Wie gaat morgen de sociale zekerheid betalen?

‘Bij ongewijzigd beleid stevent België af op een overheidsschuld van 250% van het BBP’. Dat zegt niet de N-VA, maar de studiecommissie voor de vergrijzing. Die studiecommissee werd in 2001 in het leven geroepen door de Hoge Raad van Financiën om in een jaarlijks vergrijzingsrapport  onze politici te adviseren over de financiële toestand van ons land en de impact van de vergrijzing daarop.

Groot. Heel groot.

En die impact is groot. Heel groot. Op een studiedag van het AKVSZ stelde Johan Van Gompel de cijfers voor van het jongste jaarverslag van die Vergrijzingscommissie. In de komende 25 jaar groeien de sociale uitgaven van de vergrijzing van +/-25% van het BBP vandaag naar ongeveer 30%. Met die 30% zouden we dan in 2050 Europees vice-kampioen worden, nek aan nek met Oostenrijk.

Herman Matthijs maakte op datzelfde colloquium de analyse hoe we de financiële trein weer op de rails krijgen. Het volstaat eigenlijk om onze overheidsuitgaven te vergelijken met het buitenland om te kijken hoe en waar we kosten de kosten kunnen drukken.

De versnipperde bevoegdheden en een veel te grote overheid staan met stip vooraan. Oplossing: een staatshervorming die de bevoegdheden bij mekaar brengt en het afschaffen van een hele reeks bestuursniveaus. De provincies en de senaat staan in die lijst op kop. Maar België beschikt over niet minder dan 26.500 overheidsorganisaties. Zijn die allemaal (nog) nodig?

Maar naast een weelderig overheidsapparaat zijn ook onze sociale zekerheid, ons openbaar vervoer (3.5 milard per jaar aan de NMBS)  en ons onderwijs – naar Europese normen – behoorlijk duur te noemen. Defensie-uitgaven liggen dan weer aan de lage kant, en ook daar zullen we een tandje moeten bijsteken.

Gaan we dan failliet?

De kans dat aan al die dingen iets fundamenteels verandert in de komende jaren, is echter voor beide proffen ‘relatief klein’ te noemen. Zonder extreme externe druk, is onze politieke klasse niet in staat om orde op zaken te stellen.

Maar gaan we dan failliet? Hoeft een grote staatsschuld eigenlijk wel een probleem te zijn? Japan heeft een staatsschuld van 250% van het BBP en voelt zich daarmee volstrekt gelukkig en onbezorgd. Zowel de Japanse als de Belgische staatsschuld worden vooral gefinancierd door de binnenlandse spaarder. De Vlaming spaart meer dan 20% van zijn inkomen.  En zolang die binnenlandse spaarder zijn centen gulhartig aan de staatskas toevertrouwt, blijft het financiële schip overeind. ‘Als we hadden geleend van JP Morgan, dan waren de US Marines hier al 20 jaar geleden komen aankloppen’.

[su_quote]Europa zal orde op zaken stellen voor we – Griekenlandgewijs – bij het IMF moeten gaan aankloppen.[/su_quote]

De verwachting van beide professoren is dus dat Europa de druk in de komende jaren wel zal opvoeren om orde op zaken te stellen, voor het totaal uit de hand loopt en we – Griekenlandgewijs – het handje moeten opsteken en het IMF om geld moeten bedelen.

Bij dat IMF hebben we bovendien nog een spaarpotje in de vorm van 25% trekkingsrechten om op te souperen als het echt te warm wordt. En voor we het spaargeld van de Vlamingen aanslaan, is er natuurlijk ook nog de ‘bank der banken’: de Rothschild. Daar hebben we in 1830 ook nog een beroep op gedaan om het jonge België aan startkapitaal te helpen. En daar hebben we ook nog decennia aan afbetaald.

Maar als u daar meer over wil weten, dan moet u het videoverslag hieronder bekijken.