De westersgezinde NAVO telt 31 landen. Ze beheren een militair budget om van te duizelen: zo’ n 1.200 miljard euro per jaar. Met 1 miljard mensen betekent dat dus een straffe 1.200 euro per persoon per jaar. Dan zou je verwachten dat ze onze veiligheid garanderen, maar niets blijkt minder waar.

De NAVO wil zijn invloed uitbreiden, waardoor het ‘wolfpack’ in conflict komt met de Russische beer. Bij dat conflict ziet het er meer en meer naar uit dat de beer zowel militair als economisch klappen uitdeelt. Samenwerking met de beer in ieders voordeel was perfect mogelijk geweest. Maar er is meer.

Verdediger van democratie

De NAVO-doctrine blijft een onmogelijke open grenzen politiek ondersteunen, waardoor onze bevolkingsdichtheid al lang kritische waarden overschrijdt. De jonge nieuwkomers worden verondersteld zich te schikken in een ondergeschikte, laagste klasse, die in een vrijemarkteconomie voor grondstof nummer 1 moet zorgen: werkenden. Ook dat blijkt tegen te vallen, en deze laagste klasse deelt nu intern rake klappen uit, zoals we in Frankrijk nu mogen beleven. De voorsteden beleven een ware burgeroorlog. Het NAVO Wolfpack heeft gefaald op minstens twee fronten.

NAVO was bedoeld als verdediger van ‘de democratie’, de tegenpool van de toenmalige USSR met zijn communistische doctrine. De laatste 25 jaar heeft het zijn oosterse grenzen continu opgeschoven richting Rusland, dat ondertussen die communistische doctrine had afgezworen. Turkije, Polen, Roemenië, Bulgarije… Oekraïne was één van de volgende in te palmen stukken. Vooral het schiereiland de Krim was belangrijk. Hiermee zouden de westerse landen de Zwarte Zee domineren. Dat is één van de belangrijkste verbindingswegen tussen Azië en Europa. Zo controleer je goederenstromen tussen werelddelen, heb je zicht op het Midden-Oosten, en als extraatje voor Rusland: een ijsvrije haven.

NAVO’ s hoop was ook het ineenstorten van Rusland, zodat de enorme hoeveelheid grondstoffen beter toegankelijk zouden zijn. De enige bekommernis is alleen wat er met het enorme kernarsenaal gebeurt in zo’ n scenario.

NAVO-uitbreiding

Moskou trotseerde sinds de 17de eeuw grote westerse invallen (Polen, Zweden, Frankrijk, twee keer Duitsland), en de schrik voor het Westen zit nog chemisch in hun DNA ingebouwd. In 1990 ondertekenen Gorbatsjov en Bush een pact waarin staat dat NAVO geen verdere expansie zal zoeken, indien ook Oost-Duitsland toetreedt tot NAVO. Maar de NAVO breidt alleen uit, erop rekenend dat wat overblijft van de USSR niet ernstig dient genomen te worden. Ook Poetin niet, die voortdurend luid zegt dat rode lijnen blijven overschreden worden, en dat hij militair zal ingrijpen. Vooral de ongelooflijke dreiging om Sebastopol in te pikken is een druppel te veel. Die haven, en de 30 andere havens van de Krim, zijn voor Rusland van strategisch en economisch belang.

De NAVO-uitbreiding wordt eerst aangeklaagd door westerse politici en diplomaten met gezond verstand, maar de NAVO zelf blijft doof. In 2019 waarschuwen diplomaten om vooral Oekraïne geen zicht te geven op NAVO-lidmaatschap. De Russische elite trekt hier haar rode lijn, en antwoordt in 2022 met de gekende criminele acties.

De Dnjepr is ondertussen de rivier die NAVO-tanks scheidt van Russische tanks. Oekraïne is de ‘proxy’ die de VS/NAVO-agressie moet ten top drijven. Het krijgt hiervoor alle geldelijke en technologische middelen. Het Lenteoffensief moet de Russen terugdrijven tot aan de Zwarte Zee. Ondertussen is de lente voorbij, en is de balans voor Oekraïne verschrikkelijk negatief, zowel op menselijk als op (westers) materieel vlak. De enkele rustige dorpjes die ze hadden ‘veroverd’ zijn ondertussen terug ingenomen. Het NAVO Wolfpack stort zich op een voorlopig rustig blijvende Russische beer, die wel verschrikkelijke klappen uitdeelt.

Open grenzen

Erger nog, enkele ‘G7’-wolven krijgen te maken met interne problemen waar ook de NAVO aan de basis van ligt. In plaats van haar grenzen te beschermen, wat toch haar taak is, heeft de NAVO ze ruim opengezet. En nu de binnengestroomde massa’ s zich in Parijse en andere voorsteden bevinden, beginnen die zich te keren tegen de gastheren die hen eigenlijk weinig vooruitzichten te bieden hebben.

40.000 ordehandhavers schakelden de Fransen in. Dat is bijna zoveel als het aantal Oekraïners dat ten noorden van de Dnjepr vecht! De vraag is dus: wie verliest hier prestige? Poetin onderdrukt een muiterij in minder dan 24 uur, maar landen van de G7, waaronder Frankrijk, lijken jaren nodig te hebben om gele hesjes en voorstadbewoners sociaal te ondersteunen.

100 Oekraïners met de bus

Het lijkt onmogelijk dat Macron, Scholz, of Biden een mensenbad nemen, zoals Poetin dit enkele dagen geleden deed in Dagestan. Of het om Poetin gaat of om een dubbelganger zoals kwatongen beweren, maakt eigenlijk niets uit. NAVO moet nu tot bezinning komen, haar wereldvisie hertekenen om te overleven, samenwerken in plaats van bedreigen en beboeten.

Trump, dat ongeleid projectiel, zegt soms rake dingen. Op dit ogenblik pleit hij voor vrede met Rusland, economische samenwerking, en stopzetting van die NAVO-obsessie. Alleszins is de houding van zijn gedoodverfde vijanden Hillary Clinton en Nancy Pelosi tegenover immigratielimieten en het misbruik van Zelenski als kamikaze kemphaan, niet goed te keuren. Een jaar geleden haalde ik een 100-tal Oekraïners op met een autobus. Ik zou die mensen doodgraag terug begeleiden naar hun mooie, geliefde, groene, spijtig genoeg nu erg verwoeste stad Charkov tegen de Russische grens. Velen van hen blijven gewoon in Europa.

wolfpack

Het falen van de NAVO-roedel

Een brief aan Remco’s wolven