Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Wie zijn de nationalisten in dit conflict?

(Aan historicus Olivier Boehme, die de Russische invasie van Oekraïne linkt aan nationalisme: ‘Als alles moet wijken voor de glorie van de natie’. Poetin is in werkelijkheid een imperialist, die botst op het vurige nationalisme van de Oekraïners. Het zijn geen makkelijke tijden voor veel Vlaamse intellectuelen. Opeens blijkt nationalisme een deugd!)

Welke vluchtelingen integreren het makkelijkst?

(Aan commentator Ruben Mooijman, die het ‘onrechtvaardig’ vindt dat Vlamingen meer empathie opbrengen voor Oekraïners dan voor Syriërs: ‘Iedereen die een oorlog ontvlucht, smacht naar een warm en vriendelijk onthaal’. Of hoe kranten als De Standaard de Oekraïneoorlog willen gebruiken als breekijzer voor het complete opengrenzenbeleid. Natuurlijk voelen we meer voor familie dan voor buren, meer voor buren dan voor stadsgenoten, meer voor stadsgenoten dan voor mensen van verder weg, en ga zo maar door. En er is nog iets anders dat onze journalisten niet willen zien: de factor cultuur. Mensen uit een christelijke cultuur zullen hier sneller aarden dan moslims of hindoes.)

Hoeveel verdient u per maand? 

(Aan econoom Koen Schoors, die strijdlustig is: ‘De sancties tegen Rusland doen ook ons pijn. Dat moet dan maar’. Wel makkelijk gezegd als hoogleraar, die pakweg de stijgende energieprijzen niet al te zeer zal voelen.)

Wanneer valt er een dode? 

(Aan de bestuurders van Brussel, de stad waar politiecommissariaten (meervoud!) bestookt worden met brandbommen. Hier dreigt gewenning. Te vrezen valt dat er eerst een agent (of meerdere?) moet sneuvelen vooraleer de Brusselse en federale gezagsdragers gedwongen zijn om in te grijpen.)

Is dit een grap? 

(Aan ‘lichaamspositiviteitsactiviste’ Marijne Van Boeckel, die veel ruimte krijgt om haar actiegroep ‘Dik voor Mekaar’ te promoten: ‘Wij dromen van een wereld waarin dikke mensen ruimte krijgen om zichzelf te zijn zonder constant de druk te voelen om af te vallen of hun lichaam te veranderen’. Temidden van een obesitaspandemie lijkt dit verzonnen door Merho, de tekenaar van de Kiekeboe-strips. Maar het is natuurlijk bittere ernst: iedereen is een slachtoffer, iedereen is Martin Luther King.)

Waar blijft al dat geld vandaan komen? 

(Aan krantengroep Mediahuis, die op het punt staat om 40 miljoen euro te investeren in een Belgisch-Brits bedrijf. Datzelfde Mediahuis dat zogezegd niet kan overleven zonder een vorstelijke subsidie voor postbedeling en waar nooit genoeg geld lijkt te zijn voor veel grondige onderzoeksjournalistiek. Toch gaat er amper een week voorbij zonder hoerabericht over buitenlandse investeringen.)

Welke bewijzen hebt u voor deze stelling? 

(Aan seksuoloog Wim Slabbinck, die kleine jongetjes liever niet ‘cowboy en indiaantje of andere stoere spelletjes’ ziet spelen: ‘Onbewust geven we hen zo de hele tijd het signaal dat ze jagers zijn. Dan mag het natuurlijk niet verbazen dat zij later vaker seksueel geweld plegen dan vrouwen’. Hoeveel harde bewijzen zijn er voor de stelling dat cowboyspelletjes op jonge leeftijd leiden tot seksuele agressie op latere leeftijd? Of is dit weer zoiets dat gewoon half goed klinkt, in middens waar ze graag alles verdacht maken?)

Hoe oudbakken is dit soort feminisme? 

(Aan columniste Julie Cafmeyer, die een héél originele mening heeft over oorlog: ‘Wat zal ik blij zijn als ik naar praatprogramma’s en vergaderruimtes kan kijken waar voornamelijk vrouwen het woord krijgen. Iets in mij zegt dat zij wel een manier zouden vinden om met elkaar in gesprek te gaan, in plaats van elkaar te bombarderen’. Soms is seksisme perfect politiek correct.)

Vanaf wanneer wordt dit ronduit pathologisch? 

(Aan journaliste Tuly Salumu, die de oorlog in Oekraïne verbindt aan ‘de racist’ in haar piepjonge zoon: ‘Het maakt de oorlog plots een pak persoonlijker’. Het was toevallig een psycholoog met Russische roots die ooit schreef: als je alleen een hamer hebt, dan zie je in alles een spijker. Sommige mensen hebben maar één onderwerp – alles staat ten dienste daarvan. Zelfs oorlogsleed. Zelfs hun eigen kind.)

Hoe bent u zo dogmatisch geworden? 

(Aan de zwarte muzikante Charlotte Adigéry, die geen tegenspraak wil: ‘Dat is de ergste vorm van discriminatie: insinueren dat hoe wij onze leefwereld ­ervaren niet juist is. Dat wíj de dingen ­verkeerd zien’. Misschien valt het dan toch mee met dat racisme in Vlaanderen, als de ergste vorm van discriminatie bestaat uit een tegenwerping.)

Wie verbindt er ‘zwarte lijst’ aan huidskleur? 

(Aan columnist Paul Bauten, die af wil van het begrip ‘zwarte lijst’, want: ‘Worden zwarte mensen dat nu niet beu? Beeld je in dat je heel je leven opgroeide in het idee dat als je de bank niet kon terugbetalen je op de blanke lijst van crediteuren kwam te staan’. Het zegt misschien vooral veel over Baeten zelf dat hij bij ‘zwart’ meteen aan huidskleur moet denken. Terwijl het veel vaker een verwijzing is naar duisternis, schaduw, de afwezigheid van licht.)

Hoe triestig is het dat scholen zo moeten handelen? 

(Aan de herauten van de multiculturele maatschappij, nu Knack schrijft dat scholen vaak niet meer aankondigen dat ze een projectdag rond seksualiteit organiseren: ‘Anders is de kans groot dat sommigen hun kinderen ziek zullen melden. Vaak zijn dat moslimgezinnen die praten over seksualiteit haram vinden’. Scholen moeten hierover strategieën ontwikkelen, zoals doelbewust informatie achterhouden voor alle ouders omdat sommige ouders dogmatisch zijn.)

Hoeveel Vlaamse studenten slaan homo’s in elkaar? 

(Aan de makers van ‘Thuis’, die nu een verhaallijn hebben waarin ‘Robrecht’ met zijn studentenvereniging ‘Fraternia’ homo’s in elkaar slaat. ‘Gaybashing’ is een reëel probleem en het verdient zelfs in een soap aandacht. Alleen jammer dat de makers van Thuis niet de moed hebben om een beetje realistischer te casten.)

Waar zit het grootste gevaar? 

(Aan Justitieminister Van Quickenborne, nu onderzoeksrechter Michel Claise aanklaagt dat echte criminaliteit vaak ongemoeid gelaten wordt: ‘Als het innen van verkeersboetes hoger op je lijst met prioriteiten staat, klopt er iets niet’. Het beleid focust liever op steeds dezelfde melkkoeien, en kijkt weg van de wolven.)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.