike Pence. Op sociale media werden er veel grappen over gemaakt, en normaal leidt zoiets tot meerdere krantenartikels. Maar het bleef bij één onlineartikel. Misschien heeft D’Hose wel de juiste partijkaart?)

Wat voor cultus groeit er rond Kamala Harris?

(Aan de Vlaamse media die geschokt waren omdat Vogue een ‘verkeerde foto‘ van Kamala Harris op de cover heeft gezet: ‘onprofessioneel en slordig‘. Na meer dan 4 jaar klagen over de diva-maniertjes van Trump, worden de fijngevoeligheden van mevrouw Harris en haar fans plots héél serieus genomen.)

Hoeveel Waalse vrouwen zijn er zoals uw moeder?

(Aan Christophe Deborsu, die vertelt over zijn jarige mama: hoe ze als jonge vrouw al neerkeek op het Nederlands (‘een taal van sukkelaars’), hoe ze tijdens haar studies Leuven beschouwde als een Franstalige stad, hoe ze de Vlamingen nog altijd associeert met de collaboratie en hoe ze nu wel foetert op het Frans van Alexander De Croo, omdat hij zo met zijn ‘r’ rolt. Het staat opgeschreven alsof de Vlaamse lezers dat allemaal ook maar normaal en schattig moeten vinden.)

Hoe is het nog gesteld met het niveau aan de balie?

(Aan Françoise Desguin, die samen met haar zoon Alexander De Croo geïnterviewd werd. De moeder van de premier sprak ooit schande van slagerszonen die tegenwoordig zomaar advocaat kunnen worden aan de balie, terwijl iedereen weet dat zo’n soort mensen ‘geen manieren’ hebben. Maar goed, ook niet iedereen wordt achtervolgd met oude uitspraken.)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.

Vogue

30 augustus. Net binnen: de vrouw van 19 die Frankenstein ter wereld bracht

Politiek op de Olympische Spelen

Vergeten vragen van de voorbije week (123)