JavaScript is required for this website to work.
Communautair

Vaarwel cordon sanitaire?

Jules Gheude9/6/2017Leestijd 4 minuten

Wie niet horen wil zal voelen

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Het steeds grotere wantrouwen van burger tegen de politiek mondt uit in de opkomst van populistische stromingen. Dit fenomeen zet zich overal door.

De zogenoemde traditionele partijen, die de echte democratie beweren te belichamen, maken zich er zorgen over en trachten door een cordon sanitaire de uiterst linkse of rechtste formaties van de macht weg te houden. Maar zijn ze zich ervan bewust dat zij hierdoor ook een zware verantwoordelijkheid nemen? Het gebrek aan concrete resultaten, en de onthulling van schandalen dragen er immers toe bij dat de politieke elites in diskrediet raken.

In Wallonië plukt de uiterst linkse PTB de vruchten van de nieuwe schandalen: Publifin, Intercommunale de Santé Publique du Pays de Charleroi, nu weer Samusocial… De uitlatingen van PS-voorzitter Elio Di Rupo over de parvenu’s in 2014 hebben geen beter bestuur gebracht, en wat de opeenvolgende herstelplannen betreft, moet men vaststellen dat de regio nog altijd in precaire omstandigheden verkeert: de werkloosheid blijft heel hoog, met zowat 14 procent, en de regering slaagt er niet in een budget in evenwicht voor te stellen. Sommigen beginnen zich al af te vragen of het niet stilaan tijd wordt voor een cordon rond de PS.

Aan Vlaamse kant werd een “ cordon sanitaire” rond het Vlaams Blok (nu Vlaams Belang) in het leven geroepen, dat de democratie met zijn racistische en xenofobe intolerantie bedreigde.

Hoe heeft de toestand zich daar sindsdien ontwikkeld?

In een interview in “De Morgen” van september 2016, verklaarde politicoloog Carl Devos (UGent) : Ik ben nooit tegen het cordon sanitaire geweest, omdat het een transparante maatregel was, om morele redenen. Maar ik denk niet dat iemand zo’n cordon vandaag nog zou invoeren. Ik denk dat je vandaag niet meer kunt zeggen dat het volkomen moreel verwerpelijk zou zijn om te besturen met het Vlaams Belang, dus in principe moet dat kunnen. Als een partij bereid is om een akkoord te sluiten met Vlaams Belang, en als dat akkoord duidelijk stipuleert dat internationale verdragen, de grondwet en de liberale democratie – dus met respect voor de plaats van de islam – worden gerespecteerd, dan kan Vlaams Belang mee besturen.

Zijn collega Dave Sinardet (VUB) was het ermee eens : Het Vlaams Blok botste met de essentie van onze democratie. Van Vlaams Belang kun je dat niet meer zeggen, al zijn het nog altijd dezelfde kopstukken die het hoge woord voeren, wat dan weer in hun nadeel spreekt.

Zo’n discussie bestaat ook in Frankrijk met Marine Le Pen, die afstand heeft genomen van haar vader om het Front National een gladder en aantrekkelijker gezicht te geven.

Vaarwel cordon sanitaire?

Op 10 oktober 2016, verklaarde N-VA-fractievoorzitter Peter De Roover : Als de N-VA en Vlaams Belang de absolute meerderheid halen, eisen we de Vlaams onafhankelijkheid.

In juni 2016 heeft ook PS-voorzitter Elio Di Rupo de PTB de hand gereikt om de MR in Bergen te vervangen. Maar die poging is vruchteloos gebleven: We horen dat ze hun verantwoordelijkheden zullen nemen binnen een vijftiental jaar. Wij gaan 2031 niet afwachten, vandaag is het enige geloofwaardige alternatief socialistisch. Ik ben een samenbrenger op links. Er is een sterk links nodig dat zich in de regeringen engageert.

Als de cijfers van de laatste politieke barometer in 2019 stabiel blijven, zou de PS (21,3 procent) een absolute linkse meerderheid in Wallonië kunnen vormen van 52,7 procent, door samen te gaan met de PTB (20 procent) en Ecolo (11,4 procent). Met 22,4 procent zou de MR dan alweer in de oppositie belanden. Wat het CDH betreft (11,9 procent): die partij zou zich al snel bij de meerderheid aansluiten om aan de macht te blijven.

Zo’n toekomstperspectief kan alleen wind in de Vlaamse nationalistische zeilen brengen. Waarom zou Vlaanderen de solidariteit met een socialistisch-communistisch Wallonië behouden, dat de economische kloof tussen beide regio’s nog zou verdiepen?

Als Elio Di Rupo het cordon sanitaire met de PTB breekt, kan hij Bart De Wever toch niet verwijten hetzelfde te doen met het Vlaams Belang? Vandaag behalen de N-VA en het Vlaams Belang samen 40 procent. Maar men weet ook dat de nationalistische gevoeligheid in de CD&V aanwezig blijft. Om met oud-minister Stefaan De Clerck te spreken : De band tussen nationalisme en christendemocratie zit diep verankerd in het Vlaamse DNA. Een ding staat vast: met peilingen die rond de 15 procent draaien, heeft de CD&V er alle belang bij om radicaal weer de Vlaamse kaart te trekken.

Vandaag heeft Bart De Wever blijkbaar de troeven in handen om het confederalisme door te duwen. Zijn project berust op twee deelstaten, Vlaanderen en Wallonië. Voor wat de personenbelasting betreft, het sociale zekerheidsstelsel, de sociale bijstand, de jeugdbescherming, de migratie en de inburgering moet elke Brusselaar een keuze maken tussen die twee. Ongetwijfeld zal Vlaanderen zich hiermee heel aantrekkelijk tonen. Oud-minister-president Gaston Geens verklaarde ooit: Wij zullen Brussel kopen!

In de blauwdruk van de N-VA heeft de confederatie enkel nog vier bevoegdheden: defensie, veiligheid, financiën en buitenlandse zaken.

Als de Franstaligen dit project aanvaarden, dan zal België een lege schelp worden die al heel snel overbodig zal blijken. En als zij zich hiertegen verzetten, wordt de vorming van een nieuwe regering onmogelijk.

In beide gevallen, verkeert België in levensgevaar. Om het in het Frans te zeggen: le pronostic vital est engagé. Een land kan toch niet eeuwig met een regering in lopende zaken leven!

Ziehier wat François Perin op 28 april 1981 in “La Meuse” schreef : Na eventuele verkiezingen die het door een onoplosbare financiële en economische crisis veroorzaakte onbehagen zullen hebben verergerd, zal het ongelukkige staatshoofd achter een onvindbare regering lopen: België kan door “implosie” verdwijnen. Wat zou de Vlamingen beletten hun onafhankelijkheid eenzijdig uit te roepen en hun natie te doen gelden ? Zij hebben al de hefbomen van hun toekomstige legitimiteit gecreëerd. De Walen mogen dan wel verkondigen dat ze Belg zijn: wie van hen zou vechten (letterlijk genomen: door mee te doen in een burgeroorlog) om België te herstellen, tegen de wil van de Vlamingen in? De vraag stellen is ze beantwoorden. De Walen zouden dan wel eens met tegenzin onafhankelijk kunnen worden, en zich tot een discipline gedwongen zien die zij zich niet kunnen voorstellen, want ze zouden daarmee zelf debiteur worden van hun beruchte “verworven rechten”. (…) De enige nationaliteit waar zij makkelijk in zouden kunnen opgaan nadat men hen de Belgische nationaliteit in de handen heeft geduwd, is de Franse (…). Maar eerst zouden wij onze stallen moeten schoonmaken. Want Frankrijk is geen vragende partij en het heeft geen zin om gekken over te nemen.

36 jaar later luiden deze woorden profetisch. Sinds tien jaar ijver ik er actief voor om de Waalse geesten op het post-Belgische tijdperk voor te bereiden. Eenvoudig is dat niet want er bestaat geen ergere dove dan wie niet horen wil!

Categorieën

Jules Gheude (1946) is oud-medewerker en biograaf van François Perin. Hij publiceerde meerdere essays over de Belgische communautaire kwestie. In 2009 was hij voorzitter van de Staten-Generaal van Wallonië, een burgerinitiatief om de Waalse geesten van het post-Belgische tijdperk bewust te maken. Sinds 2010 bezielt hij de Gewif (Groupe d’Etudes pour la Wallonie intégrée à la France). Van 1982 tot 2011 was hij directeur aan Wallonie-Bruxelles International (WBI).

Commentaren en reacties