Winst & verlies voor Trump

Trump leed een nederlaag met de niet-verkiezing van Roy Moore, maar kreeg drie zaken voor elkaar waarvan je de belangrijkheid niet mag onderschatten. De erkenning van Jeruzalem als hoofdstad van Israël, een nieuwe strategie voor de nationale veiligheid en natuurlijk de belastingverlaging. De grote overwinning inzake wetgeving waar de president al even op zat te wachten. Daarnaast lijkt het er meer en meer op dat de samenzweringstheorie over de samenwerking tussen Rusland en de Trump campagne als een kaartenhuisje in elkaar stuikt. Het schandaal verhuist meer en meer naar de schoot van de FBI waar mensen een ‘verzekeringspolis’ hadden tegen de overwinning van Trump.

Roy Moore

Wat had Steve Bannon gedronken toen hij besliste dat het een goed idee was om Roy Moore te steunen? Dat moet afgelopen week zowat de meest gestelde vraag zijn in conservatief Amerika. Verliezen van een democraat in Alabama, dan ben je wel een heel zwakke kandidaat. En natuurlijk had Roy Moore te maken met een seksschandaal van 30-40 jaar geleden waarbij hij als dertiger zich zou vergrepen hebben aan minderjarige meisjes, maar Moore had nog wel meer uitspraken gedaan waarbij men de wenkbrauwen kan fronsen.

Hij verloor van Doug Jones, een Democraat. Zal Jones ook een anti-Trump koers varen zoals de rest van de Democratische partij? Het lijkt er niet direct op, Jones zegt te willen samenwerken met de Republikeinen. Een slimme zet als hij wil herverkozen worden in 2020. Maar hij moet niet te veel verwachten.

Jones’ verkiezing in de Senaat is namelijk perfect te vergelijken met die van Scott Brown in 2010. Toen waren het de Republikeinen die in een golf van anti-Obama sentiment in dé progressieve staat bij uitstek, Massachussets, de symbolisch belangrijke zetel van Ted Kennedy veroverden. Er is ook de casus van Joseph Cao, een Amerikaan van Vietnamese oorsprong, die als Republikein een zeer Democratisch district won in Louisiana. Beiden werkten samen met de Obama-administratie in de hoop van herkozen te worden in hun Democratische kiesomschrijving, maar beiden mochten bij de volgende verkiezing ophoepelen. Obama ging zelf campagne voeren tegen Cao. Cao was nochtans de enige Republikein die voor Obamacare stemde, hij was ook de enige herkiesbare Republikein die zijn zetel verloor. De vraag is of Doug Jones hetzelfde lot staat te wachten in 2020.

Want er zijn ook voordelen voor de Republikeinen nu Roy Moore weg is, ze moeten Moore niet dulden, laat staan verdedigen in de Senaat en de Democraten kunnen hem niet gebruiken als afschrikmiddel voor de verkiezing van volgend jaar. Maar het is natuurlijk wel een belangrijke politieke nederlaag en het zal het werk in de Senaat niet makkelijker maken. Er is nog meer slecht nieuws voor de Republikeinen, er is een kans dat ze het Huis verliezen, wat heel slecht nieuws zou zijn voor Trump. De Republikeinen doen er maar beter goed aan om de rangen te sluiten. En conservatieven doen er maar beter aan om verkiesbare kandidaten de arena in te sturen. Dat men conservatieven en Trump-getrouwen wil verkiezen is verdedigbaar, maar gelieve de vreemdste eenden uit de politieke vijver te houden.

Competitie staat centraal

Trump gaf op maandag een toespraak om zijn nationale veiligheidsstrategie toe te lichten. Het is toch heel opvallend dat zijn administratie heel competitief ingesteld is. De nieuwe strategie gaat vooral over de bescherming van de grenzen en stuurt weg van het idee dat de rest van de wereld democratisch moet zijn en dat dat desnoods maar moet worden opgelegd met wapens. Centraal staat de boodschap dat de Amerikaanse economie competitief moet zijn.

Een economie die in jaren al niet zo snel meer gegroeid is, groeicijfers van 3%, en er wordt door sommigen (NY Fed Reserve) een verwachting voor volgend jaar opgetekend van 4%. Dat veel te wijten is aan het lakse beleid van de Federal Reserve is een opmerking die elke klassiek-liberaal als eerste zou maken. En die opmerking is terecht, maar dat is in veel landen het geval. Maar er is meer, de dereguleringsagenda zorgt er ook voor dat het gewoon makkelijker en goedkoper wordt om te gaan ondernemen in de Verenigde Staten. Trump pochte afgelopen week dat zijn administratie per regulering die ze uitvaardigde er 22 introk (of toch op zijn minst vertraagde), het doel was 1 op 2. Hij gaf alvast mee aan zijn administratie dat men in 2018 nog verdere stappen moet zetten op het vlak van deregulering.

Nu is het wachten tot de nieuwe belastingwet gestemd wordt, net op tijd voor kerstmis. Een grote overwinning voor de president, maar natuurlijk een grote overwinning voor de Amerikanen. Een wet waarbij elke werkende Amerikaan meer zal overhouden op het einde van de maand en dat al vanaf februari. In tegenstelling tot wat men overal leest, is er naast de verlaagde vennootschapsbelasting (van 35% naar 21%), een belastingverlaging voor de gewone Amerikaan. Het gaat toch snel over enkele duizenden dollars per Amerikaan per jaar. Een mooi kerstcadeau. Trump lost dus zijn belofte in om een belastingverlaging te realiseren voor de middenklasse. Volgend jaar wil hij zich richten op infrastructuur, gezondheidszorg en sociale uitkeringen.

Een competitieve economie staat voor Trump centraal, die we misschien wel kunnen beschrijven als de ondernemer-president. Maar hij doet er toch maar best aan om ook dat begrotingstekort aan te pakken, want ondanks het feit dat het minder snel groeit, groeit het nog steeds. En dat is zeker een bedreiging voor de nationale veiligheid.