Volgens Graydon is een zombiebedrijf een bedrijf dat jarenlang overleeft, maar op geen enkele manier rendabel is gedurende jaren. Een bedrijf dat gedurende drie jaar op rij meer schulden heeft dan bezittingen, zit in de gevarenzone en is amper nog levensvatbaar. Hoe konden ze dan overleven? Dankzij de coronasteun van een gulle overheid. De kost om noodlijdende bedrijven door de pandemie niet kopje onder te laten gaan, wordt door Eric Van den Broele — werkzaam bij Graydon — geschat op €77 miljard. Zo’n 40 000 bedrijven zijn klinisch dood maar blijven door de covidsubsidies overleven.

Klinisch dood

Reken daarbij nog eens de vele tientallen miljarden die alle overheden van dit land structureel en projectmatig in diverse lagen van de maatschappij onder de vorm van subsidies injecteren en je krijgt een comapatiënt die stijf staat van de pepmiddelen. Een flink deel van de economie en de maatschappij leeft van subsidies en uitkeringen. Desondanks zullen we volgens de Europese Centrale Bank slechter uit de crisis komen dan onze buurlanden omdat we maar blijven neuzelen over de coronacrisis, terwijl het debat over het economisch herstel nog moet beginnen.

De diverse overheden geven geld uit dat er niet is, waardoor België het land is met €30 miljard onder nul. ‘De regionale regeringen komen onder zware druk. Wallonië ziet tussen 2014 en 2024 zijn schuld verviervoudigen tot bijna €28 miljard. Tegen dan stijgt de schuld van de Franse Gemeenschap naar ruim €14 miljard en de Vlaamse schuld naar €55 miljard. De federale schuldgraad schommelt rond 120 procent van het bruto binnenlands product’, schrijft Rik Van Cauwelaert.

Gordiaanse knoop

De komende jaren zullen vele miljarden nodig zijn om de economie te stutten. Investeringsbudgetten zijn niet voor handen. Het relanceplan is gebakken lucht. Met de €6 miljard Europese steun worden amper 4000 banen gecreëerd. Dat is surplacen in het kwadraat. Volgens Marc De Vos van Itinera verrotten de welvaartsfundamenten van ons land.

Het ultieme beeld van een zombieland zonder geld en zonder visie is het Brusselse Justitiepaleis dat al sinds mensenheugenis in de steigers staat. Binnenkort moeten ze nieuwe steigers bijzetten om ook nog de oude steigers te stutten.

De gevolgen zijn ernaar. Het vertrouwen van de bevolking zakt naar een dieptepunt. Amper 3 op de 10 mensen spreken hun vertrouwen nog uit in de federale regering. En dat in een periode waar de verschillende regeringen kwistig met miljarden strooien. Het belooft weinig goeds als binnenkort vele miljarden zullen moeten worden bespaard en er ongetwijfeld nieuwe belastingen zullen worden uitgeschreven. De hervorming van de pensioenen, de arbeidsmarkt, de fiscaliteit en de staat staan op de agenda. De liberale kanten zicht tegen nieuwe belastingen. De socialisten huiveren voor eventuele besparingen in de sociale zekerheid. De ultieme gordiaanse knoop…

Liberalisme… het nieuwe socialisme

Bij zijn aantreden als voorzitter beloofde Egbert Lachaert een nieuw hoofdstuk voor het liberalisme te schrijven. Hij riep op om de schouders onder een ruim en breed liberalisme te zetten, om zo alle groepen binnen de samenleving te verbinden. Zombie. Het liberale beleid is een dooie mus. Het leeft enkel in woorden. Premier Alexander De Croo vormt het gezicht van het meest antiliberale beleid van de afgelopen decennia. De controle en de impact van de overheid is verpletterend. De economie hangt aan een miljardeninfuus van de staat. Een flink deel van het publieke leven wordt gecontroleerd en streng gereguleerd. De avondklok vormde ongetwijfeld het symbool van de onvrijheid bij uitstek.

Dan is er nog de pandemiewet die de regering volmachten kan geven om bij dringende noodsituaties langdurige maatregelen te nemen met daarmee gepaard gaande sancties, zonder dat het parlement moet worden geconsulteerd. Daarmee worden de grondwet en de democratische rechtstaat gefnuikt. De regering werd al verschillende keren op de vingers getikt omdat ze vergaande vrijheidsbeperkende maatregelen nam zonder juridische grond. Dat zal met de pandemiewet anders zijn. Dan kan de regering dit soort maatregelen met volmachten doordrukken. Daarmee ondergraven de liberalen de liberale rechtstaat.

Democratisch despotisme

Alexis de Tocqueville omschreef dit als ‘democratisch despotisme’. In De la démocratie en Amérique schrijft hij het volgende: ‘Een despotisme dat de burger van alle autonomie berooft, niet door hem hardhandig te onderdrukken, maar door hem juist alle zorgen en daarmee alle verantwoordelijkheid uit handen te nemen.’ Verrassend actueel.

De Duitse filosoof Herbert Marcuse omschreef dit proces als de repressieve tolerantie. ‘Hoewel iedereen kan zeggen of schrijven wat hij wilt, wordt alle verzet in de praktijk listig geneutraliseerd.’

Zo vormt het huidige liberalisme het nieuwe socialisme. De Standaard is er alvast erg blij mee en omschrijft dit als ‘pragmatiek, efficiëntie, timing en communicatie’. De zelfdestructie van de Open Vld is al lang voorbij de grens van het ziekelijke. Alexander De Croo is een zombiepremier van een zombieland van een zombiepartij in wording. De Croo is de vleesgeworden leegte van een partij zonder identiteit, die zich perfect met dit zombieland kan vereenzelvigen.