Stel het u maar eens voor: iemand schrijft een verhaal over ‘een theaterdirecteur’, in casu een werkgever waarmee ze in een seksuele escapade betrokken geraakte, publiceert vervolgens een column waarin ze zegt dat het half-fictief verhaal op reële personages is gebaseerd, en finaal wordt die man in het echte leven op non-actief gezet wegens grensoverschrijdend gedrag.

Dat is zo ongeveer de rode draad van het onwaarschijnlijke verhaal rond het verhaal ‘Life Is But a Dream’ van de hand van Julie Cafmeyer. Voorheen actief in het Antwerpse theaterhuis De Studio, vond ze het moment gekomen om een #MeToo-tje te doen met directeur Marc Verstappen, die nu in de media ‘toxisch leiderschap’ wordt aangewreven, gecombineerd met een voorliefde voor tantra (iets met boeddhisme en intieme massages) en anale seks. Jawel.

Literaire roddel

/media-credit Theaterhuis De Studio, het plaats delict

In deze ratatouille van fantasie en realiteit, met als pineut de artistiek directeur die ze zegt te bewonderen, pakt Cafmeyer het leep aan. Immers, door een smeuïg verhaal met verzonnen personages te verspreiden (waarin het gaat over theater ‘De Rotonde’) en nadien te alluderen op een biografische realiteit, vermijdt ze procedures wegens eerroof en laster. De beschuldiging is anoniem en toch ook weer niet, want ondertussen is alles breed in de media uitgesmeerd.

Het gaat telkens om artistieke milieus waarin normvervaging de norm is, met carrièregedreven actrices die plat gaan voor hun goeroe, tot ze zich MeToo-gewijs in een parallel theater begeven.

De vraag waarom ze, met haar groot ego, de man in kwestie niet op zijn plaats heeft gezet op het moment zelf, blijft onbeantwoord. Een klacht heeft ze nergens overgemaakt, niet bij het bestuur (bekent ze in DS, op VRT NWS zegt ze het tegendeel), bij geen enkele instantie of meldpunt, hoewel die er toch ruim zijn in haar sector. Haar alter ego in het verhaal doet dat wél, zonder gevolg. ‘Ik wilde op die manier de regie honderd procent in handen nemen’, aldus de actrice. Dat is het minste wat men kan zeggen. Blijkbaar ziet niemand het absurde karakter in van deze literaire roddel.

Het vermomde J’accuse van Cafmeyer vertoont zowel gelijkenis met de zaak De Pauw als deze rond theatermaker Jan Fabre, én uiteraard met de moeder van alle #MeToo-processen: de zaak Weinstein in Hollywood. Het gaat telkens om artistieke milieus waarin normvervaging de norm is, met carrière-gedreven actrices die plat gaan voor hun goeroe, tot ze zich #MeToo-gewijs in een parallel theater begeven. Een bepaald imitatiegedrag is hier niet vreemd aan. #MeToo-praatjes verkopen, geen wil onderdoen voor de andere, en allen herinneren ze zich plots wel een toxische macho met losse handjes en vunzige praat.

One-night-stands

Soit, iedereen in Vlaanderen die kranten leest, weet nu wie Julie Cafmeyer is, opdracht geslaagd. Want dit gaat over theater-over-het-theater, met een geur van persoonlijke marketing. De slachtofferrol die op een bepaald ogenblik wordt aangenomen, is ook echt een ‘rol’, die tot op het hysterische af wordt vertolkt en door de media gretig wordt uitgesmeerd. In de zaak Weinstein leidde dit tot gigantische schadeclaims. In Vlaanderen loopt het zo’n vaart niet.

De eindeloze vervolging van Bart De Pauw, lang na diens proces, culmineerde wel in een heuse TV-docu, gevolgd door talloze interviews waarmee de slachtoffers hun marktwaarde opkrikken.

Mijn bescheiden diagnose: narcistische nymfomanie met mythomane trekjes. In haar beroep een plus, en voor de media een onuitputtelijke bron van pseudo-nieuws.

Nu alle schijnwerpers op die mijnheer Verstappen gericht zijn, met zijn slechte manieren en vuile praat, loont het de moeite om er even wat oudere interviews met de klokkenluidster bij te nemen, en de beeldvorming waarmee ze zichzelf in de markt zet. Ik pik er eentje uit, namelijk in De Standaard van 31/3/2018, in tempore non suspecto dus, waar het alleen maar over seks gaat en haar omgang met mannen, dating sites, flirts, one-night-stands, van bil gaan met een zwarte taxichauffeur, en meer van die pikante verhalen. Allemaal prima. Tussendoor gaat ze op retraite in Myanmar en bekent ze zich uiteraard tot het feminisme, waarin de man voor de verandering eens het lijdend voorwerp mag zijn.

Daar kan Verstappen van meespreken, poets wederom poets. Via een verhaaltje en een leeshandleiding wordt haar vroegere baas uit zijn stoel geschoten en quasi ontmand. Geniet van het schouwspel. ‘Ik bied me niet aan, ik verover’, zo luidt de quote op de Humo-cover, waar ze een pose aanneemt die aan duidelijkheid niets te wensen overlaat. Alles voor de kunst.

Mijn bescheiden diagnose: narcistische nymfomanie met mythomane trekjes. In haar beroep een plus, en voor de media een onuitputtelijke bron van pseudo-nieuws. Ze wil helemaal geen juridische actie ondernemen zegt ze. Nee, natuurlijk niet. Het is veel veiliger en qua publiciteit efficiënter om de roddels overvloedig te laten circuleren, en zo lang mogelijk in het licht van de schijnwerpers te vertoeven.

Hersenscan

Waarom ik u deze kolder uit de gesubsidieerde cultuurbubbel aanbied? Omdat het aantoont hoe de Vlaamse media – ook de zogenaamde kwaliteitspers – zich door fake nieuws laten leiden, en totaal kritiekloos meedraaien in een geruchtenmolen die door een ‘feministische actrice/schrijfster’ in gang wordt gezet. Je vermoedt dat het eigenlijk iets is tussen haar en die vent, maar het krijgt de allures van een Griekse tragedie met een soft porno bijsmaak.

Ik vraag me af wat gewone vrouwen, die in het volle leven staan, denken bij het lezen van die kutstarende lamento’s waar de man steevast de geprivilegieerde smeerlap is.

Plots worden vrouwen bij bosjes opgevoerd die ‘de stilte willen verbreken’, met zoveel mogelijk details en pathetische commentaar. Het is vunzige journalistiek, zonder enige zin voor context of achtergrond, met De Morgen in de lead, De Standaard als echo, en Humo als versterker. In commentaren en columns wordt hetzelfde vuurtje nog eens opgepookt. Door de eindeloze belangstelling die vrouwen in de media genieten, bij voorkeur in de slachtofferrol, als lifestylespecialistes, influencers of gewoon rancuneuze klaagmadammen, ontaardt positieve discriminatie in naam van de gendergelijkheid tot een ikkerige stroop small talk.

Ik vraag me af wat gewone vrouwen, die in het volle leven staan, denken bij het lezen van die kutstarende lamento’s waar de man steevast de geprivilegieerde smeerlap is. Geëmancipeerde ‘schrijfsters’ die breedvoerig uitleggen waarom ze geen vaatwasmachine meer willen vullen, details over de grootte van hun schaamlippen en de complexen die mannen hen daardoor bezorgen, en blabla, blabla. En dus nu weer een getraumatiseerde actrice die je niet herkent met kleren aan, en naar eigen zeggen al eens een hersenscan heeft laten nemen toen haar vriendje haar liet zitten. Misschien de beste beslissing in zijn bestaan.

Ja ik beken, ik heb het allemaal gelezen, en heb mezelf dan vrijwillig twee dagen op non-actief gezet wegens grensoverschrijdende consumptie van onzin. Die, dankzij de titel van dit stuk, ook uw deel werd.

werkgever

De honkvaste Belg

Het onwaarschijnlijke seksleven van Julie Cafmeyer